#: locale=pl
## Tour
### Description
### Title
tour.name = Dwór Koszuty
## Skin
### Multiline Text
HTMLText_CFDD7622_E93E_E299_41E4_0C85BF47A544.html = Quiz
Pytania:
{{quiz.questions.answered}}/{{quiz.question.count}}
Wynik:
{{quiz.score}}/{{quiz.score.total}}
Quiz
Pytania:
{{quiz.questions.answered}}/{{quiz.question.count}}
Wynik:
{{quiz.score}}/{{quiz.score.total}}
Wilga zwyczajna, wilga (Oriolus oriolus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny wilgowatych (Oriolidae), pochodzenia tropikalnego, jedyny z rodziny wilg rozmnażający się w północnej strefie umiarkowanej. Wilga jest nieco większa od szpaka. Obie płci są podobnej wielkości, choć różnią się barwą. Tęczówki oczu są czerwone, dziób różowy, nogi niebieskoszare[7]. Upierzenie samca jaskrawożółte, skrzydła czarne z żółtą plamą u nasady lotek dłoniowych, ogon czarny z żółtymi rogami[7]. Przez oko przechodzi czarny pasek. Samica szarozielono-żółtawa na wierzchu, o ciemniejszych od grzbietu oliwkowozielonych skrzydłach i ogonie, który podobnie jak u samca ma żółte brzegi, od spodu białoszara z podłużnym kreskowaniem[7]. Starsze samice bywają tak żółte jak samce i pozbawione kreskowania na spodzie ciała, od samców różnią się oliwkowym (nie czarnym) paskiem przez oko, lotkami drugorzędowymi i środkowymi sterówkami[8]. Młode podobne do samicy, ale z ciemniejszym dziobem i ciemnobrązowymi oczami.
Wilgi latają szybko i falistym torem. To ptak płochliwy, rzadko schodzący na ziemię.
Wilga zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-17 02:38Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilga_zwyczajna&oldid=60421232
Toaletka z przyborami do męskiej higieny
Na półce znajdują się od lewej – miska do rozrabiania piany do golenia; podłużny, skórzany pasek z rączką do ostrzenia brzytwy; pojemnik na pędzel do golenia oraz skórzane etui podróżne na przybory toaletowe.
W szufladzie ułożone są – metalowe ostrzałki do brzytew, przyrząd do skracania wąsów, brwi i baczków oraz pudełko ze sznurkami – ostrzałka do żyletek.
Wszystkie przedmioty pochodzą z początków XX wieku.
Szafa na broń – początek XX wieku – metal, drewno, szkło
W szklanej szafie umieszczono sprzęty do polowania. Znajdują się w niej dubeltówki: na kapiszony z końca XVIII wieku, z mechanizmem Lafaucheux z lat 30. XIX wieku oraz dubeltówka o współczesnej konstrukcji. Ponadto schowano w niej skórzaną torbę na naboje oraz rozkładane krzesełko. Broń zabezpieczona dodatkowo łańcuchem, aby dzieci pana domu nie miały do niej dostępu.
Gotowalnia – miejsce przeznaczone na toaletę
Składa się na nią szafka z trzema szufladami z marmurowym blatem i nadstawką z półką. Między nadstawką, a lustrem zawieszonym na ścianie, ułożono pas z kafelków z ornamentem roślinnym w stylu art deco. Na szafce stoją przybory toaletowe – misa do mycia, dzban na wodę, perfumy i butelki z kosmetykami. Przy szafce ustawiono zamykaną toaletę oraz bidet. Kącik osłonięty jest parawanem, zdobionym motywami roślinnymi przy krawędziach. Ma on nie tylko zasłonić panią domu przed niepożądanymi spojrzeniami, ale również służył jako wieszak np. na koszule nocne.
Popiersie Słowackiego – Stanisław Celiński - Warszawa, 1912 r., firma brązownicza: BR. ŁOPIEŃSCY / WARSZAWA – brąz
Popiersie Juliusza Słowackiego na kwadratowej podstawie. Twarz wieszcza wyraża skupienie. Na głowie włosy z wijącymi się kędziorkami. Wzrok utkwiony ma w odległym punkcie. Pod nosem poety widoczny wąsik. Ubrany jest w koszulę z szerokim kołnierzem, związanej wstążką. Z tyłu, na popiersiu, sygnatura rzeźbiarza: St. Celiński, Warszawa / 1912, a na podstawie - firmy brązowniczej: BR. ŁOPIEŃSCY / WARSZAWA.
Obraz "Portret Czapskiego" – autor nieznany – XVIII wiek, Polska – olej na płótnie
Portret przedstawia Joannesa Czapskiego w pozycji stojącej. Lewą ręką opartą ma o blat stołu, a prawą opuszczoną wzdłuż ciała, w której trzyma przedmiot. Głowa ukazana z prawego profilu. Na głowie peruka ufryzowana w loki sięgające do ramion. Mężczyzna ubrany jest w habit z przyciętymi z przodu połami, długimi rękawami z mankietami, ozdobiony haftem i guzikami. Pod spodem ma zapisaną na guziki kamizelkę i białą koszulę z żabotem. Do tego spodnie do kolan i pończochy. Przez lewe ramię przepasana szeroka, błękitna wstęga. Po prawej stronie, w tle, zawieszona kotara. W lewym, górnym rogu tablica w kształcie księgi z inskrypcją: „Illmus Joannes Ilnsgari CZAPSKI Thesaurarius Regni Protector Societatis te nevolentissimus”.
Pas kontuszowy - Manufaktura Jakuba Paschalisa (?) – XVIII wiek, Polska – jedwab
Pas kontuszowy przeznaczony do noszenia w czterech kombinacjach. Przy końcach wyszyto dwa bukiety, łączące na wspólnej łodydze różnego rodzaju kwiaty. W połowie wysokości głównej gałązki umieszczono duży kwiat o gęstych płatkach. U dołu znajdują się wąskie liście. Bukiet wstawiono w niski wazon o szerokim wylewie. Wazon umieszczony na prostokątnej podstawie (obrusie) z frędzlami. Pozostała dekoracja w rytmie co trzy: kolorowa wić kwiatowa - wić sylwetowa, kwiatowa, brązowa - pola gładkie. Podstawowe kolory pasa to złoty, beżowy (jasny i ciemny), zielony oraz niebieski. Frędzle nie są oryginalne.
Obraz "Śmierć księcia Józefa Poniatowskiego nad brzegiem Elstery" - Jerzy Kossak – pocz. XX wieku – olej na tekturze
Zakomponowany wertykalnie obraz przedstawia księcia Józefa Poniatowskiego na galopującym koniu, rzucającego się do rzeki. Postać księcia ukazana w dosiadzie, lewa ręka wyciągnięta do przodu, prawa zaś zgięta w łokciu. Na drugim planie jeździec w szaroniebieskim mundurze. W tle, z lewej strony kompozycji, na drugim brzegu rzeki, za drzewami, kryty czerwoną dachówką dom i wyłaniające się sylwetki żołnierzy. Obraz sygnowany w lewym, dolnym rogu: „Jerzy Kossak”.
„Kwiaty” – Maria Kremer – XIX/XX w. – olej na płótnie
Obraz z przedstawieniem wazonu z wysokimi kwiatami, stojącego na stole. Niski, szklany, pękaty u góry wazon, stoi pośrodku stołu. Włożono do niego kolorowe chryzantemy różnej wielkości. Po prawej stronie ułożono duże, białe kwiaty. Po lewej, od góry białe oraz żółte, a w dole znajdują się małe, czerwone kwiatki. Wokół wazonu leżą pojedyncze kwiaty pomarańczowe – po lewej i białe – po prawej oraz liście. W tle zawieszona jest biała tkanina, która spływa na stół, tworząc zagięcia. W prawym, dolnym rogu znajdują się inicjały autorki: „MK”.
Rycina „Wyspa umarłych” - Arnold Böcklin; fotograwiura Bruckmann – obraz z 1880 r., kopia po 1880 r.
Rycina jednej z kilku wersji obrazu „Wyspa umarłych” przedstawia niezwykle senną atmosferę na wyspie wiecznego spoczynku. Na pierwszym planie w łódce znajduje się sternik i stojąca, biała postać. Na dziobie leży trumna, przykryta białą tkaniną i kwiatami. Na drugim planie dominuje wyspa, otoczona wysokimi skałami. W jej centrum rosną wysokie cyprysy. Na wyspę prowadzą białe schody, otoczone kamiennymi sześcianami. W skałach, w dwóch rzędach wykute są nisze, w których umieszczane są trumny. Mroczny i tajemniczy klimat na rycinie wywołany jest przez czarne cyprysy (symbol żałoby), posępne skały, zachmurzone niebo i nieruchomość wody.
„Kwiaty” – Maria Kremer – XIX/XX w. – olej na płótnie
Obraz z przedstawieniem wazonu z wysokimi kwiatami, stojącego na stole. Niski, szklany, pękaty u góry wazon, stoi pośrodku stołu. Włożono do niego kolorowe chryzantemy różnej wielkości. Po prawej stronie ułożono duże, białe kwiaty. Po lewej, od góry białe oraz żółte, a w dole znajdują się małe, czerwone kwiatki. Wokół wazonu leżą pojedyncze kwiaty pomarańczowe – po lewej i białe – po prawej oraz liście. W tle zawieszona jest biała tkanina, która spływa na stół, tworząc zagięcia. W prawym, dolnym rogu znajdują się inicjały autorki: „MK”.
Rycina „Wyspa umarłych” - Arnold Böcklin; fotograwiura Bruckmann – obraz z 1880 r., kopia po 1880 r.
Rycina jednej z kilku wersji obrazu „Wyspa umarłych” przedstawia niezwykle senną atmosferę na wyspie wiecznego spoczynku. Na pierwszym planie w łódce znajduje się sternik i stojąca, biała postać. Na dziobie leży trumna, przykryta białą tkaniną i kwiatami. Na drugim planie dominuje wyspa, otoczona wysokimi skałami. W jej centrum rosną wysokie cyprysy. Na wyspę prowadzą białe schody, otoczone kamiennymi sześcianami. W skałach, w dwóch rzędach wykute są nisze, w których umieszczane są trumny. Mroczny i tajemniczy klimat na rycinie wywołany jest przez czarne cyprysy (symbol żałoby), posępne skały, zachmurzone niebo i nieruchomość wody.
Koziołek do zdejmowania butów – autor nieznany – XIX wiek – drewno
Koziołek inaczej zwany psem do zdejmowania wysokich butów. Wykonany z drewna, w postaci podłużnego, płaskiego kawałka z odpowiednio wyprofilowanym rozwidleniem, w które wsuwa się but. Drugą nogą należy przycisnąć dalszą część deski tak, aby piesek nie wysuwał się z pod buta. Urządzenie posiada drążek (uchwyt), na którym można oprzeć obie ręce. Posiada również drewnianą klapkę wyciętą na końcu półkoliście, która dodatkowo przytrzymuje but od strony palców.
Rysunek "Znalezienie Chrystusa w świątyni" – Gabryelewicz - 1906 r. – rysunek ołówkiem
Rysunek religijny ukazujący 12- letniego Jezusa w świątyni. Rozmawia on ze starcami. Przy chłopcu stoi zatroskana Maryja. Między nogami Jezusa a Maryi, stoi owalny kosz, w którym znajdują się trzy zwinięte pergaminy. W tle widać Józefa. Po jego prawej stronie, widoczni są wierni, odwróceni tyłem, idący w głąb świątyni. Na przodzie widać czepiec kobiecy, a dalej dwie głowy męskie.
Krzesełko do karmienia dzieci – autor nieznany – XIX / XX wiek – metal, drewno, skóra
Drewniane krzesełko służące do karmienia małych dzieci. Skórzane siedzisko ma pod spodem metalową miskę. Po wyciągnięciu skórzanego otworu, miska służy jako nocnik. Do krzesełka przymocowano podnóżek, aby dziecko nie wypadło. Po skończonym karmieniu, krzesełko można rozłożyć. Zamienia się ono w niski wózek z wydłużonym blatem przed siedziskiem. Blat ozdobiony jest kolorowym obrazkiem. Dodatkowo do siedziska dołączone są kółka, więc krzesełko można pchać od tyłu.
Żołnierze z cyny – autor nieznany – początek XX wieku – cyna malowana
Zbiór żołnierzyków do zabawy, dwustronnie malowanych. W zestawie znajdują się wojska polskie - husaria, osmańskie oraz francuskie. Wśród postaci można wyróżnić: Napoleona Bonaparte, dobosza pruskiego i trębacza szwoleżerów francuskich.
Żołnierze z cyny – autor nieznany – początek XX wieku – cyna malowana
Zbiór żołnierzyków do zabawy, dwustronnie malowanych. W zestawie znajdują się wojska polskie - husaria, osmańskie oraz francuskie. Wśród postaci można wyróżnić: Napoleona Bonaparte, dobosza pruskiego i trębacza szwoleżerów francuskich.
Żołnierze z cyny – autor nieznany – początek XX wieku – cyna malowana
Zbiór żołnierzyków do zabawy, dwustronnie malowanych. W zestawie znajdują się wojska polskie - husaria, osmańskie oraz francuskie. Wśród postaci można wyróżnić: Napoleona Bonaparte, dobosza pruskiego i trębacza szwoleżerów francuskich.
Mebelki dla lalek – autor nieznany – pocz. XX wieku – drewno, tkanina, ceramika
Mebelki oraz naczynia dla lalek służyły nie tylko zabawie, ale również edukacji. Były one odwzorowaniem rzeczywistych przedmiotów gospodarstwa domowego. Poprzez zabawę dziewczynki miały uczyć się zasad savoir – vivre’u, przyjmowania gości oraz zasad prowadzenia domu. Wszystkie zabawki wykonane są ręcznie.
Obraz „Portret pisarza miejskiego (burmistrza) ze Środy” – autor nieznany – XX wiek – olej na płótnie
Obraz przedstawiający stojącego na tle ciemnooliwkowej draperii mężczyznę, opartego o stół zarzucony książkami i pismami. Młoda, poważna twarz, z bokobrodami i wąsem zwrócona jest lekko w prawą stronę, ze wzrokiem skierowanym na widza. Mężczyzna ubrany jest w czarny tużurek i białą koszulę z kołnierzykiem wystającym przed kołnierz tużurka, kryjącym częściowo policzki. Poniżej czarnego, motylkowego krawatu przypięty do koszuli czerwony znaczek z białym orłem, zwieńczony 5-pałeczkowatą koroną.
Żołnierze z cyny – autor nieznany – początek XX wieku – cyna malowana
Zbiór żołnierzyków do zabawy, dwustronnie malowanych. W zestawie znajdują się wojska polskie - husaria, osmańskie oraz francuskie. Wśród postaci można wyróżnić: Napoleona Bonaparte, dobosza pruskiego i trębacza szwoleżerów francuskich.
Mapa „Kreis Schroda” - druk. Paul Baron - 1909, Liegnitz (Legnica) – skala 1:100 000
Mapa powiatu średzkiego z 1909 roku - Kreis Schroda. Obwód powiatu zaznaczony różową granicą. Na odwrocie pieczątka "Prof. dr Piotr Zaremba".
Czterobarwna, treść mapy obwiedziona ozdobnym otokiem, legenda u dołu informująca o drogach, kolejach, lasach, wodach oraz głównych obiektach w poszczególnych miejscowościach (kościoły, młyny, folwarki itp.).
Mapa powiatu „Special Karte von dem Schrodaer Kreisse” - Anton Freudenreich – 1821, Poznań - skala ok. 1:160 000
Mapa powiatu średzkiego z 1821 roku, numer 16. Czerwoną kredką podkreślonych 27 miejscowości z przypisanymi im numerami (również na czerwono).
Mapa pochodząca z serii „Atlas von dem Regierungs-Departement Posen in Grossherzogthum Posen”, na którą składa się mapa departamentu poznańskiego i 17 map powiatów wchodzących w skład departamentu poznańskiego. Na mapie odręcznie wyróżniono zieloną barwą granice powiatu średzkiego. Odręcznie czerwonym kolorem wpisano numery 403, 405, 475-488, 490, 491, 494, 496-503 i podkreślono wybrane miejscowości. Legenda uwzględnia powierzchnię, liczbę mieszkańców powiatu i miast (Schroda – Środa, Kostrzyn, Pudewitz – Pobiedziska, Zaniemyśl) oraz oznaczenia urzędów, stacji i posterunków pocztowych oraz rodzajów dróg.
Sekretarzyk – pulpit – autor nieznany – XIX wiek – drewno, metal, skóra
Mebel do pisania na stojąco, składający się z dwóch części. Podstawę stanowi wysoka, dwu skrzydłowa szafka zamykana na kluczyk z dwoma półkami wewnątrz. Górną część tworzy pochyły pulpit z wykonany z drewna, w postaci dość głębokiego pulpitu z pochyłą, ruchomą górną płytą i schowkiem wewnątrz. Kantorek zwieńczony wąską nastawką wspartą na dwóch toczonych tralkach. Z prawej strony pulpitu dwa otwory na kałamarz i pióro.
Portret Adama Woźnego – autor nieznany – początek XX wieku, oleodruk, tektura
Portret Adama Woźnego (1879 - 1939) - średzianina, członka Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół", współzałożyciela Towarzystwa Śpiewu "Lutnia", uczestnika Powstania Wielkopolskiego, aresztowanego w czasie II Wojny Światowej i rozstrzelanego wraz z innymi patriotami na średzkim rynku 20 października 1939 r. Mężczyzna siedzi na krześle ze złotymi zdobieniami. Nogę założoną ma na nogę, prawą rękę opiera o udo, a lewą trzyma na oparciu. Ubrany jest w mundur z Powstania Wielkopolskiego. Do klapy munduru przypięta Odznaka "Za Waleczność NKSL". Tło jest jednolite czarno – szare.
Waga handlowa – autor nieznany – początek XX wieku – metal
Waga wolnostojąca, składająca się z okrągłego w przekroju, toczonego trzonu, zakończonego motywem zbliżonym do szyszki pinii. Na przymocowanym na trzonie haku, zawieszone są dwie szalki o okrągłym, wklęsłym dnie, na pałąkach dekorowanych motywami esowatymi. Całość posadowiona na kwadratowej podstawie.
Patera z termosem wodnym – inicjały firmy „CDE” – II połowa XIX wieku – metal, ceramika
Patera z termosem składa się z dwóch części: patery i pokrywy. Patera o kształcie owalnym, z dwoma profilowanymi uchwytami. Podstawa dwuwarstwowa - jedną warstwę stanowi metalowa obudowa, drugą ceramiczny, biały talerz. Pomiędzy tymi warstwami przestrzeń na gorącą wodę, którą wlewa się przez okrągły wlew usytuowany na dłuższej części. Pokrywa o kształcie analogicznym do spodu, głęboka, z uchwytem na górze. Pod spodem znak wytwórni - w tarczy herbowej dwie skrzyżowane halabardy, pomiędzy nimi litery C, D, E".
Ocieplacz na dzbanek – autor nieznany – XIX/XX wiek – aksamit, plusz
Ocieplacz (pokrowiec, czapa) na dzbanek, wykonany z pluszu/aksamitu w kolorze czerwonym. Wypełniony wewnątrz i podszyty od spodu bawełnianą podszewką. Z obu stron wyszywana dekoracja w formie secesyjnych kwiatów i wici roślinnych. U góry przyszyty uchwyt.
Perukowiec (Cotinus Mill.) – rodzaj roślin należący do rodziny nanerczowatych. Należą do niego w zależności od ujęcia i klasyfikacji wewnątrzrodzajowej: 3[3], 5[4] lub 7[5] gatunków. Zasięg rodzaju obejmuje środkową i południową część USA i północno-wschodnią część Meksyku, południową Europę na wschód od Francji oraz rozległe obszary w Azji od Turcji i Syrii, poprzez Kazachstan na północy i Iran, Pakistan, Nepal na południu, po południowe Chiny na wschodzie[5].
Rośliny z tego rodzaju uprawiane są jako ozdobne, zwłaszcza perukowiec podolski Cotinus coggygria (często w odmianie czerwonolistnej 'Purpureus'). Liście perukowców używane bywają w garbarstwie. Z pędów perukowca podolskiego uzyskuje się żółty barwnik, a z Cotinus obovatus – pomarańczowy[3].
Perukowiec [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 11:06Z [dostęp: 2020-11-24 15:19Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Perukowiec&oldid=61071308
Gotowalnia / toaletka z uchylnym lustrem - autor nieznany – II poł. XIX wieku – drewno, metal, szkło
Toaletka, mebel skrzyniowy w formie komody i nastawy z lustrem. Komoda z trzema głębokimi szufladami na całej szerokości mebla oraz dwiema mniejszymi na górze, dekorowana na krawędziach rautami i żłobkowaniem. Szuflady pod lustrem mają uchwyty w formie antab z lwimi pyskami. Rama z uchylnym, prostokątnym lustrem, oparta na dwóch dość płytkich szufladkach, zdobiona żłobkowaniem oraz spływami wolutowymi. W połowie wysokości lustra, zamocowano dwa, pojedyncze świeczniki. Zwieńczenie dekorowane sterczynami z kulami po bokach, wypiętrzone u góry, zakończone palmetą. Nogi przednie kuliste spłaszczone.
Apteczka – autor nieznany – XIX wiek – drewno, metal
Mebelek w formie prostokątnej, wiszącej szafki, z szufladką u dołu oraz dwiema wewnętrznymi półkami. Drzwiczki intarsjowane z rzeźbionym, prostokątnym polem z przedstawieniem halabardnika ubranego w renesansowy strój na tle stylizowanej wici roślinnej. Mężczyzna w kapeluszu z piórami na głowie ma na sobie krótki kaftan kwadratowo wycięty przy szyi, pończochy oraz sięgające do pół uda, bufiaste spodnie. W apteczce znajdują się ceramiczne pojemniczki po lekach, buteleczki, opakowanie po soli gorzkiej i herbacie.
Stolik niciak – autor nieznany – koniec XIX wieku – metal, drewno
Stolik niciak, z otwieranym górnym blatem. Stolik ma wysoki trzon, u dołu rozchodzący się na trzy nóżki. Trzon zbudowany jest z pięciu elementów: od dołu z walca zakończonego spłaszczoną kulką, do niego przytwierdzone są trzy nogi; kuli; tralki; pierścienia; szerszej obręczy i ponownie pierścienia. Nogi wygięte i spłaszczone w stylu okuciowym. Blat w kształcie owalu ma delikatne profilowanie na krawędzi. Zbudowany jest z dwóch desek - łączenie widoczne pośrodku. Przymocowany jest na metalowy zawias przy dłuższym boku. W owalnej obręczy, na przodzie znajduje się otwór na kluczyk. Wewnątrz przestrzeń podzielona na 4 ćwiartki, dwoma deseczkami. Blat jest odkręcany u dołu.
Zdjęcie Gabrieli Rekowskiej – autor nieznany – poł. XX wieku - fotografia biało-czarna
Zdjęcie przedstawia portret Gabrieli Rekowskiej (1911- 1997) – ostatniej właścicieli dworu w Koszutach. Kobieta ubrana jest w sweter, obszyty kołnierzem z futra. Założoną ma biżuterię z pereł – naszyjnik, kolczyki oraz broszkę. Na twarzy pojawia się delikatny uśmiech.
Apteczka – autor nieznany – XIX wiek – drewno, metal
Mebelek w formie prostokątnej, wiszącej szafki, z szufladką u dołu oraz dwiema wewnętrznymi półkami. Drzwiczki intarsjowane z rzeźbionym, prostokątnym polem z przedstawieniem halabardnika ubranego w renesansowy strój na tle stylizowanej wici roślinnej. Mężczyzna w kapeluszu z piórami na głowie ma na sobie krótki kaftan kwadratowo wycięty przy szyi, pończochy oraz sięgające do pół uda, bufiaste spodnie. W apteczce znajdują się ceramiczne pojemniczki po lekach, buteleczki, opakowanie po soli gorzkiej i herbacie.
Stolik niciak – autor nieznany – koniec XIX wieku – metal, drewno
Stolik niciak, z otwieranym górnym blatem. Stolik ma wysoki trzon, u dołu rozchodzący się na trzy nóżki. Trzon zbudowany jest z pięciu elementów: od dołu z walca zakończonego spłaszczoną kulką, do niego przytwierdzone są trzy nogi; kuli; tralki; pierścienia; szerszej obręczy i ponownie pierścienia. Nogi wygięte i spłaszczone w stylu okuciowym. Blat w kształcie owalu ma delikatne profilowanie na krawędzi. Zbudowany jest z dwóch desek - łączenie widoczne pośrodku. Przymocowany jest na metalowy zawias przy dłuższym boku. W owalnej obręczy, na przodzie znajduje się otwór na kluczyk. Wewnątrz przestrzeń podzielona na 4 ćwiartki, dwoma deseczkami. Blat jest odkręcany u dołu.
Gotowalnia / toaletka z uchylnym lustrem - autor nieznany – II poł. XIX wieku – drewno, metal, szkło
Toaletka, mebel skrzyniowy w formie komody i nastawy z lustrem. Komoda z trzema głębokimi szufladami na całej szerokości mebla oraz dwiema mniejszymi na górze, dekorowana na krawędziach rautami i żłobkowaniem. Szuflady pod lustrem mają uchwyty w formie antab z lwimi pyskami. Rama z uchylnym, prostokątnym lustrem, oparta na dwóch dość płytkich szufladkach, zdobiona żłobkowaniem oraz spływami wolutowymi. W połowie wysokości lustra, zamocowano dwa, pojedyncze świeczniki. Zwieńczenie dekorowane sterczynami z kulami po bokach, wypiętrzone u góry, zakończone palmetą. Nogi przednie kuliste spłaszczone.
Obraz „Twarz kobiety” – autor nieznany – XVI w. (?) Włochy(?) – olej na płótnie
Portret przedstawia popiersie młodej kobiety na ciemnogranatowym tle. Ciało kobiety ukazane bokiem, natomiast przechylona w prawą stronę głowa - frontalnie. Ciemnobrązowe, długie, rozpuszczone włosy, okalają owalną twarz z dużymi, ciemnymi oczami, (patrzącymi wprost na widza), wydatnym nosem, czerwonymi ustami i zaróżowionymi policzkami. W uszach długie kolczyki. Ciało okryte fioletowo-różową tkaniną. Kobieta prawą dłonią przytrzymuje od tyłu szarą tablicę z wypisanymi na niej literami: „S. Cña”.
Kasztan jadalny (Castanea sativa Mill.) – gatunek rośliny z rodziny bukowatych (Fagaceae Dumort.).
Kasztan jadalny [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-17 08:09Z [dostęp: 2020-11-24 14:53Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kasztan_jadalny&oldid=61113280
Plakieta "Tadeusz Kościuszko" – autor nieznany – II połowa XIX wieku - metal biały, odlew; ucho odlane łącznie z plakietą
Na owalnej plakiecie widnieje postać Naczelnika Kościuszki, obramiona wieńcem ze wstęgą - po lewej laurowym, po prawej dębowym. W górze, na wieńcu, tarcza z orłem i kokarda. Popiersie Naczelnika ujęte na wprost, z twarzą zwróconą w prawo. Głowa nakryta czapką z piórem. Spod czapki spływają kędzierzawe włosy. Napisy - na wstędze przy tarczy: "JESZCZE POLSKA NIE ZGINĘŁA"; niżej na wieńcu cztery nieczytelne nazwy (prawdopodobnie pól bitewnych); w tle dookoła głowy: "TADEUSZ KOŚCIUSZKO UR. 1746 + 1817".
Plakieta "Władysław Warneńczyk" – autor nieznany – pocz. XX wieku - biały metal, spatynowany; uszko z blaszki, przylutowane do tyłu
Na gładkim krążku, bez obwódki widnieje popiersie króla w rzymskiej zbroi, z medalionem na piersiach, ujęte z lewego profilu. Na głowie hełm z pióropuszem. Z prawej strony (w plecach króla) półkolisty napis: "WŁADYSŁAW WARN."
Plakieta "Adam Mickiewicz" - sygnowana: A E – koniec XIX wieku - żelazo, odlew łącznie z okrągłym uchem
Na owalnym, gładkim tle, obwiedzionym od góry wąską, wypukłą krawędzią, od dołu zaś skrzyżowanymi gałązkami wawrzynu, widnieje wypukłe popiersie poety z głową skierowaną w lewo. Z prawej strony głowy ledwo czytelny napis: "A. Mickiewicz".
Samowar – autor nieznany – I połowa XX wieku – metal, drewno
Samowar składający się z cylindrycznego zbiornika na wodę, wspartego na okrągłej stopie i kwadratowej podstawie na czterech nóżkach. Przez zbiornik przechodzi pionowo rura na węgiel drzewny, z rusztem u dołu. W dolnej części zbiornika samowara, znajduje się kranik do spuszczania wody, a u góry miejsce na czajnik z esencją. Po bokach metalowo-drewniane uchwyty. Na pokrywie dwa uchwyty w formie drewnianych gałek i odpowietrzacz.
Waza do ponchu – autor nieznany – I połowa XX wieku – szkło, nikiel
Waza do ponczu oprawiona w niklowane obręcze u dołu i góry z dwoma uchwytami. Naczynie o kształcie walca rozszerzającego się ku dołowi, zdobione jest w zwielokrotniony motyw pionowej łezki, wypełnionej kratką z gwiazdkami. Waza stoi na czterech owalnych, spłaszczonych nóżkach. Górna obręcz łączy się z dolną tworząc dwa uchwyty w kształcie litery "J". Pokrywka naczynia jest gładka, wypukła, o zagiętych krawędziach do wewnątrz. Przy krawędzi otwór na łyżkę zaokrąglony u góry. Na środku uchwyt w formie grzybka.
Pięciornik biały (Potentilla alba L.) – gatunek byliny kłączowej z rodziny różowatych (Rosaceae). Gatunek neutralny wobec kontynentalizmu.
Pięciornik biały [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 11:38Z [dostęp: 2020-11-24 15:15Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=PiÄciornik_biaÅy&oldid=61072244
Obraz "Portret Catheriny von Offenberg" – autor nieznany - II połowa XIX w., Niemcy – olej na płótnie
Obraz przedstawia młodą kobietę w czarnej sukni z białym, koronkowym kołnierzem; włosy ciemne, gładko uczesane, na szyi pięć sznurów pereł, w uszach perłowe kolczyki. U pasa zegarek. Kobieta siedzi na czerwono obitym fotelu, lewą rękę opierając na poręczy. W tle ciemna kotara z wyłaniającym się górzystym krajobrazem. Z tyłu obrazu odręczny, wykonany farbą napis: "Ex. Baronin Catherina v. Offenberg Bestig. Klien gb Bisikof.".
Szafa – kredens – autor nieznany – II połowa XIX wieku, drewno, metal
Kredens dwuczęściowy, z dwuskrzydłową szafką w podstawie, nadbudowaną parą szuflad oraz nadstawą z trzema jednoskrzydłowymi szafkami (większą na środku oraz ujmującymi ją po bokach dwiema niższymi). Całość wsparta na dwóch toczonych pierścieniach (z przodu) oraz na dwóch graniastych nogach (z tyłu), zakończona na bokach sterczynami z wysokich tralek oraz dzwonowatym zwieńczeniem z muszlą pośrodku. Zarówno podstawa, jak i nastawa ujęte są toczonymi tralkami, zakończonymi wolutą. Górne szafki z dwoma półkami we wnętrzu, dolne z jedną półką.
Lipa drobnolistna (Tilia cordata Mill.) – gatunek drzewa, należący do rodziny lipowatych (według systemu Reveala). Pochodzi z Europy i Azji Zachodniej[2]. W Polsce występuje pospolicie na terytorium całego kraju. Występuje w stanie naturalnym, ale jest także bardzo często sadzona przy domach, w parkach i przy drogach jako roślina ozdobna i użyteczna. Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy lub zadomowiony.
Lipa drobnolistna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 14:28Z [dostęp: 2020-11-24 14:25Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lipa_drobnolistna&oldid=61077247
Sekretarzyk (biurko cylindryczne) – autor nieznany - II połowa XIX wieku – drewno, intarsja, metal
Biurko w formie prostokątnego stołu z jedną szufladą na całej szerokości oraz trzema mniejszymi powyżej, spoczywające na czterech wysokich, wygiętych nogach (przednie dekorowane trzewikami). Z przodu wycinany dekoracyjnie fartuszek, ozdobiony metalową aplikacją. Blat (górna płyta) wysuwany do przodu. Nastawa z pełną pokrywą w formie ¼ koła, otwieraną do tyłu i chowającą się wewnątrz mebla. Na pokrywie intarsjowa dekoracja w owalu złożona z instrumentów muzycznych (liry?), motywów floralnych (ulistnione gałęzie) i zwierzęcych (gołębie). Wewnątrz nastawy półka oraz cztery szufladki. Nastawa zwieńczona półką z galeryjką wypełnioną metalowymi kółkami.
Wizytownik damski – autor nieznany – I poł. XX wieku – skóra, metal, kolorowe nici
Wizytownik damski, czarny; w środku po jednej stronie przegródka dekorowana wyszywanym, kolorowym motywem kwiatowym; z drugiej strony "okienko" na zdjęcie o wymiarach: 4,9 x 3,6 cm. Zapięcie znajduje się pośrodku dłuższego boku. Haft umieszczono na całości skórzanej kieszonki, zamkniętej u góry spłaszczonym łukiem w ośli grzbiet. Na skórze wyszyto trzy gałązki kwiatów, złączonych łodyżkami po lewej stronie. U dołu zwisają dwie kiście bzu, o zmieszanych kwiatkach białych i fioletowych. Nad nimi, pną się ku górze trzy kwiaty przypominające gerbery: na lewo - czerwono - pomarańczowa, pośrodku - jasnoróżowo-biała, u góry - widziana od boku - różowa o licznych odcieniach. Kwiaty poprzetykane są listkami w trzech odcieniach zieleni. Gerbery mają środki wypełnione dwoma, pionowymi rzędami, złotych koralików. Po prawej stronie otwór na zdjęcie, ujęty jest w grawerowaną w skórze ramkę, przypominającą kokosznik.
Glediczja trójcierniowa, iglicznia trójcierniowa (Gleditsia triacanthos L.) – gatunek drzewa z rodziny bobowatych (Fabaceae Lindl.). Pochodzi z Ameryki Północnej, rozprzestrzenił się w Australii, jest też uprawiany w wielu krajach świata[2].
Na niektórych obszarach rozprzestrzenia się jako roślina inwazyjna[3].
Glediczja trójcierniowa [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 14:08Z [dostęp: 2020-11-24 15:17Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Glediczja_trójcierniowa&oldid=61076591
Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum Huds.)[3], zwany też ziejcem[4] – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny jasnotowatych. Według nowszych ujęć taksonomicznych gatunek ten zaliczany jest do innego rodzaju (jasnota Lamium) i ma naukową nazwę Lamium galeobdolon (L.) Crantz[5] oraz nazwę polską – jasnota gajowiec[6]. W dodatku w nowszych ujęciach systematycznych takson ten jest wąsko definiowany i dotychczasowe podgatunki podnoszone są do rangi osobnych gatunków. W Europie wyróżniono obok gatunku typowego w obrębie podrodzaju Lamium subg. Galeobdolon 4 drobne gatunki, spośród których w Polsce stwierdzono 3[7].
Gajowiec żółty [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 09:35Z [dostęp: 2020-11-24 15:02Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gajowiec_żóÅty&oldid=61068548
Miesiącznica trwała (Lunaria rediviva L.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny kapustowatych. Występuje w Europie[2]. W niektórych krajach jest uprawiany jako roślina ozdobna. W Polsce rzadki.
Miesiącznica trwała [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 09:50Z [dostęp: 2020-11-24 15:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=MiesiÄ
cznica_trwaÅa&oldid=61069003
Lapidaria to monotypowy rodzaj karłowatych sukulentów z rodziny Aizoaceae. Jedynym gatunkiem w nim zawartym jest Lapidaria margaretae, znana również jako róża Karoo. Wikipedia (angielski)
Plakieta "Tadeusz Kościuszko" – autor nieznany – II połowa XIX wieku - metal biały, odlew; ucho odlane łącznie z plakietą
Na owalnej plakiecie widnieje postać Naczelnika Kościuszki, obramiona wieńcem ze wstęgą - po lewej laurowym, po prawej dębowym. W górze, na wieńcu, tarcza z orłem i kokarda. Popiersie Naczelnika ujęte na wprost, z twarzą zwróconą w prawo. Głowa nakryta czapką z piórem. Spod czapki spływają kędzierzawe włosy. Napisy - na wstędze przy tarczy: "JESZCZE POLSKA NIE ZGINĘŁA"; niżej na wieńcu cztery nieczytelne nazwy (prawdopodobnie pól bitewnych); w tle dookoła głowy: "TADEUSZ KOŚCIUSZKO UR. 1746 + 1817".
Plakieta "Władysław Warneńczyk" – autor nieznany – pocz. XX wieku - biały metal, spatynowany; uszko z blaszki, przylutowane do tyłu
Na gładkim krążku, bez obwódki widnieje popiersie króla w rzymskiej zbroi, z medalionem na piersiach, ujęte z lewego profilu. Na głowie hełm z pióropuszem. Z prawej strony (w plecach króla) półkolisty napis: "WŁADYSŁAW WARN."
Plakieta "Adam Mickiewicz" - sygnowana: A E – koniec XIX wieku - żelazo, odlew łącznie z okrągłym uchem
Na owalnym, gładkim tle, obwiedzionym od góry wąską, wypukłą krawędzią, od dołu zaś skrzyżowanymi gałązkami wawrzynu, widnieje wypukłe popiersie poety z głową skierowaną w lewo. Z prawej strony głowy ledwo czytelny napis: "A. Mickiewicz".
Plakieta "Książę Józef Poniatowski" – autor nieznany – II połowa XIX wieku - metal biały, odlew, ucho z drutu, wtopione w krawędź tarczy z orłem
Na owalnej plakiecie wizerunek Księcia Józefa Poniatowskiego obramiony wieńcem laurowym ze wstęgą z jednej strony oraz wieńcem dębowym ze wstęgą z drugiej. W górnej części, przy tarczy z orłem, wstęga ułożona jest w kokardę. Na wstędze napisy - na górze: "JESZCZE POLSKA NIE ZGINĘŁA", niżej nazwy pól bitewnych: "DUBIENKA", "BEREZYNA", "LIPSK", czwarta nieczytelna. Na gładkim tle wypukłe popiersie ks. Józefa z odkrytą głową, twarzą zwróconą w prawo, z lewą ręką opartą z przodu na głowni szabli. W górnej partii tła napisy: "KS J PONIATOWSKI"; pod nim w łukowatym układzie - "BÓG MI POWIERZYŁ HONOR POLAKÓW BOGU GO ODDAM"; pod popiersiem - "UR 1763 + 1813".
Plakieta "Wacław Czeski" – autor nieznany – koniec XIX wieku - odlana z białego metalu z wtopionym drucianym uchem
Okrągła plakieta z wypukłym popiersiem króla w koronie, ujętgo z lewego profilu. Z prawej strony (w plecach króla) biegnie wzdłuż krawędzi wypukłymi literami wykonany napis: "WACŁAW KR: POL: i CZE:".
Plakieta "Tadeusz Kościuszko" – autor nieznany – koniec XIX wieku - żelazo, odlew łącznie z okrągłym uchem
Na owalnym, gładkim tle, obwiedzionym od góry wąską, wypukłą krawędzią, od dołu zaś skrzyżowanymi gałązkami wawrzynu, widnieje wypukłe popiersie Naczelnika z głową skierowaną w prawo.
Obraz "Jesień w Bystrej" – Julian Fałat – 1907 r. – akwarela
Akwarela prezentuje krajobraz jesienny z drzewami na pierwszym planie i niskim pagórkiem w tle. Pejzaż w tonacjach: niebieskich, granatu, zieleni, ciepłych żółci, brązu i beżu. W prawym, dolnym rogu obrazu sygnatura: "J. Fałat Bystra".
Fortepian - Carl Bechstein - 1908 r., Berlin, Niemcy ? - drewno, metal, filc, kość słoniowa
Fortepian z otwieranym pudłem rezonansowym w kolorze czarnym, o charakterystycznym kształcie przypominającym skrzydło ptaka. W nim umieszczona jest żeliwna rama z naciągiem w układzie krzyżowym, płaska świerkowa płyta rezonansowa. Klawiatura pokryta jest kością słoniową, połączona z mechanizmem młoteczkowym oraz system tłumików, sterowanych za pomocą dwóch nożnych pedałów. Drewniany korpus spoczywa na trzech nogach w formie odwróconego, ośmiobocznego ostrosłupa, na rolkach. Wewnątrz nazwa wytwórcy, miejsce powstanie, znaki i numer fabryczny – C. Bechstein, Flügel – und Pianino Fabrik, Hoflieferant, Berlin, Paris, London; 85927.
Obraz „Pejzaż górski ze świerkami” - Adolph Boehm – 1912r., Berlin – olej na płótnie
Pejzaż górski ze świerkami w formie prostokąta poziomego. Porośnięte świerkami wysokie zbocza górskie, przedziela rzeka, serpentynami wijąca się wśród skalistych zboczy. Na pierwszym planie, na brzegu leżą duże głazy. Na jasnym niebie delikatnie zarysowane są obłoki. W lewym, dolnym rogu sygnatura: "A BOEHM".
Tawuła van Houtte'a (łac. Spirea vanhouttei) – gatunek krzewu tawuła z rodziny różowatych.
Naturalne środowisko występowania: Europa, Azja. Rozłożysty, gęsty krzew o zwisających pędach, dorastający do 2,5 metrów wysokości i szerokości. Liście jajowate, ciemnozielone. Jesienią przebarwiają się na żółto-pomarańczowo. Kwiaty białe, drobne, zebrane w półkuliste baldachogrona kwitną na przełomie maja i czerwca obficie pokrywając krzew. Podczas kwitnienia krzew wygląda jakby był obsypany śniegiem. Krzew jest łatwy w pielęgnacji, bardzo wytrzymały na mrozy, o małych wymaganiach glebowych. Dosyć odporny na suszę oraz zanieczyszczone powietrze. Nie wymaga częstego nawożenia ani zabezpieczenia na zimę. Najobficiej kwitnie na stanowisku słonecznym.
Tawuła van Houtte'a [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 11:41Z [dostęp: 2020-11-24 15:04Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=TawuÅa_van_Houtte'a&oldid=61072332
Obraz "Jesień w Bystrej" – Julian Fałat – 1907 r. – akwarela
Akwarela prezentuje krajobraz jesienny z drzewami na pierwszym planie i niskim pagórkiem w tle. Pejzaż w tonacjach: niebieskich, granatu, zieleni, ciepłych żółci, brązu i beżu. W prawym, dolnym rogu obrazu sygnatura: "J. Fałat Bystra".
Rzeźba "Popiersie Augusta Gorzeńskiego" - Giacomo Monaldi lub innego rzeźbiarza z kręgu Le Bruna - ok. 1794 - 1798, Polska, marmur
Popiersie Augusta Gorzeńskiego, wojewody poznańskiego. Na marmurowym popiersiu Gorzeński przedstawiony został w ujęciu bocznym z głową skierowaną w prawą stronę, ubrany w mundur generalski. Na lewej piersi przypiętą ma gwiazdę Orderu Orła Białego z widniejącym na krzyżu łacińskim napisem "Pro Fide Rege Et Lege" (Za Wiarę, Króla i Prawo). Wstęga Orderu przepasana jest przez lewe ramię i biegnie do prawego boku. Natomiast zza klap munduru wyłania się – zawieszony na wstążce na szyi – krzyż Orderu Świętego Stanisława, stanowiący odmianę krzyża kawalerskiego z prostolinijnymi ramionami rozszerzonymi w osiem wierzchołków i z sylwetkami orłów pomiędzy ramionami. Okrągła tarcza w środku krzyża nie zawiera żadnego przedstawienia. Prezentowana rzeźba jest gipsową kopią – oryginał znajduje się w Muzeum Ziemiaństwa w Dobrzycy.
Drzeworyt "Antonin i Mauzoleum xiążąt Radziwiłłów" - autor nieznany – lata 30-te XIX wieku
Rycina z przedstawieniem zespołu rezydencjonalnego, książąt Radziwiłłów w Antoninie. Po lewej stronie, stojący wśród drzew, pałac wzniesiony w latach 1822-1824 na rzucie krzyża greckiego, wg projektu Fryderyka Schinkla, w którym architekt nawiązał do XVII-wiecznych zamków myśliwskich, tzw. Jagdschloss. W oddali widoczne neoromańskie mauzoleum -kaplica, wzniesione przez księżną Ludwikę wg projektu budowniczego Johanna Heinricha Häberlina, w latach 1835 – 1838.
Drzeworyt "Pałac w Dobrzycy" – autor nieznany – lata 30-te XIX wieku
Rycina z przedstawieniem klasycystycznego pałacu w Dobrzycy, zbudowanego na życzenie Augustyna Gorzeńskiego przez architekta Stanisława Zawadzkiego w latach 1798-99. Pałac złożony z dwóch nierównych skrzydeł, ustawionych pod kątem prostym, zbudowany jest na planie litery „V” - węgielnicy masońskiej. Na skrzyżowaniu piętrowych skrzydeł znajduje się czterokolumnowy portyk toskański, zwieńczony trójkątnym frontonem
Drzeworyt "Gołuchów" – autor nieznany – 1838 r.
Rycina z przedstawieniem dworu obronnego w Gołuchowie, wniesionego ok. 1560 przez Rafała Leszczyńskiego, rozbudowanego w rezydencję w pocz. XVII w. przez Wacława Leszczyńskiego; w pocz. XIX w. częściowo w ruinie, odbudowany i gruntownie przebudowany przez Izabelę Działyńską z przeznaczeniem na muzeum.
Dwupiętrowy budynek na planie prostokąta, flankowany w narożach czterema ośmiobocznymi basztami, otoczony fosą. Na pierwszym planie widok młyna wodnego.
Obraz „Pejzaż górski ze świerkami” - Adolph Boehm – 1912r., Berlin – olej na płótnie
Pejzaż górski ze świerkami w formie prostokąta poziomego. Porośnięte świerkami wysokie zbocza górskie, przedziela rzeka, serpentynami wijąca się wśród skalistych zboczy. Na pierwszym planie, na brzegu leżą duże głazy. Na jasnym niebie delikatnie zarysowane są obłoki. W lewym, dolnym rogu sygnatura: "A BOEHM".
Obraz "Widok starej Warszawy z zamku na Placu Zamkowym" - Otto Müller-Hartau – I poł. XIX wieku – olej na desce
Niewielki obraz w formie horyzontalnie ułożonego prostokąta, przedstawiający widok na dwie usytuowane pod kątem prostym ulice z szeregiem 2 i 3 – piętrowych, wąskich kamienic mieszkalnych krytych spadzistymi, kolorowymi dachami. W głębi dachy kolejnych zabudowań i wyróżniająca się z otoczenia, górująca bryła synagogi z czterema wieżyczkami i centralną salą o cebulastych dachach. Obraz utrzymany w tonacji beżu i szarości, z akcentami kolorystycznymi (pomarańcz, czerwień, granat). W lewym, dolnym rogu przedstawienia sygnatura artysty: „Otto Müller – Hartau”.
Obraz "Jesień w Bystrej" – Julian Fałat – 1907 r. – akwarela
Akwarela prezentuje krajobraz jesienny z drzewami na pierwszym planie i niskim pagórkiem w tle. Pejzaż w tonacjach: niebieskich, granatu, zieleni, ciepłych żółci, brązu i beżu. W prawym, dolnym rogu obrazu sygnatura: "J. Fałat Bystra".
Obraz „Pejzaż górski ze świerkami” - Adolph Boehm – 1912r., Berlin – olej na płótnie
Pejzaż górski ze świerkami w formie prostokąta poziomego. Porośnięte świerkami wysokie zbocza górskie, przedziela rzeka, serpentynami wijąca się wśród skalistych zboczy. Na pierwszym planie, na brzegu leżą duże głazy. Na jasnym niebie delikatnie zarysowane są obłoki. W lewym, dolnym rogu sygnatura: "A BOEHM".
Fortepian - Carl Bechstein - 1908 r., Berlin, Niemcy ? - drewno, metal, filc, kość słoniowa
Fortepian z otwieranym pudłem rezonansowym w kolorze czarnym, o charakterystycznym kształcie przypominającym skrzydło ptaka. W nim umieszczona jest żeliwna rama z naciągiem w układzie krzyżowym, płaska świerkowa płyta rezonansowa. Klawiatura pokryta jest kością słoniową, połączona z mechanizmem młoteczkowym oraz system tłumików, sterowanych za pomocą dwóch nożnych pedałów. Drewniany korpus spoczywa na trzech nogach w formie odwróconego, ośmiobocznego ostrosłupa, na rolkach. Wewnątrz nazwa wytwórcy, miejsce powstanie, znaki i numer fabryczny – C. Bechstein, Flügel – und Pianino Fabrik, Hoflieferant, Berlin, Paris, London; 85927.
Oliwnik (Elaeagnus L.) – rodzaj krzewów i drzew z rodziny oliwnikowatych. Podział taksonomiczny rodzaju nie jest jednoznacznie ustalony i w różnych ujęciach liczba gatunków waha się od ok. 40[4] do ok. 90 gatunków[3]. Zasięg rodzaju obejmuje południowo-wschodnią Europę (tu rośnie oliwnik wąskolistny), poprzez Azję, gdzie osiąga największe zróżnicowanie, po Japonię i południowo-wschodnią część Ameryki Północnej (gdzie występuje oliwnik srebrzysty)[5]. Jeden gatunek (Elaeagnus triflora) sięga na południu po Australię, gdzie rośnie we wschodnim Queenslandzie[6].
Oliwnik (roślina) [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 11:32Z [dostęp: 2020-11-24 14:59Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Oliwnik_(roÅlina)&oldid=61072091
Jabłoń domowa 'Melrose' – odmiana uprawna (kultywar) jabłoni domowej (Malus domestica 'Melrose'), należąca do grupy odmian zimowych. Otrzymana w Stanach Zjednoczonych w 1932 roku jako krzyżówka odmiany Jonathan z Red Delicious przez Freemana S. Howletta w rolniczej stacji doświadczalnej w Woorster w Ohio. Wprowadzona do uprawy w 1944 roku[2][4].
Jabłka Melrose wykorzystywane są zarówno jako produkt, jak i jako półprodukt w przemyśle spożywczym, na przykład do produkcji cydru[5].
Melrose (jabłoń) [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2018-02-20 09:40Z [dostęp: 2020-11-24 15:10Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Melrose_(jabÅoÅ)&oldid=52533860
Miłorząb dwuklapowy, m. chiński, m. dwudzielny[1] (Ginkgo biloba L.) – gatunek drzewa należącego do rodziny miłorzębowatych. Pochodzi z Chin[2]. Obecnie jest gatunkiem zagrożonym na stanowiskach naturalnych[2]. Miłorząb dwuklapowy podobny jest do kopalnego gatunku Ginkgo adiantoides. Czasami używana nazwa miłorząb japoński[a][3] jest myląca, gdyż gatunek ten nie występuje naturalnie w Japonii, a jedynie z tego kraju drzewo to po raz pierwszy trafiło do Europy.
Miłorząb dwuklapowy [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-08 16:24Z [dostęp: 2020-11-24 15:07Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=MiÅorzÄ
b_dwuklapowy&oldid=60344614
Szafonierka – autor nieznany – II połowa XIX wieku – drewno, metal
Drewniana szafa dwuskrzydłowa, z wysuwaną szufladą i rozbudowaną nastawką z dwiema małymi szufladkami. Front szafki ujmują po bokach kolumienki w narożach. Kwatery drzwiczek bogato dekorowane płaskim rytem z motywem okuciowo-wstęgowym. Metalowe uchwyty zdobione maską lwa. Górna nadstawka zdobiona po bokach w zaplecku – wolutami, a u góry muszlą.
Rzeźba "Popiersie Augusta Gorzeńskiego" - Giacomo Monaldi lub innego rzeźbiarza z kręgu Le Bruna - ok. 1794 - 1798, Polska, marmur
Popiersie Augusta Gorzeńskiego, wojewody poznańskiego. Na marmurowym popiersiu Gorzeński przedstawiony został w ujęciu bocznym z głową skierowaną w prawą stronę, ubrany w mundur generalski. Na lewej piersi przypiętą ma gwiazdę Orderu Orła Białego z widniejącym na krzyżu łacińskim napisem "Pro Fide Rege Et Lege" (Za Wiarę, Króla i Prawo). Wstęga Orderu przepasana jest przez lewe ramię i biegnie do prawego boku. Natomiast zza klap munduru wyłania się – zawieszony na wstążce na szyi – krzyż Orderu Świętego Stanisława, stanowiący odmianę krzyża kawalerskiego z prostolinijnymi ramionami rozszerzonymi w osiem wierzchołków i z sylwetkami orłów pomiędzy ramionami. Okrągła tarcza w środku krzyża nie zawiera żadnego przedstawienia. Prezentowana rzeźba jest gipsową kopią – oryginał znajduje się w Muzeum Ziemiaństwa w Dobrzycy.
Skrzynia posagowa – autor nieznany – XVIII/XIX wiek – drewno, metal
Skrzynia posagowa z wypukłym wiekiem. Okuta jest ażurowymi pasami z blachy stalowej. Okucia tworzą na froncie i wieku koronkowy wzór. Na bokach uchwyty w formie antab. Od frontu zamek oraz płaski, listwowy uchwyt. Wieko skrzyni zdobi duża, płaskorzeźbiona scena figuralna, przedstawiająca średniowieczną ceremonię zaślubin.
Judaszowiec (Cercis L.) – rodzaj roślin z plemienia Cercideae, jednej z najstarszych lub najstarszej linii rozwojowych bobowatych (Fabaceae). W obrębie plemienia rodzaj judaszowiec stanowi klad bazalny[2][3]. Dawniej rodzaj zaliczany był do brezylkowatych Caesalpinioideae (podrodziny lub rodziny w zależności od ujęcia systematycznego)[4]. Należy do niego 10 gatunków. Gatunkiem typowym jest Cercis siliquastrum L.[5]. W wielu językach w nazwie tej rośliny pojawia się imię Judasza, który według podania powiesił się na tym właśnie drzewie.
Judaszowiec [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 14:08Z [dostęp: 2020-11-24 15:06Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Judaszowiec&oldid=61076583
Szafa intarsjowana – autor nieznany – około 1760 r. – drewno, intarsja
Szafa barokowa wsparta na kulistych nogach, z parą skrzydłowych drzwi oraz rozbudowanym gzymsem wieńczącym. W zwieńczeniu intarsjowa, płaskorzeźbiona, barwna dekoracja z flankowanym przez dwa, stylizowane słoneczniki, centralnym przedstawieniem orzącego ziemię chłopa, który idzie za ciągniętym przez byka pługiem po polu. Zagłębione płyciny drzwi ujmują profilowane ramy o łamanym wykroju, zbliżonym do owalu, ozdobione przedstawieniami - kobiety trzymającej w lewej ręce wysoki pęd winorośli, w prawej zaś kielich z winogronem (na lewym skrzydle) oraz mężczyzny z sierpem w dłoni, obok którego leży kosa i przechylony dzban (na prawym skrzydle). Nad i pod dekoracja ze stylizowanych liści w rombie. Narożne pilastry ze wstęgową dekoracją złożoną ze stylizowanych liści i kwiatów.
Szafa grająca "Symphonion" – autor nieznany – koniec XIX wieku, Niemcy – metalowy mechanizm w drewnianej szafie
W szafkowej obudowie na nóżkach, z oszklonymi jednoskrzydłowymi drzwiczkami, znajduje się mechanizm grający. Składa się on ze sprężynowego mechanizmu napędowego, z dźwigniowego urządzenia wrzutowego na monety 5-fenigowe, z urządzenia głosowego (blaszki stalowe osadzone na płycie stalowej, poruszane haczykami) oraz z dzwoneczków złączonych dźwigniami młoteczkowymi. Na oś mechanizmu napędowego nasadza się płyty blaszane z haczykami, przytrzymywane przez pręt z kółeczkami. Szafę nakręca się korbą przy prawym boku. Tu znajduje się też wrzut na monety z tabliczką informacyjną dla użytkowników oraz dźwignia wyłączania dzwonka. Na drzwiczkach tabliczka z napisem "Symphonion". Do instrumentu dołączony jest zestaw 17 płyt.
Rozarium (łac. rosarium), różanka, ogród różany – ogród lub jego część, gdzie uprawiane i eksponowane są kolekcje róż. Rozaria cechują się zwykle bogactwem kultywarów tego rodzaju. W Europie rozaria istniały od średniowiecza, a rozpowszechniły się w XIX wieku. Za jeden z pierwszych wyspecjalizowanych ogrodów różanych uważany jest ten założony przez pierwszą żonę Napoleona Bonaparte Joséphine de Beauharnais w La Malmaison (Francja). W chwili jej śmierci, w 1814 roku, w ogrodzie, prezentowane zarówno w donicach jak i na rabatach, rosło około 400, czyli wszystkie dostępne wówczas odmiany róż[1]. Obecnie w dalszym ciągu istnieje tam rozarium, jednak ma ono niewiele wspólnego ze swoim słynnym pierwowzorem. O ile w ciągu XIX wieku róże uprawiano zwykle w rozariach, w ciągu XX wieku ich znaczenie zmalało, a róże znalazły zastosowanie w urządzaniu rozmaitych terenów zielonych.
Ogrody różane mają zazwyczaj geometryczną, prostolinijną architekturę. Składają się z zespołu rabat, najczęściej o regularnych, geometrycznych kształtach. Na każdej rabacie uprawiane są róże dobrane tak, by zachować harmonię kolorystyczną kwiatów. Między rabatami umieszczane są pergole, łuki i trejaże pozwalające na ekspozycję odmian pnących.
Rozarium [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 14:40Z [dostęp: 2020-11-24 14:34Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rozarium&oldid=61077656
Żołnierze z cyny – autor nieznany – początek XX wieku – cyna malowana
Zbiór żołnierzyków do zabawy, dwustronnie malowanych. W zestawie znajdują się wojska polskie - husaria, osmańskie oraz francuskie. Wśród postaci można wyróżnić: Napoleona Bonaparte, dobosza pruskiego i trębacza szwoleżerów francuskich.
Topola biała, białodrzew (Populus alba L.) – gatunek drzew z rodziny wierzbowatych (Salicaceae).
Topola biała [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 10:53Z [dostęp: 2020-11-24 14:57Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Topola_biaÅa&oldid=61070937
Oliwnik (Elaeagnus L.) – rodzaj krzewów i drzew z rodziny oliwnikowatych. Podział taksonomiczny rodzaju nie jest jednoznacznie ustalony i w różnych ujęciach liczba gatunków waha się od ok. 40[4] do ok. 90 gatunków[3]. Zasięg rodzaju obejmuje południowo-wschodnią Europę (tu rośnie oliwnik wąskolistny), poprzez Azję, gdzie osiąga największe zróżnicowanie, po Japonię i południowo-wschodnią część Ameryki Północnej (gdzie występuje oliwnik srebrzysty)[5]. Jeden gatunek (Elaeagnus triflora) sięga na południu po Australię, gdzie rośnie we wschodnim Queenslandzie[6].
Oliwnik (roślina) [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 11:32Z [dostęp: 2020-11-24 14:59Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Oliwnik_(roÅlina)&oldid=61072091
Topola biała, białodrzew (Populus alba L.) – gatunek drzew z rodziny wierzbowatych (Salicaceae).
Topola biała [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 10:53Z [dostęp: 2020-11-24 14:57Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Topola_biaÅa&oldid=61070937
Morwa biała (Morus alba L.) – gatunek niewielkich drzew liściastych z rodziny morwowatych.
Morwa biała [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 11:32Z [dostęp: 2020-11-24 15:01Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Morwa_biaÅa&oldid=61072083
Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum Huds.)[3], zwany też ziejcem[4] – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny jasnotowatych. Według nowszych ujęć taksonomicznych gatunek ten zaliczany jest do innego rodzaju (jasnota Lamium) i ma naukową nazwę Lamium galeobdolon (L.) Crantz[5] oraz nazwę polską – jasnota gajowiec[6]. W dodatku w nowszych ujęciach systematycznych takson ten jest wąsko definiowany i dotychczasowe podgatunki podnoszone są do rangi osobnych gatunków. W Europie wyróżniono obok gatunku typowego w obrębie podrodzaju Lamium subg. Galeobdolon 4 drobne gatunki, spośród których w Polsce stwierdzono 3[7].
Gajowiec żółty [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 09:35Z [dostęp: 2020-11-24 15:02Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gajowiec_żóÅty&oldid=61068548
Sekretarzyk z oszkloną nadstawką – autor nieznany – XVIII wiek, Anglia - drewno politurowane w kolorze mahoniowym
Sekretarzyk na niskich, prostokątnych nóżkach, ma trzy szuflady z zamkami, profilowane, mosiężne wykładki i mosiężne, barokowe antaby. W górnej partii schowek skrzyniowy z przesuwalną deską poziomą. Nad nim po obu stronach po trzy szufladki w układzie schodkowym z mosiężnymi, wisiorkowatymi uchwytami na rozetkowych tarczach. W środkowej, cofniętej partii po dwie szufladki, nad nimi łukowato zakończone przegródki, w środku - między nimi - większa przegródka bez szufladki, łukowato zakończona, z pilastrami po bokach. Blat, zasłaniający ukośnie szufladki, przegródki i schowek, opiera się po opuszczeniu na wysuwanych beleczkach z mosiężnymi, okrągłymi uchwytami. Brak zamku, choć pozostał po nim ślad. Naroża nadstawki fazowane, wewnątrz trzy półki, drzwi dwuskrzydłowe, oszklone, skrzydła 8-kwaterowe (6 kwater prostokątnych, 2 górne dostosowane do linii gzymsu koronującego, tworzącego konstrukcyjną całość z bokami). Zamek ozdobny, oryginalny. Politura mahoniowa.
Róża dzika (Rosa canina L.) – gatunek krzewu z rodziny różowatych, z rodzaju róża. Ludowe nazwy: psia róża, która jest tłumaczeniem nazwy łacińskiej, oraz szypszyna (stąd szypszyniec różany), nazwa o pochodzeniu słowiańskim. Występuje na obszarach umiarkowanych i ciepłych półkuli północnej. Można ją spotkać prawie w całej Europie, na terenach do 1500 m n.p.m., w Afryce Północnej, na Wyspach Kanaryjskich, na Maderze, w Azji, rozprzestrzeniła się także w Australii i Nowej Zelandii[3]. W Polsce jest gatunkiem pospolitym[4].
Róża dzika [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-07 15:38Z [dostęp: 2020-11-24 14:46Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Róża_dzika&oldid=61288865
Hortensja (Hydrangea L.) – rodzaj niewysokich krzewów z rodziny hortensjowatych. Gatunkiem typowym jest Hydrangea arborescens L.[2].
Hortensja (roślina) [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-11 21:18Z [dostęp: 2020-11-24 14:47Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hortensja_(roÅlina)&oldid=61064384
Projektor na świecę – autor o inicjałach E.P. – I poł. XIX wieku – szkło, metal
Projektor do wyświetlania bajek w czworobocznej, metalowej obudowie, na podstawie w formie czterech zwierzęcych łap, z wysuniętym od przodu obiektywem oraz przewodem kominowym na górze do odprowadzania spalin i nadmiaru światła. Źródłem światła jest świeczka umieszczana w środku po odchyleniu klapki od tyłu. Na jednej z bocznych płaszczyzn w owalu znak graficzny producenta (podzielony na cztery pola okręg ze skrzydłami po bokach i trzema gwiazdkami powyżej) ) oraz litery: "E. P.".
Zdjęcie Franciszki i Stanisława Rekowskich – autor nieznany – lata 50 XX wieku
Zdjęcie przedstawia dzieci państwa Rekowskich (ostatnich właścicieli dworu w Koszutach) - Franciszkę i Stanisława. Dzieci siedzą na schodach przed domem. Na głowach założone mają pióropusze. Dziewczynka siedzi odwrócona bokiem, plecami do brata. Chłopiec trzyma ręce pod udami, patrzy na wprost.
Lodownia, lodnia – pomieszczenie lub osobny budynek służące do przechowywania wyłącznie lodu lub śniegu. Lodownie były lokalizowane blisko chłodni, w których przechowano produkty łatwo psujące się bez udziału agregatów chłodniczych, albo były jednocześnie chłodnią. W lodowniach i chłodniach uzyskiwano stałą temperaturę 4°C.
Lodownia [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-12 09:15Z [dostęp: 2020-11-24 14:42Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lodownia&oldid=61328799
Modrzew europejski (Larix decidua Mill.) – gatunek drzewa iglastego należący do rodziny sosnowatych. Pierwotnym miejscem jego występowania były góry środkowej Europy (Alpy, Karpaty), ale został rozpowszechniony na innych terenach w wyniku nasadzeń. W Polsce na naturalnych siedliskach rośnie tylko w Tatrach. Poza tym jest sadzony powszechnie na terenie całego kraju.
Modrzew europejski [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-23 20:19Z [dostęp: 2020-11-24 14:31Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Modrzew_europejski&oldid=61458943
Skrzynia na kółkach – autor nieznany – 1789 r. – drewno, metal
Skrzynia na kółkach z wypukłym wiekiem, zamykana na zamek. Zdobiona jest pasami z rozbudowanym ornamentem rokokowym. Na wieku, nad zamkiem umieszczono litery "CMS" oraz datę "1789". Po bokach uchwyty w formie antab.
Serwis obiadowy - Leopold Czamański Sp. Akc. WFF, Włocławek – 1920-30 - porcelana
Serwis obiadowy - biały, zdobiony przy krawędzi dookolnym pasem, naprzemiennie występujących pól z kolorowymi motywami kwiatowymi - czerwony kwiat z zielonymi listkami na białym polu oraz białe kwiatki z listkami na niebieskim polu. Sygnowane od spodu: „WFF, Leopold Czamański Sp.Akc., Włocławek S.A.”.
Maszyna do szycia Singer - Singer Corporation – I poł. XX wieku
Maszyna do szycia na korbkę, przymocowana do drewnianej podstawy z zamykanym pokrowcem z rączką u góry. W ukrytej szufladce po prawej stronie, z wysuwanym wieczkiem, znajduje się: 10 zapasowych elementów maszyny, 2 śrubki, 2 metalowe kółeczka, 1 kółko z drewna, 2 duże szpulki nici (czerwona i czarna), 2 małe szpulki nici (czerwona i czarna) oraz nić biała - schowana w mechanizmie maszyny. Na maszynie namalowane złotymi, literami, gotyckim pismem: " The Singer Manugacturing Co.", niżej większymi, drukowanymi: "SINGER". Z przodu, po prawej stronie na metalowej płytce numer: F 2654076. Maszyna pomalowana jest na czarno i zdobiona jest złotymi ornamentami roślinnymi z czerwonym środkiem, na którym są zielone listki. Na maszynie z dwóch stron znajdują się metalowe płytki zdobione listkami i owocami winogron, obwiedzione ramką z kokardek.
Maszyna do szycia Singer - Singer Corporation – I poł. XX wieku
Maszyna do szycia na korbkę, przymocowana do drewnianej podstawy z zamykanym pokrowcem z rączką u góry. W ukrytej szufladce po prawej stronie, z wysuwanym wieczkiem, znajduje się: 10 zapasowych elementów maszyny, 2 śrubki, 2 metalowe kółeczka, 1 kółko z drewna, 2 duże szpulki nici (czerwona i czarna), 2 małe szpulki nici (czerwona i czarna) oraz nić biała - schowana w mechanizmie maszyny. Na maszynie namalowane złotymi, literami, gotyckim pismem: " The Singer Manugacturing Co.", niżej większymi, drukowanymi: "SINGER". Z przodu, po prawej stronie na metalowej płytce numer: F 2654076. Maszyna pomalowana jest na czarno i zdobiona jest złotymi ornamentami roślinnymi z czerwonym środkiem, na którym są zielone listki. Na maszynie z dwóch stron znajdują się metalowe płytki zdobione listkami i owocami winogron, obwiedzione ramką z kokardek.
Wózek wiklinowy dla lalek – autor nieznany – XX wiek – metal, wiklina, drewno
Wózek wiklinowy dla lalek kształtem przypominający samochód na czterech małych kołach. Na metalowym zawieszeniu (czterech sprężynach) wspiera się gondola o wiklinowej konstrukcji z praktycznym, niewielkim schowkiem z przodu. Korpus obity wewnątrz sztucznym, białym materiałem. Wózek wyposażony jest w rozsuwany dach i wykonane z przezroczystego tworzywa „okna”. Rączka metalowa.
Lipa drobnolistna (Tilia cordata Mill.) – gatunek drzewa, należący do rodziny lipowatych (według systemu Reveala). Pochodzi z Europy i Azji Zachodniej[2]. W Polsce występuje pospolicie na terytorium całego kraju. Występuje w stanie naturalnym, ale jest także bardzo często sadzona przy domach, w parkach i przy drogach jako roślina ozdobna i użyteczna. Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy lub zadomowiony.
Lipa drobnolistna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 14:28Z [dostęp: 2020-11-24 14:25Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lipa_drobnolistna&oldid=61077247
Rozarium (łac. rosarium), różanka, ogród różany – ogród lub jego część, gdzie uprawiane i eksponowane są kolekcje róż. Rozaria cechują się zwykle bogactwem kultywarów tego rodzaju. W Europie rozaria istniały od średniowiecza, a rozpowszechniły się w XIX wieku. Za jeden z pierwszych wyspecjalizowanych ogrodów różanych uważany jest ten założony przez pierwszą żonę Napoleona Bonaparte Joséphine de Beauharnais w La Malmaison (Francja). W chwili jej śmierci, w 1814 roku, w ogrodzie, prezentowane zarówno w donicach jak i na rabatach, rosło około 400, czyli wszystkie dostępne wówczas odmiany róż[1]. Obecnie w dalszym ciągu istnieje tam rozarium, jednak ma ono niewiele wspólnego ze swoim słynnym pierwowzorem. O ile w ciągu XIX wieku róże uprawiano zwykle w rozariach, w ciągu XX wieku ich znaczenie zmalało, a róże znalazły zastosowanie w urządzaniu rozmaitych terenów zielonych.
Ogrody różane mają zazwyczaj geometryczną, prostolinijną architekturę. Składają się z zespołu rabat, najczęściej o regularnych, geometrycznych kształtach. Na każdej rabacie uprawiane są róże dobrane tak, by zachować harmonię kolorystyczną kwiatów. Między rabatami umieszczane są pergole, łuki i trejaże pozwalające na ekspozycję odmian pnących.
Rozarium [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 14:40Z [dostęp: 2020-11-24 14:34Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rozarium&oldid=61077656
Dereń biały (Cornus alba L.) – gatunek krzewu z rodziny dereniowatych. Zasięg obejmuje tereny od wschodniej części Europy po wschodnie krańce Azji (Korea, Mongolia, Chiny)[2].
Dereń biały [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-11 21:18Z [dostęp: 2020-11-24 14:51Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=DereÅ_biaÅy&oldid=61064374
Hortensja (Hydrangea L.) – rodzaj niewysokich krzewów z rodziny hortensjowatych. Gatunkiem typowym jest Hydrangea arborescens L.[2].
Hortensja (roślina) [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-11 21:18Z [dostęp: 2020-11-24 14:47Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hortensja_(roÅlina)&oldid=61064384
Barwinek pospolity (Vinca minor L.) – gatunek rośliny należący do rodziny toinowatych (Apocynaceae). Rośnie dziko w zachodniej, wschodniej, południowej i środkowej Europie, brak go w Skandynawii[2]. Jest jedynym gatunkiem barwinka występującym w Polsce w stanie dzikim (dość rzadko). W rozproszonych stanowiskach występuje niemal na całym niżu. W górach spotykany jest rzadziej. Jest również uprawiany jako roślina ozdobna.
Barwinek pospolity [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 06:58Z [dostęp: 2020-11-24 14:14Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Barwinek_pospolity&oldid=61066118
Bokkonia (Bocconia) – rodzaj roślin z rodziny makowatych. Obejmuje 11 gatunków występujących głównie w obszarach górskich tropikalnej Ameryki, od Meksyku na północy po Argentynę na południu. Bocconia frutescens jest poza tym gatunkiem inwazyjnym na Hawajach, w Australii i Afryce[3]. Rośliny zawierają pomarańczowy sok mleczny i są wiatropylne[4]. Gatunkiem typowym jest Bocconia frutescens Linnaeus[2]
Bokkonia [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 08:07Z [dostęp: 2020-11-24 14:00Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bokkonia&oldid=61067866
Kasztanowiec (Aesculus L.) – rodzaj drzew, rzadziej krzewów należących do rodziny mydleńcowatych (Sapindaceae). Obejmuje ok. 25 gatunków pochodzących z południowo-wschodniej Europy, Ameryki Północnej oraz Azji wschodniej. W Polsce wszystkie uprawiane gatunki są introdukowane przez człowieka. Gatunkiem typowym jest kasztanowiec zwyczajny (Aesculus hippocastanum L.)[2].
Kasztanowiec [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-04-14 01:39Z [dostęp: 2020-11-24 14:10Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kasztanowiec&oldid=59400949
Bluszcz pospolity (Hedera helix L.) – gatunek wiecznie zielonego pnącza należący do rodziny araliowatych (Araliaceae). Gatunek typowy dla rodzaju bluszcz (Hedera). Jest jedynym przedstawicielem rodziny araliowatych we florze Polski i jedynym w niej pnączem o liściach zimotrwałych. Występuje w lasach całej Polski. Poza naturalnym zasięgiem obejmującym Europę i Azję Mniejszą jest gatunkiem inwazyjnym. Bluszcz pospolity uprawiany jest jako roślina doniczkowa, okrywowa, parkowa. W uprawie jest niewymagający, a jego walory podnosi wielość odmian uprawnych o różnorodnych kształtach i barwach liści, sposobach wzrostu i wymaganiach. Jest rośliną miododajną, leczniczą i kosmetyczną. W tradycjach wielu narodów od dawna obecny jako roślina symboliczna, zwłaszcza jako symbol wierności i trwałości życia. W starożytności odgrywał ważną rolę w kultach szeregu bóstw egipskich, greckich i rzymskich.
Bluszcz pospolity [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-10 16:49Z [dostęp: 2020-11-24 14:13Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bluszcz_pospolity&oldid=61052718
Karagana podolska (Caragana frutex) – gatunek rośliny z rodziny bobowatych. Występuje w Azji Środkowej, na Syberii, Kaukazie, w Chinach oraz w południowo-wschodniej i wschodniej Europie[2]. W Polsce nie występuje na stanowiskach naturalnych, jest uprawiana[3].
Karagana podolska [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 13:59Z [dostęp: 2020-11-24 14:17Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Karagana_podolska&oldid=61076325
Lipa drobnolistna (Tilia cordata Mill.) – gatunek drzewa, należący do rodziny lipowatych (według systemu Reveala). Pochodzi z Europy i Azji Zachodniej[2]. W Polsce występuje pospolicie na terytorium całego kraju. Występuje w stanie naturalnym, ale jest także bardzo często sadzona przy domach, w parkach i przy drogach jako roślina ozdobna i użyteczna. Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy lub zadomowiony.
Lipa drobnolistna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 14:28Z [dostęp: 2020-11-24 14:25Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lipa_drobnolistna&oldid=61077247
Trzmielina japońska (Euonymus japonicus) – rodzaj krzewów z rodziny dławiszowatych. Czasem występują w formach drzewiastych. Znanych jest około 120 gatunków, z czego w Polsce dziko występują 2 gatunki. Gatunkiem typowym jest Euonymus europaeus L.[2].
Trzmielina [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-04 22:37Z [dostęp: 2020-11-24 13:50Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Trzmielina&oldid=61265549
Bożodrzew gruczołowaty, znany również jako ajlant gruczołowaty, bożodrzew gruczołkowaty lub bożodrzew chiński (Ailanthus altissima (Mill.) Swingle) – gatunek roślin z rodziny biegunecznikowatych (Simarubaceae). Roślina pochodzi z Chin, ale pierwsze egzemplarze sprowadzono do Europy już w 1751 r. Obecnie rozpowszechniona zarówno w Europie jak i Ameryce Północnej. W Polsce dość często uprawiana, szczególnie w zachodniej części kraju.
Drzewo zaliczane do gatunków inwazyjnych, szkodliwych dla rodzimych gatunków flory.
Bożodrzew gruczołowaty [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 11:02Z [dostęp: 2020-11-24 14:30Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bożodrzew_gruczoÅowaty&oldid=61071204
Obraz "Panorama Środy" - R. Höfer – 1944 r. – olej na płótnie
Horyzontalnie zakomponowany obraz przedstawia pejzaż okolic Środy Wlkp. Na pierwszym planie rozciąga się pole obsiane zbożem, z którego część została już skoszona. Ustawione po lewej stronie obrazu snopki, przesuwają wzrok obserwatora daleko ku horyzontowi, gdzie widnieje panorama miasta z dominującą wieżą kolegiaty. W górnej części przedstawienia piętrzące się chmury.
Kasztanowiec (Aesculus L.) – rodzaj drzew, rzadziej krzewów należących do rodziny mydleńcowatych (Sapindaceae). Obejmuje ok. 25 gatunków pochodzących z południowo-wschodniej Europy, Ameryki Północnej oraz Azji wschodniej. W Polsce wszystkie uprawiane gatunki są introdukowane przez człowieka. Gatunkiem typowym jest kasztanowiec zwyczajny (Aesculus hippocastanum L.)[2].
Kasztanowiec [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-04-14 01:39Z [dostęp: 2020-11-24 14:10Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kasztanowiec&oldid=59400949
Figura św. Jana Nepomucena – autor nieznany - II połowa XVIII w., Bieganowo, pow. Środa – drewno sosnowe
Na niskiej, kwadratowej podstawie stojąca postać św. Jana Nepomucena, ubrana w sutannę, komżę i pelerynkę z gronostajów, zawiązaną pod szyją na sznury, z przodu rozchyloną rękami. Na lekko pochylonej głowie biret. Twarz z wąsami i zarostem, długie, faliste włosy, opadające na kark. Dominuje ciemne zabarwienie surowego drewna przesyconego woskiem. Nieliczne ślady dawnych przemalowań. Cała figura z podstawą wycięta z jednego pnia. Lewa ręka dosadzona osobno.
Oleander pospolity (Nerium oleander L.) – gatunek rośliny z rodziny toinowatych (Apocynaceae). Jedyny przedstawiciel rodzaju oleander Nerium. Występuje na całym obszarze śródziemnomorskim od Maroka i Portugalii na wschód aż po południową Azję – prowincję Junnan w południowych Chinach i Mjanmę[3][4]. Jest uprawiany jako roślina ozdobna w wielu krajach świata;[3] w klimacie ciepłym występuje jako gatunek introdukowany na wszystkich kontynentach[4][5]. W naturze rośnie zwykle w miejscach wilgotnych – wzdłuż strumieni i w wadi[5].
Oleander pospolity [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-17 16:46Z [dostęp: 2020-11-24 14:03Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Oleander_pospolity&oldid=61380042
Rysunek przedstawiający synagogę średzką – Andrzej Gniotowski – 1988 r.
Rysunek przedstawia synagogę w Środzie Wlkp. w stylu neogotyckim (obecnie biblioteka). Ukazany jest narożnik budynku od ulicy Limanowskiego.
Święta Teresa z Avila – autor nieznany - XIX wiek – drewno polichromowane
Rzeźba przedstawiająca św. Teresę z Avila w pozycji stojącej, w kontrapoście (ciężar ciała spoczywa na lewej nodze, podczas gdy prawa jest lekko ugięta w kolanie). Zauważalny obrót ramion i torsu w prawą stronę względem partii bioder i nóg powoduje, że postać nie jest w pozycji frontalnej. Głowa świętej jest lekko pochylona i obrócona w prawą stronę. Prawa ręka podniesiona, natomiast lewa spuszczona. Okrywający ciało płaszcz, nałożony na szatę spodnią, zawiązany jest pod szyją, z przodu rozchylony rękami. Z prawej strony opada on swobodnie w dół, z lewej dolna jego krawędź przełożona została przez zawieszony na klatce piersiowej pas/rzemień. Płaszcz oraz nakrywająca głowę szata opracowane zostały głęboko w duże płaszczyzny fałd. Twarz postaci pociągła, o migdałowych oczach, prostym, dość szerokim nosie, małych ustach i gładkich, zaokrąglonych policzkach. W niektórych partiach rzeźby pozostałości złotej farby.
Rysunek przedstawiający kościół ewangelicki w Środzie z 1881 r. – Andrzej Gniotowski – 1988 r.
Rysunek przedstawia neoromańską fasadę kościoła ewangelickiego w Środzie Wlkp. (obecnie kościół katolicki). Fasadę stanowi strzelista wieża, zwieńczona wysokim, czterospadzistym dachem. Na pierwszym planie znajdują się drzewa po obu stronach. Wejście do kościoła poprzedza ogrodzenie ze schodami pośrodku.
Obraz „Portret mężczyzny” – autor nieznany – koniec XIX wieku – olej na płótnie
Portret do kolan, uchodzi za podobiznę Edwarda II Raczyńskiego, syna Rogera Raczyńskiego. Wąsaty mężczyzna, lekko szpakowaty, z ostrą bródką, ubrany w tużurek, siedzi przy stole w rzeźbionym fotelu z czerwonym, aksamitnym obiciem i frędzlami. W lewej ręce trzyma złożoną kartkę papieru, prawą założył za częściowo rozpięty tużurek. W tle ściana z brązowymi polami oddzielonymi zielonkawo-brązowymi pasami nad brązową boazerią. Nad stołem wisi czerwona kotara.
Surmia (Catalpa Scop.), nazywana także katalpą – rodzaj roślin należących do rodziny bignoniowatych. Należy do niego 11 gatunków pochodzących z Azji i Ameryki Północnej[2]. Gatunkiem typowym jest Catalpa bignonioides T. Walter[3].
Surmia [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 09:33Z [dostęp: 2020-11-24 14:28Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Surmia&oldid=61068479
Kasztanowiec (Aesculus L.) – rodzaj drzew, rzadziej krzewów należących do rodziny mydleńcowatych (Sapindaceae). Obejmuje ok. 25 gatunków pochodzących z południowo-wschodniej Europy, Ameryki Północnej oraz Azji wschodniej. W Polsce wszystkie uprawiane gatunki są introdukowane przez człowieka. Gatunkiem typowym jest kasztanowiec zwyczajny (Aesculus hippocastanum L.)[2].
Kasztanowiec [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-04-14 01:39Z [dostęp: 2020-11-24 14:10Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kasztanowiec&oldid=59400949
But średniowieczny – autor nieznany – skóra, rzemień, metal
Skórzany but, ze sznurowadłem i metalową podstawą. But za kostkę o spiczastym nosku, zawiązywany na rzemień. Nie posiada podeszwy. Rozmiar buta - 42.
Trzmielina japońska (Euonymus japonicus) – rodzaj krzewów z rodziny dławiszowatych. Czasem występują w formach drzewiastych. Znanych jest około 120 gatunków, z czego w Polsce dziko występują 2 gatunki. Gatunkiem typowym jest Euonymus europaeus L.[2].
Trzmielina [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-04 22:37Z [dostęp: 2020-11-24 13:50Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Trzmielina&oldid=61265549
Platan (Platanus L. ) – rodzaj drzew należący do rodziny platanowatych, obejmujący 6 gatunków, występujących w południowo-wschodniej Europie, Azji Mniejszej, Indiach, Meksyku i Ameryce Północnej[2]. Gatunkiem typowym jest Platanus orientalis[3].
Platan [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-08-20 12:38Z [dostęp: 2020-11-24 14:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Platan&oldid=60657049
Jesion wyniosły (Fraxinus excelsior L.) – gatunek drzewa należący do rodziny oliwkowatych. Występuje naturalnie na większości obszaru Europy i w Azji Zachodniej (Liban, Syria oraz Kaukaz i Zakaukazie)[2]. W Polsce jest pospolity na całym obszarze.
Jesion wyniosły [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-22 22:12Z [dostęp: 2020-11-24 14:26Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jesion_wyniosÅy&oldid=61439789
Cis pospolity (Taxus baccata L.) – gatunek wiecznie zielonego iglastego drzewa lub dużego krzewu z rodziny cisowatych. Występuje naturalnie w Europie, w Azji zachodniej (sięgając aż po Iran) oraz w północnej Afryce. Jest to roślina wolno rosnąca, długowieczna (osiąga ponad tysiąc lat), rosnąca na różnych glebach i w różnych warunkach nasłonecznienia. Po okresie ograniczania zasobów związanych z nadmierną eksploatacją i niszczeniem siedlisk, obecnie gatunek jest w ekspansji. Jest wszechstronnie wykorzystywany – jako roślina ozdobna, lecznicza i dostarczająca wartościowego drewna.
Cis pospolity [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-09-21 20:23Z [dostęp: 2020-11-24 14:22Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cis_pospolity&oldid=60896830
Dereń jadalny, dereń właściwy (Cornus mas L.) – gatunek rośliny z rodziny dereniowatych. Pochodzi ze środkowej i południowo-wschodniej Europy i zachodniej Azji, jest uprawiany w wielu krajach świata[2] – również w Polsce.
Dereń jadalny [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-11 21:18Z [dostęp: 2020-11-24 14:21Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=DereÅ_jadalny&oldid=61064376
AHA oznacza ukrytą granicę ogrodu. Jest to zamaskowana w terenie krawędź ogrodu, która sprawia, że granica pomiędzy obszarem ogrodowym, a otaczającym krajobrazem zostaje zatarta. Zadaniem AHA jest utrudnić lub wręcz uniemożliwić przekroczenie granic terenu ogrodu, ale w ten sposób, by nie zasłaniać widoku. Sama nazwa jest wyrazem zdziwienia, prowokuje zaskoczonego zwiedzającego do okrzyku „aha!”. Rozwiązania typu aha pojawiły się w barokowych ogrodach francuskich XVII wieku. Początkowo miały stanowić ochronę przed wtargnięciem na teren ogrodu dzikiej zwierzyny, z czasem doszukano się w nim walorów estetycznych. Aha rozpowszechniło się w ogrodach i parkach krajobrazowych XVIII i XIX wieku.
Oleander pospolity (Nerium oleander L.) – gatunek rośliny z rodziny toinowatych (Apocynaceae). Jedyny przedstawiciel rodzaju oleander Nerium. Występuje na całym obszarze śródziemnomorskim od Maroka i Portugalii na wschód aż po południową Azję – prowincję Junnan w południowych Chinach i Mjanmę[3][4]. Jest uprawiany jako roślina ozdobna w wielu krajach świata;[3] w klimacie ciepłym występuje jako gatunek introdukowany na wszystkich kontynentach[4][5]. W naturze rośnie zwykle w miejscach wilgotnych – wzdłuż strumieni i w wadi[5].
Oleander pospolity [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-17 16:46Z [dostęp: 2020-11-24 14:03Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Oleander_pospolity&oldid=61380042
Winobluszcz pięciolistkowy (Parthenocissus quinquefolia), zwany też dzikim winem – gatunek silnie rosnącego pnącza ozdobnego z rodziny winoroślowatych. W stanie naturalnym występuje w Ameryce Północnej od Gwatemali na południu, poprzez Meksyk i Stany Zjednoczone po prowincje Ontario i Quebec w Kanadzie. Poza tym jest szeroko rozpowszechniony w uprawie i w wielu miejscach naturalizowany[3].
Winobluszcz pięciolistkowy [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 12:58Z [dostęp: 2020-11-24 13:46Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Winobluszcz_piÄciolistkowy&oldid=61074593
Palma – rodzina roślin rosnących w klimatach ciepłych i tropikalnych
Palma [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2019-06-07 18:45Z [dostęp: 2020-11-24 13:55Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Palma&oldid=56835778
Winobluszcz pięciolistkowy (Parthenocissus quinquefolia), zwany też dzikim winem – gatunek silnie rosnącego pnącza ozdobnego z rodziny winoroślowatych. W stanie naturalnym występuje w Ameryce Północnej od Gwatemali na południu, poprzez Meksyk i Stany Zjednoczone po prowincje Ontario i Quebec w Kanadzie. Poza tym jest szeroko rozpowszechniony w uprawie i w wielu miejscach naturalizowany[3].
Winobluszcz pięciolistkowy [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 12:58Z [dostęp: 2020-11-24 13:46Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Winobluszcz_piÄciolistkowy&oldid=61074593
Makieta Środy Wielkopolskiej z XVIII wieku – Pracownia Architektoniczna Gaffling – Gierczyński i Tomaszewski – 2014 r. – technika druku 3D
Makieta osiemnastowiecznej Środy Wielkopolskiej. Ukazane są na niej najważniejsze budynki miasta: kościół NMP, zamek, ratusz miejski, waga miejska, klasztor dominikański oraz mury miejskie z bramami. Zaznaczone są również działki wewnątrz grodu. Makieta prezentuje także średniowieczny układ ulic w typie szachownicy, zachowany do dnia dzisiejszego.
Trzmielina japońska (Euonymus japonicus) – rodzaj krzewów z rodziny dławiszowatych. Czasem występują w formach drzewiastych. Znanych jest około 120 gatunków, z czego w Polsce dziko występują 2 gatunki. Gatunkiem typowym jest Euonymus europaeus L.[2].
Trzmielina [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-04 22:37Z [dostęp: 2020-11-24 13:50Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Trzmielina&oldid=61265549
Pas króla kurkowego Bractwa Strzeleckiego w Środzie Wlkp. - Michał Meissner, złotnik z Poznania - ok. 1720 r. do 1934 r. - srebro i miedź, technika złotnicza i grawerska
Pas złożony z 14 członów (ogniw) prostokątnych, złączonych zawiasami; na pasie zawieszonych jest 56 odznak różnego rodzaju, umocowanych łańcuszkiem, którego ogniwami są kółka ze stali sprężynowej, połączone nieregularnie. Na prostokątnych ogniwach przedstawiono sceny i postacie z Biblii m.in. wypędzenie z raju, ofiarowanie Izaaka, Madonnę z Dzieciątkiem, św. Józefa, św. Antoniego czy św. Andrzeja.
Łańcuch wicekróla kurkowego Bractwa Strzeleckiego w Środzie Wlkp. – autor nieznany - ok. 1830 r., Polska - srebro i inne metale, technika złotnicza
Łańcuch złożony z 23 talarów i dwu-talarów polskich, francuskich, rosyjskich i niemieckich od XVI do XIX w., połączonych srebrnymi płaskimi ogniwkami. Na łańcuchu jest zawieszonych 17 odznak wicekróla Bractwa Strzeleckiego (wszystkie srebrne). Na talarach i odznakach daty dołączenia do łańcucha - od 1836 do 1938 r. Technika złotnicza prymitywna, wskazująca na warsztat prowincjonalny.
Makieta Środy Wielkopolskiej z XVIII wieku – Pracownia Architektoniczna Gaffling – Gierczyński i Tomaszewski – 2014 r. – technika druku 3D
Makieta osiemnastowiecznej Środy Wielkopolskiej. Ukazane są na niej najważniejsze budynki miasta: kościół NMP, zamek, ratusz miejski, waga miejska, klasztor dominikański oraz mury miejskie z bramami. Zaznaczone są również działki wewnątrz grodu. Makieta prezentuje także średniowieczny układ ulic w typie szachownicy, zachowany do dnia dzisiejszego.
Jaśminowiec (Philadelphus L.) – rodzaj krzewów z rodziny hortensjowatych, występujących w Eurazji i Ameryce Północnej. Jego nazwa łacińska pochodzi od króla egipskiego Ptolemeusza II Filadelfosa - 250 r. p.n.e., który poślubił swoją siostrę Arsinoe[3]. Rodzaj obejmuje ok. 70 gatunków pochodzących z Europy, wschodniej Azji i Ameryki Północnej[4]. Roślina ta błędnie jest nazywana jaśminem. Jaśminowce to krzewy o liściach opadających na zimę i kwiatach przeważnie białych, bardzo rzadko z odcieniem różowawym. Kwiaty zebrane są w liczne lub nieliczne wiechy wierzchołkowe lub boczne. Owocem jest czteroklapowa torebka[3]. Szczególne zasługi w dziedzinie hodowli i uszlachetniania jaśminowców ma francuski ogrodnik Victor Lemoine z Nancy, na cześć którego nadano nazwę jednemu z mieszańców Philadelphus × lemoinei. Obecnie tego mieszańca i jego odmiany ogrodowe otrzymane w wyniku krzyżowania go z innymi gatunkami obejmuje się nazwą mieszańce Lemoine’a[3].
Jaśminowiec [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-04 18:50Z [dostęp: 2020-11-24 13:56Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=JaÅminowiec&oldid=61263100
Witryna narożna – autor nieznany - I połowa XIX wieku – drewno brzozowe, szkło
Szafa kątowa w stylu biedermeier, na planie trójkąta, z wypukłym przodem. Jej podstawa jest w formie dwuskrzydłowej szafki z jedną półką w środku, a oszklona nastawa, również dwuskrzydłowa ma dwie półki. W środkowej części, ścianki wewnętrzne wyłożone są lustrem. Mebel dekorowany w narożach kolumnami i wolutami.
Obraz „Portret mężczyzny” – autor nieznany – koniec XIX wieku – olej na płótnie
Portret do kolan, uchodzi za podobiznę Edwarda II Raczyńskiego, syna Rogera Raczyńskiego. Wąsaty mężczyzna, lekko szpakowaty, z ostrą bródką, ubrany w tużurek, siedzi przy stole w rzeźbionym fotelu z czerwonym, aksamitnym obiciem i frędzlami. W lewej ręce trzyma złożoną kartkę papieru, prawą założył za częściowo rozpięty tużurek. W tle ściana z brązowymi polami oddzielonymi zielonkawo-brązowymi pasami nad brązową boazerią. Nad stołem wisi czerwona kotara.
Bokkonia (Bocconia) – rodzaj roślin z rodziny makowatych. Obejmuje 11 gatunków występujących głównie w obszarach górskich tropikalnej Ameryki, od Meksyku na północy po Argentynę na południu. Bocconia frutescens jest poza tym gatunkiem inwazyjnym na Hawajach, w Australii i Afryce[3]. Rośliny zawierają pomarańczowy sok mleczny i są wiatropylne[4]. Gatunkiem typowym jest Bocconia frutescens Linnaeus[2]
Bokkonia [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 08:07Z [dostęp: 2020-11-24 14:00Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bokkonia&oldid=61067866
Jukka, juka (Yucca L.) – rodzaj roślin z rodziny agawowatych. Liczy około 50 gatunków bylin, krzewów i drzew. Występują w Ameryce Północnej, Ameryce Środkowej i na Azorach. Gatunkiem typowym jest Yucca aloifolia L.[2].
Jukka [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 12:07Z [dostęp: 2020-11-24 13:57Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jukka&oldid=61073088
Jaśminowiec (Philadelphus L.) – rodzaj krzewów z rodziny hortensjowatych, występujących w Eurazji i Ameryce Północnej. Jego nazwa łacińska pochodzi od króla egipskiego Ptolemeusza II Filadelfosa - 250 r. p.n.e., który poślubił swoją siostrę Arsinoe[3]. Rodzaj obejmuje ok. 70 gatunków pochodzących z Europy, wschodniej Azji i Ameryki Północnej[4]. Roślina ta błędnie jest nazywana jaśminem. Jaśminowce to krzewy o liściach opadających na zimę i kwiatach przeważnie białych, bardzo rzadko z odcieniem różowawym. Kwiaty zebrane są w liczne lub nieliczne wiechy wierzchołkowe lub boczne. Owocem jest czteroklapowa torebka[3]. Szczególne zasługi w dziedzinie hodowli i uszlachetniania jaśminowców ma francuski ogrodnik Victor Lemoine z Nancy, na cześć którego nadano nazwę jednemu z mieszańców Philadelphus × lemoinei. Obecnie tego mieszańca i jego odmiany ogrodowe otrzymane w wyniku krzyżowania go z innymi gatunkami obejmuje się nazwą mieszańce Lemoine’a[3].
Jaśminowiec [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-04 18:50Z [dostęp: 2020-11-24 13:56Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=JaÅminowiec&oldid=61263100
Winobluszcz pięciolistkowy (Parthenocissus quinquefolia), zwany też dzikim winem – gatunek silnie rosnącego pnącza ozdobnego z rodziny winoroślowatych. W stanie naturalnym występuje w Ameryce Północnej od Gwatemali na południu, poprzez Meksyk i Stany Zjednoczone po prowincje Ontario i Quebec w Kanadzie. Poza tym jest szeroko rozpowszechniony w uprawie i w wielu miejscach naturalizowany[3].
Winobluszcz pięciolistkowy [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-12 12:58Z [dostęp: 2020-11-24 13:46Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Winobluszcz_piÄciolistkowy&oldid=61074593
Wiąz (Ulmus L. ) – rodzaj drzew, rzadziej krzewów z rodziny wiązowatych (Ulmaceae), obejmujący co najmniej 40 gatunków[3]. Występują w strefie umiarkowanej półkuli północnej.
Wiąz [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-05-16 19:05Z [dostęp: 2020-11-24 13:52Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=WiÄ
z&oldid=59807496
Ekran - zasłona do kominka – autor nieznany – II poł XIX wieku - drewno, tkanina haftowana, szkło
Prostokątny ekran składa się z szerokiej, drewnianej ramy, która ujmuje płótno z ozdobnym haftem, przedstawiającym kosz z kwiatami. Od strony frontowej materiał osłania szyba, od strony tylnej gazeta. Cała konstrukcja spoczywa na dwóch podstawach.
Obraz "Portret Catheriny von Offenberg" – autor nieznany - II połowa XIX w., Niemcy – olej na płótnie
Obraz przedstawia młodą kobietę w czarnej sukni z białym, koronkowym kołnierzem; włosy ciemne, gładko uczesane, na szyi pięć sznurów pereł, w uszach perłowe kolczyki. U pasa zegarek. Kobieta siedzi na czerwono obitym fotelu, lewą rękę opierając na poręczy. W tle ciemna kotara z wyłaniającym się górzystym krajobrazem. Z tyłu obrazu odręczny, wykonany farbą napis: "Ex. Baronin Catherina v. Offenberg Bestig. Klien gb Bisikof.".
Obraz „Na rozstajach” - Michał Gorstkin Wywiórski – 1905 r., Polska – olej na płótnie
Obraz przedstawia krajobraz wiejski z błotnistą drogą obsadzoną brzozami. Na drodze, po lewej stronie znajduje się pojazd konny. W tle widoczne są zabudowania wsi. Pierwszy plan utrzymany w szaro – brązowych tonacjach. Niebo namalowane zostało pasami w trzech pastelowych kolorach: fiolecie, różu i pomarańczu. Na obrazie dominuje nastrój spokoju i jesiennej melancholii.
Trzmielina japońska (Euonymus japonicus) – rodzaj krzewów z rodziny dławiszowatych. Czasem występują w formach drzewiastych. Znanych jest około 120 gatunków, z czego w Polsce dziko występują 2 gatunki. Gatunkiem typowym jest Euonymus europaeus L.[2].
Trzmielina [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-04 22:37Z [dostęp: 2020-11-24 13:50Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Trzmielina&oldid=61265549
Drzeworyt "Przed dworską kuchnią" - wyk. M. Różański – 1882 r.
Drzeworyt przedstawia niewielki budynek dworskiej kuchni, przed którym stoją dwie kobiety - jedna z nich karmi ptactwo domowe, druga rozmawia z przybyłym mężczyzną.
Drzeworyt "Kurek wielkanocny" - M. Kluczewski, wg rys. S. Masłowskiego – 1883 r.
Drzeworyt przedstawia popularny na Mazowszu wielkanocny zwyczaj obwożenia po domach kurka (koguta) na małym wózku. W jednej z chat młodzieńcy śpiewają piosenki, życząc gospodarzom pomyślności oraz dobrych plonów na nadchodzące lato. Za życzenia otrzymują ciasto.
Drzeworyt "Przed dworską kuchnią" - wyk. M. Różański – 1882 r.
Drzeworyt przedstawia niewielki budynek dworskiej kuchni, przed którym stoją dwie kobiety - jedna z nich karmi ptactwo domowe, druga rozmawia z przybyłym mężczyzną.
Drzeworyt "Opłatki" – Boulay – 1872 r.
Drzeworyt ze strony tytułowej czasopisma ilustrowanego "Kłosy" przedstawia brodatego mężczyznę w pelerynie, który wręcza opłatek małej dziewczynce. Obok dziecka stoi matka, a przy stole siedzą dziadkowie. Za parawanem, po prawej stronie, w sypialnej części pokoju, opiekunka usypia niemowlę w kołysce.
Palma – rodzina roślin rosnących w klimatach ciepłych i tropikalnych
Palma [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2019-06-07 18:45Z [dostęp: 2020-11-24 13:55Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Palma&oldid=56835778
Drzeworyt "Kłopoty wielkanocne" - E. Gorazdowski, wg rys. M. E. Andriollego – 1887 r.
Rycina ze strony tytułowej czasopisma ilustrowanego "Kłosy" przedstawia trzy kobiety i dziewczynkę przy kuchennym piecu. Wyciągają z niego wielkanocną babę, z drżeniem obserwując wypadające z garnka ciasto. Z tyłu postać wyraźnie rozbawionego całą sytuacją mężczyzny.
Szafonierka – autor nieznany – II połowa XIX wieku – drewno, metal
Drewniana szafa dwuskrzydłowa, z wysuwaną szufladą i rozbudowaną nastawką z dwiema małymi szufladkami. Front szafki ujmują po bokach kolumienki w narożach. Kwatery drzwiczek bogato dekorowane płaskim rytem z motywem okuciowo-wstęgowym. Metalowe uchwyty zdobione maską lwa. Górna nadstawka zdobiona po bokach w zaplecku – wolutami, a u góry muszlą.
Drzeworyt "Zamek w Kórniku, siedziba hr. Działyńskich" - rys. Monogramista F.B; wyk. S. Antoszewicz – 1880 r. – drzeworyt
Drzeworyt z przedstawieniem zamku w Kórniku, po przebudowie prowadzonej przez Tytusa Działyńskiego w oparciu o projekt Fryderyka Schinkla. Budowla w stylu gotyku angielskiego z reminiscencjami architektury orientalnej widoczna jest od strony północno-zachodniej, skąd rozciąga się widok na jezioro.
Drzeworyt "Wieśniacy z okolic Poznania" – autor nieznany – 1826 r.
Rycina ze strony tytułowej „Przyjaciela Ludu” przedstawiająca wieśniaków z okolic Poznania jest ilustracją tekstu dotyczącego obrzędu weselnego. Odświętnie ubrany parobek zaleca się do swojej wybranki, myśląc, iż nie jest przez nikogo widziany, prócz grającego na skrzypcach przed karczmą przyjaciela.
Drzeworyt "A to dla jejmościuni..." - K. Pomian, wg rys. M. E. Andriollego – 1881 r.
Rycina ze strony tytułowej czasopisma ilustrowanego "Kłosy", z numeru gwiazdkowego. Na pierwszym planie, w lewym rogu, stoi udekorowana choinka. Po prawej stronie widoczna postać starszej kobiety, wspierającej się na mężczyźnie, który zaprasza ją do choinki i wskazuje na wiszące wśród płonących świec owalne zdjęcie rodzinne.
Drzeworyt "Zielone Świątki" - E. Gorazdowski, wg rys. M. E. Andriollego – 1877 r.
Rycina przedstawia przygotowania związane z Zielonymi Świątkami. Na pierwszym planie mężczyźni sadzą drzewo. W głębi kilkoro dorosłych i dzieci przyozdabiają kolumny portyku i front domu gałązkami.
Szafa grająca "Symphonion" – autor nieznany – koniec XIX wieku, Niemcy – metalowy mechanizm w drewnianej szafie
W szafkowej obudowie na nóżkach, z oszklonymi jednoskrzydłowymi drzwiczkami, znajduje się mechanizm grający. Składa się on ze sprężynowego mechanizmu napędowego, z dźwigniowego urządzenia wrzutowego na monety 5-fenigowe, z urządzenia głosowego (blaszki stalowe osadzone na płycie stalowej, poruszane haczykami) oraz z dzwoneczków złączonych dźwigniami młoteczkowymi. Na oś mechanizmu napędowego nasadza się płyty blaszane z haczykami, przytrzymywane przez pręt z kółeczkami. Szafę nakręca się korbą przy prawym boku. Tu znajduje się też wrzut na monety z tabliczką informacyjną dla użytkowników oraz dźwignia wyłączania dzwonka. Na drzwiczkach tabliczka z napisem "Symphonion". Do instrumentu dołączony jest zestaw 17 płyt.
Szafa odzieżowa Biedermeier – autor nieznany – II poł. XIX wieku
Szafa odzieżowa o dwukondygnacyjnym korpusie. Podstawa w kształcie prostopadłościanu, jednoskrzydłowa, wsparta na graniastych nogach, zwieńczona schodkowym szczytem i nałożonym na niego trójkątnym naczółkiem. Nadstawa o wiele mniejsza, węższa od podstawy, cofnięta i podobnie jak podstawa zwieńczona trójkątnym naczółkiem; przeznaczona do przechowywania kapeluszy.
Samowar – autor nieznany – I połowa XX wieku – metal, drewno
Samowar składający się z cylindrycznego zbiornika na wodę, wspartego na okrągłej stopie i kwadratowej podstawie na czterech nóżkach. Przez zbiornik przechodzi pionowo rura na węgiel drzewny, z rusztem u dołu. W dolnej części zbiornika samowara znajduje się kranik do spuszczania wody, a u góry miejsce na czajnik z esencją. Po bokach metalowo-drewniane uchwyty. Na pokrywie dwa uchwyty w formie drewnianych gałek i odpowietrzacz.
Waza do ponchu – autor nieznany – I połowa XX wieku – szkło, nikiel
Waza do ponczu oprawiona w niklowane obręcze u dołu i góry z dwoma uchwytami. Naczynie o kształcie walca rozszerzającego się ku dołowi, zdobione jest w zwielokrotniony motyw pionowej łezki, wypełnionej kratką z gwiazdkami. Waza stoi na czterech owalnych, spłaszczonych nóżkach. Górna obręcz łączy się z dolną tworząc dwa uchwyty w kształcie litery "J". Pokrywka naczynia jest gładka, wypukła, o zagiętych krawędziach do wewnątrz. Przy krawędzi otwór na łyżkę zaokrąglony u góry. Na środku uchwyt w formie grzybka.
Szafa – kredens – autor nieznany – II połowa XIX wieku, drewno, metal
Kredens dwuczęściowy, z dwuskrzydłową szafką w podstawie, nadbudowaną parą szuflad oraz nadstawą z trzema jednoskrzydłowymi szafkami (większą na środku oraz ujmującymi ją po bokach dwiema niższymi). Całość wsparta na dwóch toczonych pierścieniach (z przodu) oraz na dwóch graniastych nogach (z tyłu), zakończona na bokach sterczynami z wysokich tralek oraz dzwonowatym zwieńczeniem z muszlą pośrodku. Zarówno podstawa, jak i nastawa ujęte są toczonymi tralkami, zakończonymi wolutą. Górne szafki z dwoma półkami we wnętrzu, dolne z jedną półką.
Drzeworyt "Opłatki" – Boulay – 1872 r.
Drzeworyt ze strony tytułowej czasopisma ilustrowanego "Kłosy" przedstawia brodatego mężczyznę w pelerynie, który wręcza opłatek małej dziewczynce. Obok dziecka stoi matka, a przy stole siedzą dziadkowie. Za parawanem, po prawej stronie, w sypialnej części pokoju, opiekunka usypia niemowlę w kołysce.
Kos zwyczajny (Turdus merula) – gatunek średniej wielkości ptaka częściowo wędrownego z rodziny drozdowatych (Turdidae). W Europie jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych członków tej rodziny, jest też jednym z najbardziej znanych ptaków. Długość ciała wynosi od 24 do 27 cm. Samce są zabarwione na czarno z żółtym dziobem. Upierzenie samic jest w dużej części ciemnobrązowe. Głośne i melodyjne pieśni godowe można usłyszeć w Europie Środkowej pomiędzy początkiem marca a końcem lipca już przed świtem, a także wieczorem i czasem w ciągu dnia.
Kosy gniazdują w niemal całej Europie poza daleką północą i krańcami południowo-wschodnimi. Poza tym zamieszkują fragmenty Afryki Północnej i Azji. Zostały introdukowane w Australii i Nowej Zelandii. W Europie Środkowej część ptaków opuszcza na zimę tereny lęgowe i wędruje do Europy Południowej oraz Afryki Północnej.
Pierwotnie kos był ptakiem leśnym. W dalszym ciągu można go spotkać w lasach, jednak w XIX stuleciu rozpoczął się proces synurbizacji. Kosy, zasiedlając początkowo parki i ogrody w pobliżu osad ludzkich, wkrótce przeniosły się także do centrów miast. Pożywienia szukają zwykle na ziemi. Odżywiają się przeważnie pokarmem zwierzęcym, głównie dżdżownicami i chrząszczami. Chętnie zjadają też jagody i inne owoce. Budują gniazda zazwyczaj wśród gałęzi drzew i krzewów.
Kos (ptak) [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-18 15:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kos_(ptak)&oldid=61388572
Drzeworyt "Kłopoty wielkanocne" - E. Gorazdowski, wg rys. M. E. Andriollego – 1887 r.
Rycina ze strony tytułowej czasopisma ilustrowanego "Kłosy" przedstawia trzy kobiety i dziewczynkę przy kuchennym piecu. Wyciągają z niego wielkanocną babę, z drżeniem obserwując wypadające z garnka ciasto. Z tyłu postać wyraźnie rozbawionego całą sytuacją mężczyzny.
Sójka zwyczajna, sójka, sójka żołędziówka (Garrulus glandarius) – gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Najbarwniejszy spośród ptaków krukowatych Europy. Dobrze rozpoznawalny nawet z daleka po niecodziennym połączeniu ciemnej i jasnoczerwonobrązowej barwy z niebiesko-czarnym prążkowanym skrzydełkiem. Obie płcie ubarwione jednakowo i podobnej wielkości. Większość upierzenia brązowa o pastelowym, różowym odcieniu. Kuper i dolne pokrywy ogona białe. Na zaokrąglonych skrzydłach charakterystyczne lusterka: białe oraz niebieskie z czarnym prążkowaniem. Czoło białe z czarnym kreskowaniem, od dzioba gruby czarny wąs, boki głowy są czerwonobrązowe. Sterówki i końce skrzydeł czarne. Ma brązowe tęczówki.
Pióra sójek można czasem znaleźć wśród opadających z drzew liści. Jesienią bowiem stare ptaki się pierzą i łatwo zauważyć ich barwne pióra na ziemi. Na podstawie poprzecznych czarnych prążków doświadczony ornitolog na zgubionym piórze potrafi określić wiek jego właściciela. Ptaki powyżej pierwszego roku życia mają większą liczbę prążków niż tegoroczne młode ptaki.
Dziób mocny, stalowoszary lub czarny. Nogi jasnobrązowe. Młode podobne do dorosłych, ale mają bardziej czerwonawy odcień upierzenia i mniej kreskowany wierzch głowy. Poszczególne podgatunki różnią się głównie kolorem i kształtem czapeczki oraz ogólnym odcieniem upierzenia. Rozmiarami ciała porównywalna z kawką lub gołębiem.
Pióra lusterek na skrzydłach sójki nie zawierają błękitnego barwnika; w rzeczywistości kolor bierze się stąd, że wiązka światła rozszczepia się w specjalnej strukturze pióra i odbite zostaje światło niebieskie
Sójka zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-08-22 15:20Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sójka_zwyczajna&oldid=60677752
Szpak zwyczajny (Sturnus vulgaris) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny szpakowatych. Częściowo wędrowny. Pierwotnie zamieszkiwał wyłącznie Eurazję. Nie jest zagrożony wyginięciem. Dzięki introdukcji gatunek kosmopolityczny, w 13 podgatunkach występuje na każdym kontynencie poza Antarktydą; poza rodzimym zasięgiem także w Ameryce Północnej (od Jukatanu po Alaskę), Argentynie, Południowej Afryce, wschodniej Australii, Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Jest to gatunek inwazyjny.
Szpaki mierzą 19–22 cm długości, masa ciała wynosi 55–100 g; samce i samice nie różnią się od siebie masą ciała. Występuje podział na szatę godową i spoczynkową. W szacie godowej dymorfizm płciowy zaznacza się w kolorze nasady dzioba (niebieski u samców, różowy u samic) i tęczówki (brązowa u samców, jasna u samic). Ciało szpaków jest wówczas czarne i opalizujące. Poszczególnie partie upierzenia mogą opalizować na zielono, fioletowo, brązowawo, niebiesko lub w wymieszanych barwach; rozmieszczenie tych metalicznych barw na ciele zależy od podgatunku. Niektóre z piór mają białe zakończenia. W szacie spoczynkowej szpaki na całym ciele pokryte są białymi lub płowymi kropkami, a dziób jest ciemny, niezależnie od płci. Osobniki młodociane są jednolicie brązowe.
W okresie lęgowym szpaki zamieszkują różne obszary z drzewami, gniazdują bowiem w dziuplach; mogą to być lasy, zadrzewienia, ogrody czy parki miejskie. Poza sezonem lęgowym zamieszkują różnorodne środowiska. Ogółem nie występują w górach. Są wszystkożerne. Zjadają zarówno materię roślinną – różne owoce i nasiona, także z pól – jak i bezkręgowce, przy czym te drugie pełnią ważniejszą rolę w okresie lęgowym. Na półkuli północnej okres składania jaj przypada na okres od końca marca do początku czerwca, zależnie od szerokości geograficznej. Dawniej szpaki uważano za monogamiczne, obecnie wiadomo, że występują także: poligynia, częste zmiany partnerów czy kopulacje pozamałżeńskie. W zniesieniu znajduje się od 3 do 8 jaj. Inkubacja trwa około dwóch tygodni. Młode są w pełni opierzone po około 3 tygodniach, po kolejnych 4–10 dniach stają się samodzielne.
Szpak uznawany jest przez IUCN za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2004 światową populację oszacowano na ponad 310 mln osobników. W 2015 liczebność szpaka w Europie wynosiła 28,8–52,4 mln par. W Europie w latach 1980–2013 odnotowano nieznaczny spadek liczebności. W Ameryce Północnej czyni szkody w uprawach oraz konkuruje z rodzimymi gatunkami ptaków o dziuple. Ponadto jest szkodnikiem sadów, wyjada również ziarno z pól czy żłobów, również w Europie. W południowej części tego kontynentu (we Włoszech i Francji) czyni szkody w winnicach.
Szpak zwyczajny [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-06 10:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:22Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szpak_zwyczajny&oldid=60304960
Obraz "Portret generała Antoniego Józefa Madalińskiego" - Kazimierz Szmyt – I poł. XIX wieku, Poznań – olej na płótnie
Popiersie z napisem w lewym, górnym rogu: "Gen. Madaliński". Na ciemnym tle postać w mundurze generalskim z amarantowym przodem, bez orderów. Na kołnierz munduru wychylony biały kołnierz koszuli. Głowa odkryta, włosy zaczesane do tyłu, odkrywają wysokie czoło. Twarz zdobią charakterystyczne wąsiki.
Serwis obiadowy - Leopold Czamański Sp. Akc. WFF, Włocławek – 1920-30 - porcelana
Serwis obiadowy - biały, zdobiony przy krawędzi dookolnym pasem, naprzemiennie występujących pól z kolorowymi motywami kwiatowymi - czerwony kwiat z zielonymi listkami na białym polu oraz białe kwiatki z listkami na niebieskim polu. Sygnowane od spodu: „WFF, Leopold Czamański Sp.Akc., Włocławek S.A.”.
Obraz „Portret kobiety” – autor nieznany – lata 60-te XIX wieku, Niemcy – olej na płótnie
Portret przedstawia kobietę na tle okna, z którego rozciąga się widok na górzysty pejzaż. Ukazane do połowy ciało kobiety, jak i głowę przedstawiono bokiem z prawego profilu. Ciemne, rozdzielone przedziałkiem i upięte z tyłu włosy okalają szczupłą twarz z wysokim czołem. Niebieskie oczy wpatrzone są w widza. W uszach zawieszone ma długie kolczyki. Kobieta ubrana jest w niebieską suknię ze stanikiem o niskim, szerokim dekolcie. Na szyi ma sznur pereł. Za kobietą rozciąga się rozległy krajobraz.
Szczygieł (Carduelis carduelis) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Najbardziej charakterystyczną cechą dorosłego szczygła jest karminowoczerwona „twarz” (maska), kontrastująca z czarnym wierzchem głowy i pręgą za uszami (zausznicami) oraz z białymi policzkami. Upierzenie na grzbiecie kasztanowobrązowe. Boki głowy (policzki), podgardle, pierś biała z niewyraźną brązową przepaską, brzuch i kuper białe. Rozwidlony ogon czarny z białymi kropkami na sterówkach, skrzydła czarne z żółtymi dużymi pokrywami drugiego rzędu oraz częściowo zewnętrznymi chorągiewkami lotek, dzięki czemu na rozłożonym skrzydle tworzy się żółta przepaska. Zakończenia lotek białe. Dziób i nogi cieliste, dziób stożkowaty, ostro zakończony. Tęczówki oczu brązowe. Młode ptaki brązowoszare z ciemniejszymi, nieregularnymi podłużnymi prążkami, bez charakterystycznego rysunku na głowie, ale z ubarwieniem skrzydła podobnym jak u ptaków dorosłych.
Pierzenie ma miejsce po lęgach. Dorosłe osobniki pierzą się od połowy lipca do połowy października, młode między sierpniem i wrześniem[10].
W czasie lotu szczygły od innych gatunków ptaków można odróżnić po ubarwieniu skrzydeł, głowy i ogona.
Nie jest to ptak bardzo płochliwy. Często można go zobaczyć jak przelatuje z miejsca na miejsce, zatrzymując się na różnych drzewach, krzewach i roślinach zielnych. Szczygieł lata szybko i falistym torem.
Szczygieł [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-07 13:32Z [dostęp: 2020-11-24 12:21Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=SzczygieÅ&oldid=61028361
Obraz "Portret Antoniego Kosińskiego (Amilkara)" – autor nieznany – XX wiek – olej na płótnie
Portret Antoniego Amilkara Kosińskiego (ur.1769, zm. 1823), polskiego generała, uczestnika insurekcji kościuszkowskiej i wojen napoleońskich, współtwórcy Legionów Polskich we Włoszech. Popiersie na brązowo-szarym tle przedstawia mężczyznę w mundurze generalskim, z twarzą bez zarostu, gołą głową, bujnymi, szpakowatymi włosami zaczesanymi do tyłu i niebieskimi oczami utkwionymi w jakimś odległym punkcie po lewej stronie. Ciemny mundur ozdobiony jest białymi epoletami, czerwonym kołnierzem i naszytymi białymi galonami. Na niebieskiej wstędze zawieszony u szyi Krzyż Komandorski Virtuti Militari.
Szpak zwyczajny (Sturnus vulgaris) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny szpakowatych. Częściowo wędrowny. Pierwotnie zamieszkiwał wyłącznie Eurazję. Nie jest zagrożony wyginięciem. Dzięki introdukcji gatunek kosmopolityczny, w 13 podgatunkach występuje na każdym kontynencie poza Antarktydą; poza rodzimym zasięgiem także w Ameryce Północnej (od Jukatanu po Alaskę), Argentynie, Południowej Afryce, wschodniej Australii, Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Jest to gatunek inwazyjny.
Szpaki mierzą 19–22 cm długości, masa ciała wynosi 55–100 g; samce i samice nie różnią się od siebie masą ciała. Występuje podział na szatę godową i spoczynkową. W szacie godowej dymorfizm płciowy zaznacza się w kolorze nasady dzioba (niebieski u samców, różowy u samic) i tęczówki (brązowa u samców, jasna u samic). Ciało szpaków jest wówczas czarne i opalizujące. Poszczególnie partie upierzenia mogą opalizować na zielono, fioletowo, brązowawo, niebiesko lub w wymieszanych barwach; rozmieszczenie tych metalicznych barw na ciele zależy od podgatunku. Niektóre z piór mają białe zakończenia. W szacie spoczynkowej szpaki na całym ciele pokryte są białymi lub płowymi kropkami, a dziób jest ciemny, niezależnie od płci. Osobniki młodociane są jednolicie brązowe.
W okresie lęgowym szpaki zamieszkują różne obszary z drzewami, gniazdują bowiem w dziuplach; mogą to być lasy, zadrzewienia, ogrody czy parki miejskie. Poza sezonem lęgowym zamieszkują różnorodne środowiska. Ogółem nie występują w górach. Są wszystkożerne. Zjadają zarówno materię roślinną – różne owoce i nasiona, także z pól – jak i bezkręgowce, przy czym te drugie pełnią ważniejszą rolę w okresie lęgowym. Na półkuli północnej okres składania jaj przypada na okres od końca marca do początku czerwca, zależnie od szerokości geograficznej. Dawniej szpaki uważano za monogamiczne, obecnie wiadomo, że występują także: poligynia, częste zmiany partnerów czy kopulacje pozamałżeńskie. W zniesieniu znajduje się od 3 do 8 jaj. Inkubacja trwa około dwóch tygodni. Młode są w pełni opierzone po około 3 tygodniach, po kolejnych 4–10 dniach stają się samodzielne.
Szpak uznawany jest przez IUCN za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2004 światową populację oszacowano na ponad 310 mln osobników. W 2015 liczebność szpaka w Europie wynosiła 28,8–52,4 mln par. W Europie w latach 1980–2013 odnotowano nieznaczny spadek liczebności. W Ameryce Północnej czyni szkody w uprawach oraz konkuruje z rodzimymi gatunkami ptaków o dziuple. Ponadto jest szkodnikiem sadów, wyjada również ziarno z pól czy żłobów, również w Europie. W południowej części tego kontynentu (we Włoszech i Francji) czyni szkody w winnicach.
Szpak zwyczajny [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-06 10:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:22Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szpak_zwyczajny&oldid=60304960
Obraz „Kobieta z pończoszką” – Maria Kremer – XIX/XX wiek – olej na płótnie
Kompozycja została poświęcona dziewczynie zajętej pracami ręcznymi. Siedząca młoda kobieta ubrana jest w jasnoszarą, długą i mocno drapowaną spódnicę, bluzkę, białą koszulę z podkręconymi rękawami i sznurowaną na froncie kamizelkę. W dłoniach trzyma narzędzia – druty tkacze oraz materiał do wykonania zamierzonej rzeczy. Głowa ukazana bokiem z prawego profilu. Oczy duże, usta zaciśnięte, nos wydatny, włosy długie, ciemno-brunatne, spięte i okryte chustką w formie turbanu. Karnacja dłoni oraz twarzy jasna.
Zegar szafkowy – autor nieznany – XVII/XVIII wiek – drewno, metalowy mechanizm
Zegar składa się z trzech części: szafki mechanizmu, trzonu i podstawy. Obudowa szafkowa ukrywa mosiężne wahadło. Szafkę otwiera ozdobny kluczyk umieszczony w równie ozdobnym zameczku z brązu. Część górna nad szafką z trzech stron drewniana, przednia - oszklona. Za szybą okrągła tarcza z cyframi rzymskimi - wskazującymi godziny i arabskimi - wskazującymi minuty. Tarcza koloru niebieskiego na żółtym tle z mosiądzu (inkrustowanym). W środku tarczy znajduje się mniejsza tarcza wskazująca sekundy. Na półokrągłej kopule umieszczona wypukła, metalowa plakieta z przedstawieniem rodzajowym. Dookoła tarczy ozdobny ornament.
Miedzioryt "Kościół w Środzie. Wyobrażenie sejmiku w tem mieście" - rys. J. Palsini (?) – II poł. XIX wieku – miedzioryt
Miedzioryt przedstawiający gotycki kościół Wniebowzięcia NMP w Środzie Wlkp., zbudowany w latach 1423-1428, rozbudowany w XV/XVI w., restaurowany m. in. 1891-1892. Kolegiata ukazana od wejścia głównego z charakterystyczną, czworoboczną wieżą, zwieńczoną attyką. Z prawej strony fragmenty drzew i domów. Przy wejściu spora rzesza sejmikującej szlachty. Pod przedstawieniem napis: „Koscioł w Srodzie. Wyobrazenie sejmiku w tem miescie”.
Sekretera Biedermeier – autor nieznany – koniec XIX wieku
Sekretera, mebel skrzyniowy składający się z podstawy w formie komody z trzema szufladami oraz nastawy, która na dole zaopatrzona jest w odkładaną płytę do pisania. Wnętrze za płytą do pisania (w okleinie z brzozy syberyjskiej) zawiera jedną, centralnie umieszczoną półkę, zamkniętą od góry łukiem i flankowaną pilastrami. Po obu stronach półki znajdują się wysuwane przegródki na listy, za którymi kryją się schowki; nad i pod przegródkami szufladki. Całość zamyka od góry i od dołu rząd szuflad (na górze jedna duża). Ta część mebla jest zamykana przez podnoszenie płyty do pisania. Na górze mebel posiada jeszcze jedną dużą szufladę i zwieńczenie w formie szczytu schodkowego, na którego tle nałożony trójkątny fronton.
Obraz "Wjazd generała Henryka Dąbrowskiego do Rzymu" – autor nieznany – XIX wiek – olej na płótnie
Na ciemnym tle bramy miasta przedstawiony został gen. Dąbrowski, siedzący na białym koniu, twarzą zwrócony na lewo. Ubrany w granatowy mundur generalski, z czerwonym kołnierzem i naszytymi białymi galonami. Przez prawe ramię przepasana srebrna wstęga, przy boku szabla, na głowie czapka z pióropuszem. Przy bramie stoi dwóch żołnierzy prezentujących broń. Żołnierz z lewej strony ma plecak, z prawej zwrócony przodem do patrzącego. Na dalszym planie dwóch jeźdźców postępujących za generałem oraz głowa trzeciego. U wylotu bramy widać zabudowania (białe domy z czerwonymi dachami), skrawek błękitnego nieba i kilka drzew na horyzoncie. Obraz jest kopią obrazu Januarego Suchodolskiego.
Fortepian – firma C. Strobel & Co. – XIX wiek, Niemcy
Na czterech nogach oparta jest prostokątna skrzynia instrumentalna z wiekiem górnym. Przednie naroża skrzyni są zaokrąglone. Nogi na kółeczkach mają kształt odwróconego 8-bocznego ostrosłupa ściętego, zakończonego od góry i od dołu okrągłymi elementami, toczonymi profilowo. Nad klawiszami znajduje się napisy w dwóch rzędach: „C. STROBEL & Co.”, niżej „STUTTGART”.
Szafa odzieżowa Biedermeier – autor nieznany – II poł. XIX wieku
Szafa odzieżowa o dwukondygnacyjnym korpusie. Podstawa w kształcie prostopadłościanu, jednoskrzydłowa, wsparta na graniastych nogach, zwieńczona schodkowym szczytem i nałożonym na niego trójkątnym naczółkiem. Nadstawa o wiele mniejsza, węższa od podstawy, cofnięta i podobnie jak podstawa zwieńczona trójkątnym naczółkiem; przeznaczona do przechowywania kapeluszy.
Drzeworyt "Przed dworską kuchnią" - wyk. M. Różański – 1882 r.
Drzeworyt przedstawia niewielki budynek dworskiej kuchni, przed którym stoją dwie kobiety - jedna z nich karmi ptactwo domowe, druga rozmawia z przybyłym mężczyzną.
Drzeworyt "Przed dworską kuchnią" - wyk. M. Różański – 1882 r.
Drzeworyt przedstawia niewielki budynek dworskiej kuchni, przed którym stoją dwie kobiety - jedna z nich karmi ptactwo domowe, druga rozmawia z przybyłym mężczyzną.
Drzeworyt "Przed dworską kuchnią" - wyk. M. Różański – 1882 r.
Drzeworyt przedstawia niewielki budynek dworskiej kuchni, przed którym stoją dwie kobiety - jedna z nich karmi ptactwo domowe, druga rozmawia z przybyłym mężczyzną.
Dzięcioł zielony (Picus viridis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny dzięciołowatych (Picidae). Zamieszkuje nieomal całą Europę oraz zachodnią Azję – od południowej Skandynawii i Wielkiej Brytanii po okolice Morza Śródziemnego i od północnego Iranu i Turkmenistanu do Kaukazu. Poza tym gnieździ się od Uralu po Atlantyk. To ptak osiadły. Nie jest zagrożony wyginięciem. W Polsce rozpowszechniony, ale nieliczny ptak lęgowy; lokalnie bywa średnio liczny[6]. Spotkać go można w całym kraju prócz wysokich gór (stanowiska lęgowe odnajdowano na 700−900 m n.p.m.[7]). Po ostrych zimach liczebność populacji może spaść dość znacznie. Według szacunków Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych, w latach 2008–2012 populacja dzięcioła zielonego w Polsce liczyła 15–26 tysięcy par lęgowych[8]. W latach 2000–2016 ptak ten bardzo silnie zwiększył liczebność i rozpowszechnienie – po około 8% rocznie[7].
Dzięcioł zielony [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-06 11:16Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=DziÄcioÅ_zielony&oldid=61278004
Drzeworyt "Święcone" - J. Holewiński, wg rys. M. E. Andriollego – 1873 r.
Drzeworyt przedstawia rodzinę przy wielkanocnym stole. Po lewej stronie stoi ksiądz z kropidłem w ręku, który recytując tekst modlitwy święci zgromadzone potrawy. Na stole znajdują się świąteczne potrawy: wędliny, kiełbasy, jajka, baby wielkanocne, baranek z masła oraz chleb.
Drzeworyt "Święcone" - J. Holewiński, wg rys. M. E. Andriollego – 1873 r.
Drzeworyt przedstawia rodzinę przy wielkanocnym, suto zastawionym stole. Po lewej stronie stoi ksiądz z kropidłem w ręku, który recytując tekst modlitwy święci zgromadzone potrawy.
Obraz "Wjazd generała Henryka Dąbrowskiego do Rzymu" – autor nieznany – XIX wiek – olej na płótnie
Na ciemnym tle bramy miasta przedstawiony został gen. Dąbrowski, siedzący na białym koniu, twarzą zwrócony na lewo. Ubrany w granatowy mundur generalski, z czerwonym kołnierzem i naszytymi białymi galonami. Przez prawe ramię przepasana srebrna wstęga, przy boku szabla, na głowie czapka z pióropuszem. Przy bramie stoi dwóch żołnierzy prezentujących broń. Żołnierz z lewej strony ma plecak, z prawej zwrócony przodem do patrzącego. Na dalszym planie dwóch jeźdźców postępujących za generałem oraz głowa trzeciego. U wylotu bramy widać zabudowania (białe domy z czerwonymi dachami), skrawek błękitnego nieba i kilka drzew na horyzoncie. Obraz jest kopią obrazu Januarego Suchodolskiego.
Sekretera Biedermeier – autor nieznany – koniec XIX wieku
Sekretera, mebel skrzyniowy składający się z podstawy w formie komody z trzema szufladami oraz nastawy, która na dole zaopatrzona jest w odkładaną płytę do pisania. Wnętrze za płytą do pisania (w okleinie z brzozy syberyjskiej) zawiera jedną, centralnie umieszczoną półkę, zamkniętą od góry łukiem i flankowaną pilastrami. Po obu stronach półki znajdują się wysuwane przegródki na listy, za którymi kryją się schowki; nad i pod przegródkami szufladki. Całość zamyka od góry i od dołu rząd szuflad (na górze jedna duża). Ta część mebla jest zamykana przez podnoszenie płyty do pisania. Na górze mebel posiada jeszcze jedną dużą szufladę i zwieńczenie w formie szczytu schodkowego, na którego tle nałożony trójkątny fronton.
Drzeworyt przedstawia wnętrze dworskiej kuchni. W lewej części, przy piecu znajdują się dwie kobiety. Jedna z nich klęczy tyłem do widza i rozpala ogień. Druga stoi bokiem i pochylona, miesza potrawę w garnku. Przy lewej krawędzi rysunku, siedzi mężczyzna obierający ziemniaki. Po prawej stronie, przy oknie, pracują dwie kolejne kucharki. Stojąca przy oknie – wałkuje ciasto. Siedząca na ławce – skubie ptaka, a przygląda się jej pies. Całej sytuacji podgląda mężczyzna, który uchylił drzwi, znajdujące się w tle kuchni.
Szczygieł (Carduelis carduelis) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Najbardziej charakterystyczną cechą dorosłego szczygła jest karminowoczerwona „twarz” (maska), kontrastująca z czarnym wierzchem głowy i pręgą za uszami (zausznicami) oraz z białymi policzkami. Upierzenie na grzbiecie kasztanowobrązowe. Boki głowy (policzki), podgardle, pierś biała z niewyraźną brązową przepaską, brzuch i kuper białe. Rozwidlony ogon czarny z białymi kropkami na sterówkach, skrzydła czarne z żółtymi dużymi pokrywami drugiego rzędu oraz częściowo zewnętrznymi chorągiewkami lotek, dzięki czemu na rozłożonym skrzydle tworzy się żółta przepaska. Zakończenia lotek białe. Dziób i nogi cieliste, dziób stożkowaty, ostro zakończony. Tęczówki oczu brązowe. Młode ptaki brązowoszare z ciemniejszymi, nieregularnymi podłużnymi prążkami, bez charakterystycznego rysunku na głowie, ale z ubarwieniem skrzydła podobnym jak u ptaków dorosłych.
Pierzenie ma miejsce po lęgach. Dorosłe osobniki pierzą się od połowy lipca do połowy października, młode między sierpniem i wrześniem[10].
W czasie lotu szczygły od innych gatunków ptaków można odróżnić po ubarwieniu skrzydeł, głowy i ogona.
Nie jest to ptak bardzo płochliwy. Często można go zobaczyć jak przelatuje z miejsca na miejsce, zatrzymując się na różnych drzewach, krzewach i roślinach zielnych. Szczygieł lata szybko i falistym torem.
Szczygieł [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-07 13:32Z [dostęp: 2020-11-24 12:21Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=SzczygieÅ&oldid=61028361
Wilga zwyczajna, wilga (Oriolus oriolus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny wilgowatych (Oriolidae), pochodzenia tropikalnego, jedyny z rodziny wilg rozmnażający się w północnej strefie umiarkowanej. Wilga jest nieco większa od szpaka. Obie płci są podobnej wielkości, choć różnią się barwą. Tęczówki oczu są czerwone, dziób różowy, nogi niebieskoszare[7]. Upierzenie samca jaskrawożółte, skrzydła czarne z żółtą plamą u nasady lotek dłoniowych, ogon czarny z żółtymi rogami[7]. Przez oko przechodzi czarny pasek. Samica szarozielono-żółtawa na wierzchu, o ciemniejszych od grzbietu oliwkowozielonych skrzydłach i ogonie, który podobnie jak u samca ma żółte brzegi, od spodu białoszara z podłużnym kreskowaniem[7]. Starsze samice bywają tak żółte jak samce i pozbawione kreskowania na spodzie ciała, od samców różnią się oliwkowym (nie czarnym) paskiem przez oko, lotkami drugorzędowymi i środkowymi sterówkami[8]. Młode podobne do samicy, ale z ciemniejszym dziobem i ciemnobrązowymi oczami.
Wilgi latają szybko i falistym torem. To ptak płochliwy, rzadko schodzący na ziemię.
Wilga zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-17 02:38Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilga_zwyczajna&oldid=60421232
Kos zwyczajny (Turdus merula) – gatunek średniej wielkości ptaka częściowo wędrownego z rodziny drozdowatych (Turdidae). W Europie jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych członków tej rodziny, jest też jednym z najbardziej znanych ptaków. Długość ciała wynosi od 24 do 27 cm. Samce są zabarwione na czarno z żółtym dziobem. Upierzenie samic jest w dużej części ciemnobrązowe. Głośne i melodyjne pieśni godowe można usłyszeć w Europie Środkowej pomiędzy początkiem marca a końcem lipca już przed świtem, a także wieczorem i czasem w ciągu dnia.
Kosy gniazdują w niemal całej Europie poza daleką północą i krańcami południowo-wschodnimi. Poza tym zamieszkują fragmenty Afryki Północnej i Azji. Zostały introdukowane w Australii i Nowej Zelandii. W Europie Środkowej część ptaków opuszcza na zimę tereny lęgowe i wędruje do Europy Południowej oraz Afryki Północnej.
Pierwotnie kos był ptakiem leśnym. W dalszym ciągu można go spotkać w lasach, jednak w XIX stuleciu rozpoczął się proces synurbizacji. Kosy, zasiedlając początkowo parki i ogrody w pobliżu osad ludzkich, wkrótce przeniosły się także do centrów miast. Pożywienia szukają zwykle na ziemi. Odżywiają się przeważnie pokarmem zwierzęcym, głównie dżdżownicami i chrząszczami. Chętnie zjadają też jagody i inne owoce. Budują gniazda zazwyczaj wśród gałęzi drzew i krzewów.
Kos (ptak) [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-18 15:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kos_(ptak)&oldid=61388572
Sójka zwyczajna, sójka, sójka żołędziówka (Garrulus glandarius) – gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Najbarwniejszy spośród ptaków krukowatych Europy. Dobrze rozpoznawalny nawet z daleka po niecodziennym połączeniu ciemnej i jasnoczerwonobrązowej barwy z niebiesko-czarnym prążkowanym skrzydełkiem. Obie płcie ubarwione jednakowo i podobnej wielkości. Większość upierzenia brązowa o pastelowym, różowym odcieniu. Kuper i dolne pokrywy ogona białe. Na zaokrąglonych skrzydłach charakterystyczne lusterka: białe oraz niebieskie z czarnym prążkowaniem. Czoło białe z czarnym kreskowaniem, od dzioba gruby czarny wąs, boki głowy są czerwonobrązowe. Sterówki i końce skrzydeł czarne. Ma brązowe tęczówki.
Pióra sójek można czasem znaleźć wśród opadających z drzew liści. Jesienią bowiem stare ptaki się pierzą i łatwo zauważyć ich barwne pióra na ziemi. Na podstawie poprzecznych czarnych prążków doświadczony ornitolog na zgubionym piórze potrafi określić wiek jego właściciela. Ptaki powyżej pierwszego roku życia mają większą liczbę prążków niż tegoroczne młode ptaki.
Dziób mocny, stalowoszary lub czarny. Nogi jasnobrązowe. Młode podobne do dorosłych, ale mają bardziej czerwonawy odcień upierzenia i mniej kreskowany wierzch głowy. Poszczególne podgatunki różnią się głównie kolorem i kształtem czapeczki oraz ogólnym odcieniem upierzenia. Rozmiarami ciała porównywalna z kawką lub gołębiem.
Pióra lusterek na skrzydłach sójki nie zawierają błękitnego barwnika; w rzeczywistości kolor bierze się stąd, że wiązka światła rozszczepia się w specjalnej strukturze pióra i odbite zostaje światło niebieskie
Sójka zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-08-22 15:20Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sójka_zwyczajna&oldid=60677752
Wilga zwyczajna, wilga (Oriolus oriolus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny wilgowatych (Oriolidae), pochodzenia tropikalnego, jedyny z rodziny wilg rozmnażający się w północnej strefie umiarkowanej. Wilga jest nieco większa od szpaka. Obie płci są podobnej wielkości, choć różnią się barwą. Tęczówki oczu są czerwone, dziób różowy, nogi niebieskoszare[7]. Upierzenie samca jaskrawożółte, skrzydła czarne z żółtą plamą u nasady lotek dłoniowych, ogon czarny z żółtymi rogami[7]. Przez oko przechodzi czarny pasek. Samica szarozielono-żółtawa na wierzchu, o ciemniejszych od grzbietu oliwkowozielonych skrzydłach i ogonie, który podobnie jak u samca ma żółte brzegi, od spodu białoszara z podłużnym kreskowaniem[7]. Starsze samice bywają tak żółte jak samce i pozbawione kreskowania na spodzie ciała, od samców różnią się oliwkowym (nie czarnym) paskiem przez oko, lotkami drugorzędowymi i środkowymi sterówkami[8]. Młode podobne do samicy, ale z ciemniejszym dziobem i ciemnobrązowymi oczami.
Wilgi latają szybko i falistym torem. To ptak płochliwy, rzadko schodzący na ziemię.
Wilga zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-17 02:38Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilga_zwyczajna&oldid=60421232
Drzeworyt "Kurek wielkanocny" - M. Kluczewski, wg rys. S. Masłowskiego – 1883 r.
Drzeworyt przedstawia popularny na Mazowszu wielkanocny zwyczaj obwożenia po domach kurka na małym wózku. W jednej z chat młodzieńcy śpiewają piosenki życząc gospodarzom pomyślności oraz dobrych plonów na nadchodzące lato. Za życzenia otrzymują ciasto.
Kos zwyczajny (Turdus merula) – gatunek średniej wielkości ptaka częściowo wędrownego z rodziny drozdowatych (Turdidae). W Europie jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych członków tej rodziny, jest też jednym z najbardziej znanych ptaków. Długość ciała wynosi od 24 do 27 cm. Samce są zabarwione na czarno z żółtym dziobem. Upierzenie samic jest w dużej części ciemnobrązowe. Głośne i melodyjne pieśni godowe można usłyszeć w Europie Środkowej pomiędzy początkiem marca a końcem lipca już przed świtem, a także wieczorem i czasem w ciągu dnia.
Kosy gniazdują w niemal całej Europie poza daleką północą i krańcami południowo-wschodnimi. Poza tym zamieszkują fragmenty Afryki Północnej i Azji. Zostały introdukowane w Australii i Nowej Zelandii. W Europie Środkowej część ptaków opuszcza na zimę tereny lęgowe i wędruje do Europy Południowej oraz Afryki Północnej.
Pierwotnie kos był ptakiem leśnym. W dalszym ciągu można go spotkać w lasach, jednak w XIX stuleciu rozpoczął się proces synurbizacji. Kosy, zasiedlając początkowo parki i ogrody w pobliżu osad ludzkich, wkrótce przeniosły się także do centrów miast. Pożywienia szukają zwykle na ziemi. Odżywiają się przeważnie pokarmem zwierzęcym, głównie dżdżownicami i chrząszczami. Chętnie zjadają też jagody i inne owoce. Budują gniazda zazwyczaj wśród gałęzi drzew i krzewów.
Kos (ptak) [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-18 15:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kos_(ptak)&oldid=61388572
Drzeworyt "A to dla jejmościuni..." - K. Pomian, wg rys. M. E. Andriollego – 1881 r.
Rycina ze strony tytułowej czasopisma ilustrowanego "Kłosy", z numeru gwiazdkowego. Na pierwszym planie, w lewym rogu, stoi udekorowana choinka. Po prawej stronie widoczna postać starszej kobiety, wspierającej się na mężczyźnie, który zaprasza ją do choinki i wskazuje na wiszące wśród płonących świec owalne zdjęcie rodzinne.
Drzeworyt "Napad wilków" - Alfred Wierusz – Kowalski – II połowa XIX wieku
Drzeworyt przedstawia pędzący w śniegu zaprzęg konny z saniami, który w drodze został zaatakowany przez sforę wilków. Siedzący na drewnianych saniach powożący oraz towarzyszący mu mężczyzna batem i kolbą strzelby próbują odpędzić zwierzęta. W lewym, dolnym rogu sygnatura wykonawcy „H. Harral Sc.”, a przy dolnej krawędzi z prawej strony podpis artysty: „Alfred Wierusz Kowalski".
Drzeworyt "Przed dworską kuchnią" - wyk. M. Różański – 1882 r.
Drzeworyt przedstawia niewielki budynek dworskiej kuchni, przed którym stoją dwie kobiety - jedna z nich karmi ptactwo domowe, druga rozmawia z przybyłym mężczyzną.
Drzeworyt "Święcenie wielkanocne na wsi" - K. Piastuszkiewicz, wg rys. W. Pociechy – 1884 r.
Rycina przedstawia zwyczaj święcenia wielkanocnego, w którym uczestniczą zgromadzeni przed plebanią mieszkańcy wsi. Na pierwszym planie ksiądz z kropidłem w ręce błogosławiący żywność, a wokół niego ułożone na ziemi kosze wypełnione wielkanocnymi potrawami oraz klęczący parafianie.
Drzeworyt "Święcenie wielkanocne na wsi" - K. Piastuszkiewicz, wg rys. W. Pociechy – 1884 r.
Rycina przedstawia zwyczaj święcenia wielkanocnego, w którym uczestniczą zgromadzeni przed plebanią mieszkańcy wsi. Na pierwszym planie ksiądz z kropidłem w ręce błogosławiący żywność, a wokół niego ułożone na ziemi kosze wypełnione wielkanocnymi potrawami oraz klęczący parafianie.
Drzeworyt "Zamek w Kórniku, siedziba hr. Działyńskich" - rys. Monogramista F.B; wyk. S. Antoszewicz – 1880 r. – drzeworyt
Drzeworyt z przedstawieniem zamku w Kórniku, po przebudowie prowadzonej przez Tytusa Działyńskiego w oparciu o projekt Fryderyka Schinkla. Budowla w stylu gotyku angielskiego z reminiscencjami architektury orientalnej widoczna jest od strony północno-zachodniej, skąd rozciąga się widok na jezioro.
Drzeworyt "Wieśniacy z okolic Poznania" – autor nieznany – 1826 r.
Rycina ze strony tytułowej „Przyjaciela Ludu” przedstawiająca wieśniaków z okolic Poznania jest ilustracją tekstu dotyczącego obrzędu weselnego. Odświętnie ubrany parobek zaleca się do swojej wybranki, myśląc, iż nie jest przez nikogo widziany, prócz grającego na skrzypcach przed karczmą przyjaciela.
Drzeworyt "Zielone Świątki" - E. Gorazdowski, wg rys. M. E. Andriollego – 1877 r.
Rycina przedstawia przygotowania związane z Zielonymi Świątkami. Na pierwszym planie mężczyźni sadzą drzewo. W głębi kilkoro dorosłych i dzieci przyozdabiają kolumny portyku i front domu gałązkami.
Fotograwiura "Fryderyk Chopin w salonie księcia Antoniego Radziwiłła 1829" - mal. H. Siemiradzki w 1877 r. - Wydawnictwo Adolfa Schwitala-Danzig 1929 r.
Fotograwiura przedstawia scenę rodzajową w salonie. W centrum siedzi przy instrumencie Fryderyk Chopin, obok stoi książę Antoni Radziwiłł. Siedzący i stojący dookoła fortepianu goście, słuchają w skupieniu muzyki. W tle ukazany jest wystrój wnętrza: pośrodku lustro otoczone wazonami z kwiatami, bo bokach wiszą portrety w masywnych ramach, a po prawej stronie znajdują się drzwi przesłonięte kotarą.
Wilga zwyczajna, wilga (Oriolus oriolus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny wilgowatych (Oriolidae), pochodzenia tropikalnego, jedyny z rodziny wilg rozmnażający się w północnej strefie umiarkowanej. Wilga jest nieco większa od szpaka. Obie płci są podobnej wielkości, choć różnią się barwą. Tęczówki oczu są czerwone, dziób różowy, nogi niebieskoszare[7]. Upierzenie samca jaskrawożółte, skrzydła czarne z żółtą plamą u nasady lotek dłoniowych, ogon czarny z żółtymi rogami[7]. Przez oko przechodzi czarny pasek. Samica szarozielono-żółtawa na wierzchu, o ciemniejszych od grzbietu oliwkowozielonych skrzydłach i ogonie, który podobnie jak u samca ma żółte brzegi, od spodu białoszara z podłużnym kreskowaniem[7]. Starsze samice bywają tak żółte jak samce i pozbawione kreskowania na spodzie ciała, od samców różnią się oliwkowym (nie czarnym) paskiem przez oko, lotkami drugorzędowymi i środkowymi sterówkami[8]. Młode podobne do samicy, ale z ciemniejszym dziobem i ciemnobrązowymi oczami.
Wilgi latają szybko i falistym torem. To ptak płochliwy, rzadko schodzący na ziemię.
Wilga zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-17 02:38Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilga_zwyczajna&oldid=60421232
Drzeworyt "Święcenie wielkanocne na wsi" - K. Piastuszkiewicz, wg rys. W. Pociechy – 1884 r.
Rycina przedstawia zwyczaj święcenia wielkanocnego, w którym uczestniczą zgromadzeni przed plebanią mieszkańcy wsi. Na pierwszym planie ksiądz z kropidłem w ręce błogosławiący żywność, a wokół niego ułożone na ziemi kosze wypełnione wielkanocnymi potrawami oraz klęczący parafianie.
Drzeworyt "Wigilia Nowego Roku na Litwie" - E. Gorazdowski, wg rys. Moniuszki – 1882 r.
Drzeworyt przedstawia zgromadzone w salonie (wśród starej zbroi rycerskiej. Towarzystwo kobiet, mężczyzn i dzieci, które bierze udział w zabawie rzucania cienie na ścianę. Wszyscy patrzą w kierunku dwóch osób: jedna z nich trzyma świecę, a druga unosi przedmiot, który daje cień na ścianę.
Obraz „Na rozstajach” - Michał Gorstkin Wywiórski – 1905 r., Polska – olej na płótnie
Obraz przedstawia krajobraz wiejski z błotnistą drogą obsadzoną brzozami. Na drodze, po lewej stronie znajduje się pojazd konny. W tle widoczne są zabudowania wsi. Pierwszy plan utrzymany w szaro – brązowych tonacjach. Niebo namalowane zostało pasami w trzech pastelowych kolorach: fiolecie, różu i pomarańczu. Na obrazie dominuje nastrój spokoju i jesiennej melancholii.
Obraz "Portret generała Ignacego Prądzyńskiego" – Szmid – XIX wiek, Poznań – olej na płótnie
Popiersie portretowe z napisem u góry: "Gen. Prądzyński Ignacy". Generał z odkrytą głową, lekko zwróconą w prawo. Włosy zaczesane do tyłu, odkrywają wysokie czoło; twarz bez zarostu. Mundur jednorzędowy, zapięty na cztery guziki, z naramiennikami, wysokim kołnierzem i naszytymi galonami. Na lewej piersi order w kształcie krzyża. Na ciemnozielonym tle w górnym, lewym rogu - herb.
Ekran - zasłona do kominka – autor nieznany – II poł XIX wieku - drewno, tkanina haftowana, szkło
Prostokątny ekran składa się z szerokiej, drewnianej ramy, która ujmuje płótno z ozdobnym haftem, przedstawiającym kosz z kwiatami. Od strony frontowej materiał osłania szyba, od strony tylnej gazeta. Cała konstrukcja spoczywa na dwóch podstawach.
Kopia obrazu Leona Kaplińskiego, scena z "Pana Tadeusza" - I.Z. Kopczyński (kopista) – 1901r. Polska, karton, gwasz
Scena śmierci Księdza Robaka z eposu Pan Tadeusz. Ksiądz siedzi na łożu, opierając się o poduszkę, z ręką założoną na piersi. Z lewej strony Sędzia przyklęknął na prawą nogę i wyciągnął rękę, próbując powstrzymać Gerwazego, który stoi z mieczem w prawej dłoni, jakby chciał uderzyć nim w Robaka. Postacie ubrane po staropolsku. Nad łożem wisi krzyż, z boku na ścianie - pokrytej ozdobną tkaniną - wiszą dwie skrzyżowane szable z hełmem pośrodku. W lewym dolnym rogu napis: "z L. Kaplińskiego J.Z. Kopczyński 1901".
Drzeworyt "Święcenie wielkanocne na wsi" - K. Piastuszkiewicz, wg rys. W. Pociechy – 1884 r.
Rycina przedstawia zwyczaj święcenia wielkanocnego, w którym uczestniczą zgromadzeni przed plebanią mieszkańcy wsi. Na pierwszym planie ksiądz z kropidłem w ręce błogosławiący żywność, a wokół niego ułożone na ziemi kosze wypełnione wielkanocnymi potrawami oraz klęczący parafianie.
Dzięcioł zielony (Picus viridis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny dzięciołowatych (Picidae). Zamieszkuje nieomal całą Europę oraz zachodnią Azję – od południowej Skandynawii i Wielkiej Brytanii po okolice Morza Śródziemnego i od północnego Iranu i Turkmenistanu do Kaukazu. Poza tym gnieździ się od Uralu po Atlantyk. To ptak osiadły. Nie jest zagrożony wyginięciem. W Polsce rozpowszechniony, ale nieliczny ptak lęgowy; lokalnie bywa średnio liczny[6]. Spotkać go można w całym kraju prócz wysokich gór (stanowiska lęgowe odnajdowano na 700−900 m n.p.m.[7]). Po ostrych zimach liczebność populacji może spaść dość znacznie. Według szacunków Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych, w latach 2008–2012 populacja dzięcioła zielonego w Polsce liczyła 15–26 tysięcy par lęgowych[8]. W latach 2000–2016 ptak ten bardzo silnie zwiększył liczebność i rozpowszechnienie – po około 8% rocznie[7].
Dzięcioł zielony [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-06 11:16Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=DziÄcioÅ_zielony&oldid=61278004
Wilga zwyczajna, wilga (Oriolus oriolus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny wilgowatych (Oriolidae), pochodzenia tropikalnego, jedyny z rodziny wilg rozmnażający się w północnej strefie umiarkowanej. Wilga jest nieco większa od szpaka. Obie płci są podobnej wielkości, choć różnią się barwą. Tęczówki oczu są czerwone, dziób różowy, nogi niebieskoszare[7]. Upierzenie samca jaskrawożółte, skrzydła czarne z żółtą plamą u nasady lotek dłoniowych, ogon czarny z żółtymi rogami[7]. Przez oko przechodzi czarny pasek. Samica szarozielono-żółtawa na wierzchu, o ciemniejszych od grzbietu oliwkowozielonych skrzydłach i ogonie, który podobnie jak u samca ma żółte brzegi, od spodu białoszara z podłużnym kreskowaniem[7]. Starsze samice bywają tak żółte jak samce i pozbawione kreskowania na spodzie ciała, od samców różnią się oliwkowym (nie czarnym) paskiem przez oko, lotkami drugorzędowymi i środkowymi sterówkami[8]. Młode podobne do samicy, ale z ciemniejszym dziobem i ciemnobrązowymi oczami.
Wilgi latają szybko i falistym torem. To ptak płochliwy, rzadko schodzący na ziemię.
Wilga zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-17 02:38Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilga_zwyczajna&oldid=60421232
Szczygieł (Carduelis carduelis) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Najbardziej charakterystyczną cechą dorosłego szczygła jest karminowoczerwona „twarz” (maska), kontrastująca z czarnym wierzchem głowy i pręgą za uszami (zausznicami) oraz z białymi policzkami. Upierzenie na grzbiecie kasztanowobrązowe. Boki głowy (policzki), podgardle, pierś biała z niewyraźną brązową przepaską, brzuch i kuper białe. Rozwidlony ogon czarny z białymi kropkami na sterówkach, skrzydła czarne z żółtymi dużymi pokrywami drugiego rzędu oraz częściowo zewnętrznymi chorągiewkami lotek, dzięki czemu na rozłożonym skrzydle tworzy się żółta przepaska. Zakończenia lotek białe. Dziób i nogi cieliste, dziób stożkowaty, ostro zakończony. Tęczówki oczu brązowe. Młode ptaki brązowoszare z ciemniejszymi, nieregularnymi podłużnymi prążkami, bez charakterystycznego rysunku na głowie, ale z ubarwieniem skrzydła podobnym jak u ptaków dorosłych.
Pierzenie ma miejsce po lęgach. Dorosłe osobniki pierzą się od połowy lipca do połowy października, młode między sierpniem i wrześniem[10].
W czasie lotu szczygły od innych gatunków ptaków można odróżnić po ubarwieniu skrzydeł, głowy i ogona.
Nie jest to ptak bardzo płochliwy. Często można go zobaczyć jak przelatuje z miejsca na miejsce, zatrzymując się na różnych drzewach, krzewach i roślinach zielnych. Szczygieł lata szybko i falistym torem.
Szczygieł [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-07 13:32Z [dostęp: 2020-11-24 12:21Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=SzczygieÅ&oldid=61028361
Dzięcioł zielony (Picus viridis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny dzięciołowatych (Picidae). Zamieszkuje nieomal całą Europę oraz zachodnią Azję – od południowej Skandynawii i Wielkiej Brytanii po okolice Morza Śródziemnego i od północnego Iranu i Turkmenistanu do Kaukazu. Poza tym gnieździ się od Uralu po Atlantyk. To ptak osiadły. Nie jest zagrożony wyginięciem. W Polsce rozpowszechniony, ale nieliczny ptak lęgowy; lokalnie bywa średnio liczny[6]. Spotkać go można w całym kraju prócz wysokich gór (stanowiska lęgowe odnajdowano na 700−900 m n.p.m.[7]). Po ostrych zimach liczebność populacji może spaść dość znacznie. Według szacunków Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych, w latach 2008–2012 populacja dzięcioła zielonego w Polsce liczyła 15–26 tysięcy par lęgowych[8]. W latach 2000–2016 ptak ten bardzo silnie zwiększył liczebność i rozpowszechnienie – po około 8% rocznie[7].
Dzięcioł zielony [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-06 11:16Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=DziÄcioÅ_zielony&oldid=61278004
Sójka zwyczajna, sójka, sójka żołędziówka (Garrulus glandarius) – gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Najbarwniejszy spośród ptaków krukowatych Europy. Dobrze rozpoznawalny nawet z daleka po niecodziennym połączeniu ciemnej i jasnoczerwonobrązowej barwy z niebiesko-czarnym prążkowanym skrzydełkiem. Obie płcie ubarwione jednakowo i podobnej wielkości. Większość upierzenia brązowa o pastelowym, różowym odcieniu. Kuper i dolne pokrywy ogona białe. Na zaokrąglonych skrzydłach charakterystyczne lusterka: białe oraz niebieskie z czarnym prążkowaniem. Czoło białe z czarnym kreskowaniem, od dzioba gruby czarny wąs, boki głowy są czerwonobrązowe. Sterówki i końce skrzydeł czarne. Ma brązowe tęczówki.
Pióra sójek można czasem znaleźć wśród opadających z drzew liści. Jesienią bowiem stare ptaki się pierzą i łatwo zauważyć ich barwne pióra na ziemi. Na podstawie poprzecznych czarnych prążków doświadczony ornitolog na zgubionym piórze potrafi określić wiek jego właściciela. Ptaki powyżej pierwszego roku życia mają większą liczbę prążków niż tegoroczne młode ptaki.
Dziób mocny, stalowoszary lub czarny. Nogi jasnobrązowe. Młode podobne do dorosłych, ale mają bardziej czerwonawy odcień upierzenia i mniej kreskowany wierzch głowy. Poszczególne podgatunki różnią się głównie kolorem i kształtem czapeczki oraz ogólnym odcieniem upierzenia. Rozmiarami ciała porównywalna z kawką lub gołębiem.
Pióra lusterek na skrzydłach sójki nie zawierają błękitnego barwnika; w rzeczywistości kolor bierze się stąd, że wiązka światła rozszczepia się w specjalnej strukturze pióra i odbite zostaje światło niebieskie
Sójka zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-08-22 15:20Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sójka_zwyczajna&oldid=60677752
Wilga zwyczajna, wilga (Oriolus oriolus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny wilgowatych (Oriolidae), pochodzenia tropikalnego, jedyny z rodziny wilg rozmnażający się w północnej strefie umiarkowanej. Wilga jest nieco większa od szpaka. Obie płci są podobnej wielkości, choć różnią się barwą. Tęczówki oczu są czerwone, dziób różowy, nogi niebieskoszare[7]. Upierzenie samca jaskrawożółte, skrzydła czarne z żółtą plamą u nasady lotek dłoniowych, ogon czarny z żółtymi rogami[7]. Przez oko przechodzi czarny pasek. Samica szarozielono-żółtawa na wierzchu, o ciemniejszych od grzbietu oliwkowozielonych skrzydłach i ogonie, który podobnie jak u samca ma żółte brzegi, od spodu białoszara z podłużnym kreskowaniem[7]. Starsze samice bywają tak żółte jak samce i pozbawione kreskowania na spodzie ciała, od samców różnią się oliwkowym (nie czarnym) paskiem przez oko, lotkami drugorzędowymi i środkowymi sterówkami[8]. Młode podobne do samicy, ale z ciemniejszym dziobem i ciemnobrązowymi oczami.
Wilgi latają szybko i falistym torem. To ptak płochliwy, rzadko schodzący na ziemię.
Wilga zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-17 02:38Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilga_zwyczajna&oldid=60421232
Sójka zwyczajna, sójka, sójka żołędziówka (Garrulus glandarius) – gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Najbarwniejszy spośród ptaków krukowatych Europy. Dobrze rozpoznawalny nawet z daleka po niecodziennym połączeniu ciemnej i jasnoczerwonobrązowej barwy z niebiesko-czarnym prążkowanym skrzydełkiem. Obie płcie ubarwione jednakowo i podobnej wielkości. Większość upierzenia brązowa o pastelowym, różowym odcieniu. Kuper i dolne pokrywy ogona białe. Na zaokrąglonych skrzydłach charakterystyczne lusterka: białe oraz niebieskie z czarnym prążkowaniem. Czoło białe z czarnym kreskowaniem, od dzioba gruby czarny wąs, boki głowy są czerwonobrązowe. Sterówki i końce skrzydeł czarne. Ma brązowe tęczówki.
Pióra sójek można czasem znaleźć wśród opadających z drzew liści. Jesienią bowiem stare ptaki się pierzą i łatwo zauważyć ich barwne pióra na ziemi. Na podstawie poprzecznych czarnych prążków doświadczony ornitolog na zgubionym piórze potrafi określić wiek jego właściciela. Ptaki powyżej pierwszego roku życia mają większą liczbę prążków niż tegoroczne młode ptaki.
Dziób mocny, stalowoszary lub czarny. Nogi jasnobrązowe. Młode podobne do dorosłych, ale mają bardziej czerwonawy odcień upierzenia i mniej kreskowany wierzch głowy. Poszczególne podgatunki różnią się głównie kolorem i kształtem czapeczki oraz ogólnym odcieniem upierzenia. Rozmiarami ciała porównywalna z kawką lub gołębiem.
Pióra lusterek na skrzydłach sójki nie zawierają błękitnego barwnika; w rzeczywistości kolor bierze się stąd, że wiązka światła rozszczepia się w specjalnej strukturze pióra i odbite zostaje światło niebieskie
Sójka zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-08-22 15:20Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sójka_zwyczajna&oldid=60677752
Kos zwyczajny (Turdus merula) – gatunek średniej wielkości ptaka częściowo wędrownego z rodziny drozdowatych (Turdidae). W Europie jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych członków tej rodziny, jest też jednym z najbardziej znanych ptaków. Długość ciała wynosi od 24 do 27 cm. Samce są zabarwione na czarno z żółtym dziobem. Upierzenie samic jest w dużej części ciemnobrązowe. Głośne i melodyjne pieśni godowe można usłyszeć w Europie Środkowej pomiędzy początkiem marca a końcem lipca już przed świtem, a także wieczorem i czasem w ciągu dnia.
Kosy gniazdują w niemal całej Europie poza daleką północą i krańcami południowo-wschodnimi. Poza tym zamieszkują fragmenty Afryki Północnej i Azji. Zostały introdukowane w Australii i Nowej Zelandii. W Europie Środkowej część ptaków opuszcza na zimę tereny lęgowe i wędruje do Europy Południowej oraz Afryki Północnej.
Pierwotnie kos był ptakiem leśnym. W dalszym ciągu można go spotkać w lasach, jednak w XIX stuleciu rozpoczął się proces synurbizacji. Kosy, zasiedlając początkowo parki i ogrody w pobliżu osad ludzkich, wkrótce przeniosły się także do centrów miast. Pożywienia szukają zwykle na ziemi. Odżywiają się przeważnie pokarmem zwierzęcym, głównie dżdżownicami i chrząszczami. Chętnie zjadają też jagody i inne owoce. Budują gniazda zazwyczaj wśród gałęzi drzew i krzewów.
Kos (ptak) [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-18 15:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kos_(ptak)&oldid=61388572
Wilga zwyczajna, wilga (Oriolus oriolus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny wilgowatych (Oriolidae), pochodzenia tropikalnego, jedyny z rodziny wilg rozmnażający się w północnej strefie umiarkowanej. Wilga jest nieco większa od szpaka. Obie płci są podobnej wielkości, choć różnią się barwą. Tęczówki oczu są czerwone, dziób różowy, nogi niebieskoszare[7]. Upierzenie samca jaskrawożółte, skrzydła czarne z żółtą plamą u nasady lotek dłoniowych, ogon czarny z żółtymi rogami[7]. Przez oko przechodzi czarny pasek. Samica szarozielono-żółtawa na wierzchu, o ciemniejszych od grzbietu oliwkowozielonych skrzydłach i ogonie, który podobnie jak u samca ma żółte brzegi, od spodu białoszara z podłużnym kreskowaniem[7]. Starsze samice bywają tak żółte jak samce i pozbawione kreskowania na spodzie ciała, od samców różnią się oliwkowym (nie czarnym) paskiem przez oko, lotkami drugorzędowymi i środkowymi sterówkami[8]. Młode podobne do samicy, ale z ciemniejszym dziobem i ciemnobrązowymi oczami.
Wilgi latają szybko i falistym torem. To ptak płochliwy, rzadko schodzący na ziemię.
Wilga zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-17 02:38Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilga_zwyczajna&oldid=60421232
Wilga zwyczajna, wilga (Oriolus oriolus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny wilgowatych (Oriolidae), pochodzenia tropikalnego, jedyny z rodziny wilg rozmnażający się w północnej strefie umiarkowanej. Wilga jest nieco większa od szpaka. Obie płci są podobnej wielkości, choć różnią się barwą. Tęczówki oczu są czerwone, dziób różowy, nogi niebieskoszare[7]. Upierzenie samca jaskrawożółte, skrzydła czarne z żółtą plamą u nasady lotek dłoniowych, ogon czarny z żółtymi rogami[7]. Przez oko przechodzi czarny pasek. Samica szarozielono-żółtawa na wierzchu, o ciemniejszych od grzbietu oliwkowozielonych skrzydłach i ogonie, który podobnie jak u samca ma żółte brzegi, od spodu białoszara z podłużnym kreskowaniem[7]. Starsze samice bywają tak żółte jak samce i pozbawione kreskowania na spodzie ciała, od samców różnią się oliwkowym (nie czarnym) paskiem przez oko, lotkami drugorzędowymi i środkowymi sterówkami[8]. Młode podobne do samicy, ale z ciemniejszym dziobem i ciemnobrązowymi oczami.
Wilgi latają szybko i falistym torem. To ptak płochliwy, rzadko schodzący na ziemię.
Wilga zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-17 02:38Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilga_zwyczajna&oldid=60421232
Sójka zwyczajna, sójka, sójka żołędziówka (Garrulus glandarius) – gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Najbarwniejszy spośród ptaków krukowatych Europy. Dobrze rozpoznawalny nawet z daleka po niecodziennym połączeniu ciemnej i jasnoczerwonobrązowej barwy z niebiesko-czarnym prążkowanym skrzydełkiem. Obie płcie ubarwione jednakowo i podobnej wielkości. Większość upierzenia brązowa o pastelowym, różowym odcieniu. Kuper i dolne pokrywy ogona białe. Na zaokrąglonych skrzydłach charakterystyczne lusterka: białe oraz niebieskie z czarnym prążkowaniem. Czoło białe z czarnym kreskowaniem, od dzioba gruby czarny wąs, boki głowy są czerwonobrązowe. Sterówki i końce skrzydeł czarne. Ma brązowe tęczówki.
Pióra sójek można czasem znaleźć wśród opadających z drzew liści. Jesienią bowiem stare ptaki się pierzą i łatwo zauważyć ich barwne pióra na ziemi. Na podstawie poprzecznych czarnych prążków doświadczony ornitolog na zgubionym piórze potrafi określić wiek jego właściciela. Ptaki powyżej pierwszego roku życia mają większą liczbę prążków niż tegoroczne młode ptaki.
Dziób mocny, stalowoszary lub czarny. Nogi jasnobrązowe. Młode podobne do dorosłych, ale mają bardziej czerwonawy odcień upierzenia i mniej kreskowany wierzch głowy. Poszczególne podgatunki różnią się głównie kolorem i kształtem czapeczki oraz ogólnym odcieniem upierzenia. Rozmiarami ciała porównywalna z kawką lub gołębiem.
Pióra lusterek na skrzydłach sójki nie zawierają błękitnego barwnika; w rzeczywistości kolor bierze się stąd, że wiązka światła rozszczepia się w specjalnej strukturze pióra i odbite zostaje światło niebieskie
Sójka zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-08-22 15:20Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sójka_zwyczajna&oldid=60677752
Sójka zwyczajna, sójka, sójka żołędziówka (Garrulus glandarius) – gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Najbarwniejszy spośród ptaków krukowatych Europy. Dobrze rozpoznawalny nawet z daleka po niecodziennym połączeniu ciemnej i jasnoczerwonobrązowej barwy z niebiesko-czarnym prążkowanym skrzydełkiem. Obie płcie ubarwione jednakowo i podobnej wielkości. Większość upierzenia brązowa o pastelowym, różowym odcieniu. Kuper i dolne pokrywy ogona białe. Na zaokrąglonych skrzydłach charakterystyczne lusterka: białe oraz niebieskie z czarnym prążkowaniem. Czoło białe z czarnym kreskowaniem, od dzioba gruby czarny wąs, boki głowy są czerwonobrązowe. Sterówki i końce skrzydeł czarne. Ma brązowe tęczówki.
Pióra sójek można czasem znaleźć wśród opadających z drzew liści. Jesienią bowiem stare ptaki się pierzą i łatwo zauważyć ich barwne pióra na ziemi. Na podstawie poprzecznych czarnych prążków doświadczony ornitolog na zgubionym piórze potrafi określić wiek jego właściciela. Ptaki powyżej pierwszego roku życia mają większą liczbę prążków niż tegoroczne młode ptaki.
Dziób mocny, stalowoszary lub czarny. Nogi jasnobrązowe. Młode podobne do dorosłych, ale mają bardziej czerwonawy odcień upierzenia i mniej kreskowany wierzch głowy. Poszczególne podgatunki różnią się głównie kolorem i kształtem czapeczki oraz ogólnym odcieniem upierzenia. Rozmiarami ciała porównywalna z kawką lub gołębiem.
Pióra lusterek na skrzydłach sójki nie zawierają błękitnego barwnika; w rzeczywistości kolor bierze się stąd, że wiązka światła rozszczepia się w specjalnej strukturze pióra i odbite zostaje światło niebieskie
Sójka zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-08-22 15:20Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sójka_zwyczajna&oldid=60677752
Szczygieł (Carduelis carduelis) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Najbardziej charakterystyczną cechą dorosłego szczygła jest karminowoczerwona „twarz” (maska), kontrastująca z czarnym wierzchem głowy i pręgą za uszami (zausznicami) oraz z białymi policzkami. Upierzenie na grzbiecie kasztanowobrązowe. Boki głowy (policzki), podgardle, pierś biała z niewyraźną brązową przepaską, brzuch i kuper białe. Rozwidlony ogon czarny z białymi kropkami na sterówkach, skrzydła czarne z żółtymi dużymi pokrywami drugiego rzędu oraz częściowo zewnętrznymi chorągiewkami lotek, dzięki czemu na rozłożonym skrzydle tworzy się żółta przepaska. Zakończenia lotek białe. Dziób i nogi cieliste, dziób stożkowaty, ostro zakończony. Tęczówki oczu brązowe. Młode ptaki brązowoszare z ciemniejszymi, nieregularnymi podłużnymi prążkami, bez charakterystycznego rysunku na głowie, ale z ubarwieniem skrzydła podobnym jak u ptaków dorosłych.
Pierzenie ma miejsce po lęgach. Dorosłe osobniki pierzą się od połowy lipca do połowy października, młode między sierpniem i wrześniem[10].
W czasie lotu szczygły od innych gatunków ptaków można odróżnić po ubarwieniu skrzydeł, głowy i ogona.
Nie jest to ptak bardzo płochliwy. Często można go zobaczyć jak przelatuje z miejsca na miejsce, zatrzymując się na różnych drzewach, krzewach i roślinach zielnych. Szczygieł lata szybko i falistym torem.
Szczygieł [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-07 13:32Z [dostęp: 2020-11-24 12:21Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=SzczygieÅ&oldid=61028361
Kos zwyczajny (Turdus merula) – gatunek średniej wielkości ptaka częściowo wędrownego z rodziny drozdowatych (Turdidae). W Europie jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych członków tej rodziny, jest też jednym z najbardziej znanych ptaków. Długość ciała wynosi od 24 do 27 cm. Samce są zabarwione na czarno z żółtym dziobem. Upierzenie samic jest w dużej części ciemnobrązowe. Głośne i melodyjne pieśni godowe można usłyszeć w Europie Środkowej pomiędzy początkiem marca a końcem lipca już przed świtem, a także wieczorem i czasem w ciągu dnia.
Kosy gniazdują w niemal całej Europie poza daleką północą i krańcami południowo-wschodnimi. Poza tym zamieszkują fragmenty Afryki Północnej i Azji. Zostały introdukowane w Australii i Nowej Zelandii. W Europie Środkowej część ptaków opuszcza na zimę tereny lęgowe i wędruje do Europy Południowej oraz Afryki Północnej.
Pierwotnie kos był ptakiem leśnym. W dalszym ciągu można go spotkać w lasach, jednak w XIX stuleciu rozpoczął się proces synurbizacji. Kosy, zasiedlając początkowo parki i ogrody w pobliżu osad ludzkich, wkrótce przeniosły się także do centrów miast. Pożywienia szukają zwykle na ziemi. Odżywiają się przeważnie pokarmem zwierzęcym, głównie dżdżownicami i chrząszczami. Chętnie zjadają też jagody i inne owoce. Budują gniazda zazwyczaj wśród gałęzi drzew i krzewów.
Kos (ptak) [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-18 15:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kos_(ptak)&oldid=61388572
Szpak zwyczajny (Sturnus vulgaris) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny szpakowatych. Częściowo wędrowny. Pierwotnie zamieszkiwał wyłącznie Eurazję. Nie jest zagrożony wyginięciem. Dzięki introdukcji gatunek kosmopolityczny, w 13 podgatunkach występuje na każdym kontynencie poza Antarktydą; poza rodzimym zasięgiem także w Ameryce Północnej (od Jukatanu po Alaskę), Argentynie, Południowej Afryce, wschodniej Australii, Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Jest to gatunek inwazyjny.
Szpaki mierzą 19–22 cm długości, masa ciała wynosi 55–100 g; samce i samice nie różnią się od siebie masą ciała. Występuje podział na szatę godową i spoczynkową. W szacie godowej dymorfizm płciowy zaznacza się w kolorze nasady dzioba (niebieski u samców, różowy u samic) i tęczówki (brązowa u samców, jasna u samic). Ciało szpaków jest wówczas czarne i opalizujące. Poszczególnie partie upierzenia mogą opalizować na zielono, fioletowo, brązowawo, niebiesko lub w wymieszanych barwach; rozmieszczenie tych metalicznych barw na ciele zależy od podgatunku. Niektóre z piór mają białe zakończenia. W szacie spoczynkowej szpaki na całym ciele pokryte są białymi lub płowymi kropkami, a dziób jest ciemny, niezależnie od płci. Osobniki młodociane są jednolicie brązowe.
W okresie lęgowym szpaki zamieszkują różne obszary z drzewami, gniazdują bowiem w dziuplach; mogą to być lasy, zadrzewienia, ogrody czy parki miejskie. Poza sezonem lęgowym zamieszkują różnorodne środowiska. Ogółem nie występują w górach. Są wszystkożerne. Zjadają zarówno materię roślinną – różne owoce i nasiona, także z pól – jak i bezkręgowce, przy czym te drugie pełnią ważniejszą rolę w okresie lęgowym. Na półkuli północnej okres składania jaj przypada na okres od końca marca do początku czerwca, zależnie od szerokości geograficznej. Dawniej szpaki uważano za monogamiczne, obecnie wiadomo, że występują także: poligynia, częste zmiany partnerów czy kopulacje pozamałżeńskie. W zniesieniu znajduje się od 3 do 8 jaj. Inkubacja trwa około dwóch tygodni. Młode są w pełni opierzone po około 3 tygodniach, po kolejnych 4–10 dniach stają się samodzielne.
Szpak uznawany jest przez IUCN za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2004 światową populację oszacowano na ponad 310 mln osobników. W 2015 liczebność szpaka w Europie wynosiła 28,8–52,4 mln par. W Europie w latach 1980–2013 odnotowano nieznaczny spadek liczebności. W Ameryce Północnej czyni szkody w uprawach oraz konkuruje z rodzimymi gatunkami ptaków o dziuple. Ponadto jest szkodnikiem sadów, wyjada również ziarno z pól czy żłobów, również w Europie. W południowej części tego kontynentu (we Włoszech i Francji) czyni szkody w winnicach.
Szpak zwyczajny [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-06 10:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:22Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szpak_zwyczajny&oldid=60304960
Dzięcioł zielony (Picus viridis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny dzięciołowatych (Picidae). Zamieszkuje nieomal całą Europę oraz zachodnią Azję – od południowej Skandynawii i Wielkiej Brytanii po okolice Morza Śródziemnego i od północnego Iranu i Turkmenistanu do Kaukazu. Poza tym gnieździ się od Uralu po Atlantyk. To ptak osiadły. Nie jest zagrożony wyginięciem. W Polsce rozpowszechniony, ale nieliczny ptak lęgowy; lokalnie bywa średnio liczny[6]. Spotkać go można w całym kraju prócz wysokich gór (stanowiska lęgowe odnajdowano na 700−900 m n.p.m.[7]). Po ostrych zimach liczebność populacji może spaść dość znacznie. Według szacunków Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych, w latach 2008–2012 populacja dzięcioła zielonego w Polsce liczyła 15–26 tysięcy par lęgowych[8]. W latach 2000–2016 ptak ten bardzo silnie zwiększył liczebność i rozpowszechnienie – po około 8% rocznie[7].
Dzięcioł zielony [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-06 11:16Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=DziÄcioÅ_zielony&oldid=61278004
Szpak zwyczajny (Sturnus vulgaris) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny szpakowatych. Częściowo wędrowny. Pierwotnie zamieszkiwał wyłącznie Eurazję. Nie jest zagrożony wyginięciem. Dzięki introdukcji gatunek kosmopolityczny, w 13 podgatunkach występuje na każdym kontynencie poza Antarktydą; poza rodzimym zasięgiem także w Ameryce Północnej (od Jukatanu po Alaskę), Argentynie, Południowej Afryce, wschodniej Australii, Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Jest to gatunek inwazyjny.
Szpaki mierzą 19–22 cm długości, masa ciała wynosi 55–100 g; samce i samice nie różnią się od siebie masą ciała. Występuje podział na szatę godową i spoczynkową. W szacie godowej dymorfizm płciowy zaznacza się w kolorze nasady dzioba (niebieski u samców, różowy u samic) i tęczówki (brązowa u samców, jasna u samic). Ciało szpaków jest wówczas czarne i opalizujące. Poszczególnie partie upierzenia mogą opalizować na zielono, fioletowo, brązowawo, niebiesko lub w wymieszanych barwach; rozmieszczenie tych metalicznych barw na ciele zależy od podgatunku. Niektóre z piór mają białe zakończenia. W szacie spoczynkowej szpaki na całym ciele pokryte są białymi lub płowymi kropkami, a dziób jest ciemny, niezależnie od płci. Osobniki młodociane są jednolicie brązowe.
W okresie lęgowym szpaki zamieszkują różne obszary z drzewami, gniazdują bowiem w dziuplach; mogą to być lasy, zadrzewienia, ogrody czy parki miejskie. Poza sezonem lęgowym zamieszkują różnorodne środowiska. Ogółem nie występują w górach. Są wszystkożerne. Zjadają zarówno materię roślinną – różne owoce i nasiona, także z pól – jak i bezkręgowce, przy czym te drugie pełnią ważniejszą rolę w okresie lęgowym. Na półkuli północnej okres składania jaj przypada na okres od końca marca do początku czerwca, zależnie od szerokości geograficznej. Dawniej szpaki uważano za monogamiczne, obecnie wiadomo, że występują także: poligynia, częste zmiany partnerów czy kopulacje pozamałżeńskie. W zniesieniu znajduje się od 3 do 8 jaj. Inkubacja trwa około dwóch tygodni. Młode są w pełni opierzone po około 3 tygodniach, po kolejnych 4–10 dniach stają się samodzielne.
Szpak uznawany jest przez IUCN za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2004 światową populację oszacowano na ponad 310 mln osobników. W 2015 liczebność szpaka w Europie wynosiła 28,8–52,4 mln par. W Europie w latach 1980–2013 odnotowano nieznaczny spadek liczebności. W Ameryce Północnej czyni szkody w uprawach oraz konkuruje z rodzimymi gatunkami ptaków o dziuple. Ponadto jest szkodnikiem sadów, wyjada również ziarno z pól czy żłobów, również w Europie. W południowej części tego kontynentu (we Włoszech i Francji) czyni szkody w winnicach.
Szpak zwyczajny [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-06 10:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:22Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szpak_zwyczajny&oldid=60304960
Dzięcioł zielony (Picus viridis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny dzięciołowatych (Picidae). Zamieszkuje nieomal całą Europę oraz zachodnią Azję – od południowej Skandynawii i Wielkiej Brytanii po okolice Morza Śródziemnego i od północnego Iranu i Turkmenistanu do Kaukazu. Poza tym gnieździ się od Uralu po Atlantyk. To ptak osiadły. Nie jest zagrożony wyginięciem. W Polsce rozpowszechniony, ale nieliczny ptak lęgowy; lokalnie bywa średnio liczny[6]. Spotkać go można w całym kraju prócz wysokich gór (stanowiska lęgowe odnajdowano na 700−900 m n.p.m.[7]). Po ostrych zimach liczebność populacji może spaść dość znacznie. Według szacunków Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych, w latach 2008–2012 populacja dzięcioła zielonego w Polsce liczyła 15–26 tysięcy par lęgowych[8]. W latach 2000–2016 ptak ten bardzo silnie zwiększył liczebność i rozpowszechnienie – po około 8% rocznie[7].
Dzięcioł zielony [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-06 11:16Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=DziÄcioÅ_zielony&oldid=61278004
Kos zwyczajny (Turdus merula) – gatunek średniej wielkości ptaka częściowo wędrownego z rodziny drozdowatych (Turdidae). W Europie jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych członków tej rodziny, jest też jednym z najbardziej znanych ptaków. Długość ciała wynosi od 24 do 27 cm. Samce są zabarwione na czarno z żółtym dziobem. Upierzenie samic jest w dużej części ciemnobrązowe. Głośne i melodyjne pieśni godowe można usłyszeć w Europie Środkowej pomiędzy początkiem marca a końcem lipca już przed świtem, a także wieczorem i czasem w ciągu dnia.
Kosy gniazdują w niemal całej Europie poza daleką północą i krańcami południowo-wschodnimi. Poza tym zamieszkują fragmenty Afryki Północnej i Azji. Zostały introdukowane w Australii i Nowej Zelandii. W Europie Środkowej część ptaków opuszcza na zimę tereny lęgowe i wędruje do Europy Południowej oraz Afryki Północnej.
Pierwotnie kos był ptakiem leśnym. W dalszym ciągu można go spotkać w lasach, jednak w XIX stuleciu rozpoczął się proces synurbizacji. Kosy, zasiedlając początkowo parki i ogrody w pobliżu osad ludzkich, wkrótce przeniosły się także do centrów miast. Pożywienia szukają zwykle na ziemi. Odżywiają się przeważnie pokarmem zwierzęcym, głównie dżdżownicami i chrząszczami. Chętnie zjadają też jagody i inne owoce. Budują gniazda zazwyczaj wśród gałęzi drzew i krzewów.
Kos (ptak) [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-18 15:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kos_(ptak)&oldid=61388572
Szpak zwyczajny (Sturnus vulgaris) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny szpakowatych. Częściowo wędrowny. Pierwotnie zamieszkiwał wyłącznie Eurazję. Nie jest zagrożony wyginięciem. Dzięki introdukcji gatunek kosmopolityczny, w 13 podgatunkach występuje na każdym kontynencie poza Antarktydą; poza rodzimym zasięgiem także w Ameryce Północnej (od Jukatanu po Alaskę), Argentynie, Południowej Afryce, wschodniej Australii, Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Jest to gatunek inwazyjny.
Szpaki mierzą 19–22 cm długości, masa ciała wynosi 55–100 g; samce i samice nie różnią się od siebie masą ciała. Występuje podział na szatę godową i spoczynkową. W szacie godowej dymorfizm płciowy zaznacza się w kolorze nasady dzioba (niebieski u samców, różowy u samic) i tęczówki (brązowa u samców, jasna u samic). Ciało szpaków jest wówczas czarne i opalizujące. Poszczególnie partie upierzenia mogą opalizować na zielono, fioletowo, brązowawo, niebiesko lub w wymieszanych barwach; rozmieszczenie tych metalicznych barw na ciele zależy od podgatunku. Niektóre z piór mają białe zakończenia. W szacie spoczynkowej szpaki na całym ciele pokryte są białymi lub płowymi kropkami, a dziób jest ciemny, niezależnie od płci. Osobniki młodociane są jednolicie brązowe.
W okresie lęgowym szpaki zamieszkują różne obszary z drzewami, gniazdują bowiem w dziuplach; mogą to być lasy, zadrzewienia, ogrody czy parki miejskie. Poza sezonem lęgowym zamieszkują różnorodne środowiska. Ogółem nie występują w górach. Są wszystkożerne. Zjadają zarówno materię roślinną – różne owoce i nasiona, także z pól – jak i bezkręgowce, przy czym te drugie pełnią ważniejszą rolę w okresie lęgowym. Na półkuli północnej okres składania jaj przypada na okres od końca marca do początku czerwca, zależnie od szerokości geograficznej. Dawniej szpaki uważano za monogamiczne, obecnie wiadomo, że występują także: poligynia, częste zmiany partnerów czy kopulacje pozamałżeńskie. W zniesieniu znajduje się od 3 do 8 jaj. Inkubacja trwa około dwóch tygodni. Młode są w pełni opierzone po około 3 tygodniach, po kolejnych 4–10 dniach stają się samodzielne.
Szpak uznawany jest przez IUCN za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2004 światową populację oszacowano na ponad 310 mln osobników. W 2015 liczebność szpaka w Europie wynosiła 28,8–52,4 mln par. W Europie w latach 1980–2013 odnotowano nieznaczny spadek liczebności. W Ameryce Północnej czyni szkody w uprawach oraz konkuruje z rodzimymi gatunkami ptaków o dziuple. Ponadto jest szkodnikiem sadów, wyjada również ziarno z pól czy żłobów, również w Europie. W południowej części tego kontynentu (we Włoszech i Francji) czyni szkody w winnicach.
Szpak zwyczajny [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-06 10:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:22Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szpak_zwyczajny&oldid=60304960
Szpak zwyczajny (Sturnus vulgaris) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny szpakowatych. Częściowo wędrowny. Pierwotnie zamieszkiwał wyłącznie Eurazję. Nie jest zagrożony wyginięciem. Dzięki introdukcji gatunek kosmopolityczny, w 13 podgatunkach występuje na każdym kontynencie poza Antarktydą; poza rodzimym zasięgiem także w Ameryce Północnej (od Jukatanu po Alaskę), Argentynie, Południowej Afryce, wschodniej Australii, Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Jest to gatunek inwazyjny.
Szpaki mierzą 19–22 cm długości, masa ciała wynosi 55–100 g; samce i samice nie różnią się od siebie masą ciała. Występuje podział na szatę godową i spoczynkową. W szacie godowej dymorfizm płciowy zaznacza się w kolorze nasady dzioba (niebieski u samców, różowy u samic) i tęczówki (brązowa u samców, jasna u samic). Ciało szpaków jest wówczas czarne i opalizujące. Poszczególnie partie upierzenia mogą opalizować na zielono, fioletowo, brązowawo, niebiesko lub w wymieszanych barwach; rozmieszczenie tych metalicznych barw na ciele zależy od podgatunku. Niektóre z piór mają białe zakończenia. W szacie spoczynkowej szpaki na całym ciele pokryte są białymi lub płowymi kropkami, a dziób jest ciemny, niezależnie od płci. Osobniki młodociane są jednolicie brązowe.
W okresie lęgowym szpaki zamieszkują różne obszary z drzewami, gniazdują bowiem w dziuplach; mogą to być lasy, zadrzewienia, ogrody czy parki miejskie. Poza sezonem lęgowym zamieszkują różnorodne środowiska. Ogółem nie występują w górach. Są wszystkożerne. Zjadają zarówno materię roślinną – różne owoce i nasiona, także z pól – jak i bezkręgowce, przy czym te drugie pełnią ważniejszą rolę w okresie lęgowym. Na półkuli północnej okres składania jaj przypada na okres od końca marca do początku czerwca, zależnie od szerokości geograficznej. Dawniej szpaki uważano za monogamiczne, obecnie wiadomo, że występują także: poligynia, częste zmiany partnerów czy kopulacje pozamałżeńskie. W zniesieniu znajduje się od 3 do 8 jaj. Inkubacja trwa około dwóch tygodni. Młode są w pełni opierzone po około 3 tygodniach, po kolejnych 4–10 dniach stają się samodzielne.
Szpak uznawany jest przez IUCN za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2004 światową populację oszacowano na ponad 310 mln osobników. W 2015 liczebność szpaka w Europie wynosiła 28,8–52,4 mln par. W Europie w latach 1980–2013 odnotowano nieznaczny spadek liczebności. W Ameryce Północnej czyni szkody w uprawach oraz konkuruje z rodzimymi gatunkami ptaków o dziuple. Ponadto jest szkodnikiem sadów, wyjada również ziarno z pól czy żłobów, również w Europie. W południowej części tego kontynentu (we Włoszech i Francji) czyni szkody w winnicach.
Szpak zwyczajny [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-06 10:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:22Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szpak_zwyczajny&oldid=60304960
Kos zwyczajny (Turdus merula) – gatunek średniej wielkości ptaka częściowo wędrownego z rodziny drozdowatych (Turdidae). W Europie jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych członków tej rodziny, jest też jednym z najbardziej znanych ptaków. Długość ciała wynosi od 24 do 27 cm. Samce są zabarwione na czarno z żółtym dziobem. Upierzenie samic jest w dużej części ciemnobrązowe. Głośne i melodyjne pieśni godowe można usłyszeć w Europie Środkowej pomiędzy początkiem marca a końcem lipca już przed świtem, a także wieczorem i czasem w ciągu dnia.
Kosy gniazdują w niemal całej Europie poza daleką północą i krańcami południowo-wschodnimi. Poza tym zamieszkują fragmenty Afryki Północnej i Azji. Zostały introdukowane w Australii i Nowej Zelandii. W Europie Środkowej część ptaków opuszcza na zimę tereny lęgowe i wędruje do Europy Południowej oraz Afryki Północnej.
Pierwotnie kos był ptakiem leśnym. W dalszym ciągu można go spotkać w lasach, jednak w XIX stuleciu rozpoczął się proces synurbizacji. Kosy, zasiedlając początkowo parki i ogrody w pobliżu osad ludzkich, wkrótce przeniosły się także do centrów miast. Pożywienia szukają zwykle na ziemi. Odżywiają się przeważnie pokarmem zwierzęcym, głównie dżdżownicami i chrząszczami. Chętnie zjadają też jagody i inne owoce. Budują gniazda zazwyczaj wśród gałęzi drzew i krzewów.
Kos (ptak) [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-18 15:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kos_(ptak)&oldid=61388572
Szczygieł (Carduelis carduelis) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Najbardziej charakterystyczną cechą dorosłego szczygła jest karminowoczerwona „twarz” (maska), kontrastująca z czarnym wierzchem głowy i pręgą za uszami (zausznicami) oraz z białymi policzkami. Upierzenie na grzbiecie kasztanowobrązowe. Boki głowy (policzki), podgardle, pierś biała z niewyraźną brązową przepaską, brzuch i kuper białe. Rozwidlony ogon czarny z białymi kropkami na sterówkach, skrzydła czarne z żółtymi dużymi pokrywami drugiego rzędu oraz częściowo zewnętrznymi chorągiewkami lotek, dzięki czemu na rozłożonym skrzydle tworzy się żółta przepaska. Zakończenia lotek białe. Dziób i nogi cieliste, dziób stożkowaty, ostro zakończony. Tęczówki oczu brązowe. Młode ptaki brązowoszare z ciemniejszymi, nieregularnymi podłużnymi prążkami, bez charakterystycznego rysunku na głowie, ale z ubarwieniem skrzydła podobnym jak u ptaków dorosłych.
Pierzenie ma miejsce po lęgach. Dorosłe osobniki pierzą się od połowy lipca do połowy października, młode między sierpniem i wrześniem[10].
W czasie lotu szczygły od innych gatunków ptaków można odróżnić po ubarwieniu skrzydeł, głowy i ogona.
Nie jest to ptak bardzo płochliwy. Często można go zobaczyć jak przelatuje z miejsca na miejsce, zatrzymując się na różnych drzewach, krzewach i roślinach zielnych. Szczygieł lata szybko i falistym torem.
Szczygieł [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-07 13:32Z [dostęp: 2020-11-24 12:21Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=SzczygieÅ&oldid=61028361
Szpak zwyczajny (Sturnus vulgaris) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny szpakowatych. Częściowo wędrowny. Pierwotnie zamieszkiwał wyłącznie Eurazję. Nie jest zagrożony wyginięciem. Dzięki introdukcji gatunek kosmopolityczny, w 13 podgatunkach występuje na każdym kontynencie poza Antarktydą; poza rodzimym zasięgiem także w Ameryce Północnej (od Jukatanu po Alaskę), Argentynie, Południowej Afryce, wschodniej Australii, Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Jest to gatunek inwazyjny.
Szpaki mierzą 19–22 cm długości, masa ciała wynosi 55–100 g; samce i samice nie różnią się od siebie masą ciała. Występuje podział na szatę godową i spoczynkową. W szacie godowej dymorfizm płciowy zaznacza się w kolorze nasady dzioba (niebieski u samców, różowy u samic) i tęczówki (brązowa u samców, jasna u samic). Ciało szpaków jest wówczas czarne i opalizujące. Poszczególnie partie upierzenia mogą opalizować na zielono, fioletowo, brązowawo, niebiesko lub w wymieszanych barwach; rozmieszczenie tych metalicznych barw na ciele zależy od podgatunku. Niektóre z piór mają białe zakończenia. W szacie spoczynkowej szpaki na całym ciele pokryte są białymi lub płowymi kropkami, a dziób jest ciemny, niezależnie od płci. Osobniki młodociane są jednolicie brązowe.
W okresie lęgowym szpaki zamieszkują różne obszary z drzewami, gniazdują bowiem w dziuplach; mogą to być lasy, zadrzewienia, ogrody czy parki miejskie. Poza sezonem lęgowym zamieszkują różnorodne środowiska. Ogółem nie występują w górach. Są wszystkożerne. Zjadają zarówno materię roślinną – różne owoce i nasiona, także z pól – jak i bezkręgowce, przy czym te drugie pełnią ważniejszą rolę w okresie lęgowym. Na półkuli północnej okres składania jaj przypada na okres od końca marca do początku czerwca, zależnie od szerokości geograficznej. Dawniej szpaki uważano za monogamiczne, obecnie wiadomo, że występują także: poligynia, częste zmiany partnerów czy kopulacje pozamałżeńskie. W zniesieniu znajduje się od 3 do 8 jaj. Inkubacja trwa około dwóch tygodni. Młode są w pełni opierzone po około 3 tygodniach, po kolejnych 4–10 dniach stają się samodzielne.
Szpak uznawany jest przez IUCN za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2004 światową populację oszacowano na ponad 310 mln osobników. W 2015 liczebność szpaka w Europie wynosiła 28,8–52,4 mln par. W Europie w latach 1980–2013 odnotowano nieznaczny spadek liczebności. W Ameryce Północnej czyni szkody w uprawach oraz konkuruje z rodzimymi gatunkami ptaków o dziuple. Ponadto jest szkodnikiem sadów, wyjada również ziarno z pól czy żłobów, również w Europie. W południowej części tego kontynentu (we Włoszech i Francji) czyni szkody w winnicach.
Szpak zwyczajny [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-06 10:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:22Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szpak_zwyczajny&oldid=60304960
Wilga zwyczajna, wilga (Oriolus oriolus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny wilgowatych (Oriolidae), pochodzenia tropikalnego, jedyny z rodziny wilg rozmnażający się w północnej strefie umiarkowanej. Wilga jest nieco większa od szpaka. Obie płci są podobnej wielkości, choć różnią się barwą. Tęczówki oczu są czerwone, dziób różowy, nogi niebieskoszare[7]. Upierzenie samca jaskrawożółte, skrzydła czarne z żółtą plamą u nasady lotek dłoniowych, ogon czarny z żółtymi rogami[7]. Przez oko przechodzi czarny pasek. Samica szarozielono-żółtawa na wierzchu, o ciemniejszych od grzbietu oliwkowozielonych skrzydłach i ogonie, który podobnie jak u samca ma żółte brzegi, od spodu białoszara z podłużnym kreskowaniem[7]. Starsze samice bywają tak żółte jak samce i pozbawione kreskowania na spodzie ciała, od samców różnią się oliwkowym (nie czarnym) paskiem przez oko, lotkami drugorzędowymi i środkowymi sterówkami[8]. Młode podobne do samicy, ale z ciemniejszym dziobem i ciemnobrązowymi oczami.
Wilgi latają szybko i falistym torem. To ptak płochliwy, rzadko schodzący na ziemię.
Wilga zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-17 02:38Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilga_zwyczajna&oldid=60421232
Kos zwyczajny (Turdus merula) – gatunek średniej wielkości ptaka częściowo wędrownego z rodziny drozdowatych (Turdidae). W Europie jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych członków tej rodziny, jest też jednym z najbardziej znanych ptaków. Długość ciała wynosi od 24 do 27 cm. Samce są zabarwione na czarno z żółtym dziobem. Upierzenie samic jest w dużej części ciemnobrązowe. Głośne i melodyjne pieśni godowe można usłyszeć w Europie Środkowej pomiędzy początkiem marca a końcem lipca już przed świtem, a także wieczorem i czasem w ciągu dnia.
Kosy gniazdują w niemal całej Europie poza daleką północą i krańcami południowo-wschodnimi. Poza tym zamieszkują fragmenty Afryki Północnej i Azji. Zostały introdukowane w Australii i Nowej Zelandii. W Europie Środkowej część ptaków opuszcza na zimę tereny lęgowe i wędruje do Europy Południowej oraz Afryki Północnej.
Pierwotnie kos był ptakiem leśnym. W dalszym ciągu można go spotkać w lasach, jednak w XIX stuleciu rozpoczął się proces synurbizacji. Kosy, zasiedlając początkowo parki i ogrody w pobliżu osad ludzkich, wkrótce przeniosły się także do centrów miast. Pożywienia szukają zwykle na ziemi. Odżywiają się przeważnie pokarmem zwierzęcym, głównie dżdżownicami i chrząszczami. Chętnie zjadają też jagody i inne owoce. Budują gniazda zazwyczaj wśród gałęzi drzew i krzewów.
Kos (ptak) [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-18 15:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kos_(ptak)&oldid=61388572
Sójka zwyczajna, sójka, sójka żołędziówka (Garrulus glandarius) – gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Najbarwniejszy spośród ptaków krukowatych Europy. Dobrze rozpoznawalny nawet z daleka po niecodziennym połączeniu ciemnej i jasnoczerwonobrązowej barwy z niebiesko-czarnym prążkowanym skrzydełkiem. Obie płcie ubarwione jednakowo i podobnej wielkości. Większość upierzenia brązowa o pastelowym, różowym odcieniu. Kuper i dolne pokrywy ogona białe. Na zaokrąglonych skrzydłach charakterystyczne lusterka: białe oraz niebieskie z czarnym prążkowaniem. Czoło białe z czarnym kreskowaniem, od dzioba gruby czarny wąs, boki głowy są czerwonobrązowe. Sterówki i końce skrzydeł czarne. Ma brązowe tęczówki.
Pióra sójek można czasem znaleźć wśród opadających z drzew liści. Jesienią bowiem stare ptaki się pierzą i łatwo zauważyć ich barwne pióra na ziemi. Na podstawie poprzecznych czarnych prążków doświadczony ornitolog na zgubionym piórze potrafi określić wiek jego właściciela. Ptaki powyżej pierwszego roku życia mają większą liczbę prążków niż tegoroczne młode ptaki.
Dziób mocny, stalowoszary lub czarny. Nogi jasnobrązowe. Młode podobne do dorosłych, ale mają bardziej czerwonawy odcień upierzenia i mniej kreskowany wierzch głowy. Poszczególne podgatunki różnią się głównie kolorem i kształtem czapeczki oraz ogólnym odcieniem upierzenia. Rozmiarami ciała porównywalna z kawką lub gołębiem.
Pióra lusterek na skrzydłach sójki nie zawierają błękitnego barwnika; w rzeczywistości kolor bierze się stąd, że wiązka światła rozszczepia się w specjalnej strukturze pióra i odbite zostaje światło niebieskie
Sójka zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-08-22 15:20Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sójka_zwyczajna&oldid=60677752
Sójka zwyczajna, sójka, sójka żołędziówka (Garrulus glandarius) – gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Najbarwniejszy spośród ptaków krukowatych Europy. Dobrze rozpoznawalny nawet z daleka po niecodziennym połączeniu ciemnej i jasnoczerwonobrązowej barwy z niebiesko-czarnym prążkowanym skrzydełkiem. Obie płcie ubarwione jednakowo i podobnej wielkości. Większość upierzenia brązowa o pastelowym, różowym odcieniu. Kuper i dolne pokrywy ogona białe. Na zaokrąglonych skrzydłach charakterystyczne lusterka: białe oraz niebieskie z czarnym prążkowaniem. Czoło białe z czarnym kreskowaniem, od dzioba gruby czarny wąs, boki głowy są czerwonobrązowe. Sterówki i końce skrzydeł czarne. Ma brązowe tęczówki.
Pióra sójek można czasem znaleźć wśród opadających z drzew liści. Jesienią bowiem stare ptaki się pierzą i łatwo zauważyć ich barwne pióra na ziemi. Na podstawie poprzecznych czarnych prążków doświadczony ornitolog na zgubionym piórze potrafi określić wiek jego właściciela. Ptaki powyżej pierwszego roku życia mają większą liczbę prążków niż tegoroczne młode ptaki.
Dziób mocny, stalowoszary lub czarny. Nogi jasnobrązowe. Młode podobne do dorosłych, ale mają bardziej czerwonawy odcień upierzenia i mniej kreskowany wierzch głowy. Poszczególne podgatunki różnią się głównie kolorem i kształtem czapeczki oraz ogólnym odcieniem upierzenia. Rozmiarami ciała porównywalna z kawką lub gołębiem.
Pióra lusterek na skrzydłach sójki nie zawierają błękitnego barwnika; w rzeczywistości kolor bierze się stąd, że wiązka światła rozszczepia się w specjalnej strukturze pióra i odbite zostaje światło niebieskie
Sójka zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-08-22 15:20Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sójka_zwyczajna&oldid=60677752
Dzięcioł zielony (Picus viridis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny dzięciołowatych (Picidae). Zamieszkuje nieomal całą Europę oraz zachodnią Azję – od południowej Skandynawii i Wielkiej Brytanii po okolice Morza Śródziemnego i od północnego Iranu i Turkmenistanu do Kaukazu. Poza tym gnieździ się od Uralu po Atlantyk. To ptak osiadły. Nie jest zagrożony wyginięciem. W Polsce rozpowszechniony, ale nieliczny ptak lęgowy; lokalnie bywa średnio liczny[6]. Spotkać go można w całym kraju prócz wysokich gór (stanowiska lęgowe odnajdowano na 700−900 m n.p.m.[7]). Po ostrych zimach liczebność populacji może spaść dość znacznie. Według szacunków Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych, w latach 2008–2012 populacja dzięcioła zielonego w Polsce liczyła 15–26 tysięcy par lęgowych[8]. W latach 2000–2016 ptak ten bardzo silnie zwiększył liczebność i rozpowszechnienie – po około 8% rocznie[7].
Dzięcioł zielony [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-06 11:16Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=DziÄcioÅ_zielony&oldid=61278004
Lodownia, lodnia – pomieszczenie lub osobny budynek służące do przechowywania wyłącznie lodu lub śniegu. Lodownie były lokalizowane blisko chłodni, w których przechowano produkty łatwo psujące się bez udziału agregatów chłodniczych, albo były jednocześnie chłodnią. W lodowniach i chłodniach uzyskiwano stałą temperaturę 4°C.
Lodownia [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-12 09:15Z [dostęp: 2020-11-24 14:42Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lodownia&oldid=61328799
Kamień młyński – element roboczy mlewnika, wykonany z kamienia, w kształcie płaskiego walca. W maszynie są dwa kamienie: dolny, nieruchomy („leżak”), gładki, oraz górny, obracający się, żłobkowany. Między nimi następuje rozdrabnianie ziarna.
W Polsce kamienie młyńskie wyrabiano między innymi z białego piaskowca pochodzącego z kamieniołomów na Lubelszczyźnie: na Dziewiczej Górze koło Chełma, w Lipowcu, Tarnawatce, Lubyczy Królewskiej, Werchratcie i Bruśnie koło Lubaczowa (bruśnieński ośrodek kamieniarski).
Z czasem zaczęto używać trwalszych, sztucznych kamieni, wytwarzanych z cementu z dodatkiem kwarcu.
Kamień młyński [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2018-09-08 22:43Z [dostęp: 2020-11-24 14:36Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=KamieÅ_mÅyÅski&oldid=54449104
Szpak zwyczajny (Sturnus vulgaris) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny szpakowatych. Częściowo wędrowny. Pierwotnie zamieszkiwał wyłącznie Eurazję. Nie jest zagrożony wyginięciem. Dzięki introdukcji gatunek kosmopolityczny, w 13 podgatunkach występuje na każdym kontynencie poza Antarktydą; poza rodzimym zasięgiem także w Ameryce Północnej (od Jukatanu po Alaskę), Argentynie, Południowej Afryce, wschodniej Australii, Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Jest to gatunek inwazyjny.
Szpaki mierzą 19–22 cm długości, masa ciała wynosi 55–100 g; samce i samice nie różnią się od siebie masą ciała. Występuje podział na szatę godową i spoczynkową. W szacie godowej dymorfizm płciowy zaznacza się w kolorze nasady dzioba (niebieski u samców, różowy u samic) i tęczówki (brązowa u samców, jasna u samic). Ciało szpaków jest wówczas czarne i opalizujące. Poszczególnie partie upierzenia mogą opalizować na zielono, fioletowo, brązowawo, niebiesko lub w wymieszanych barwach; rozmieszczenie tych metalicznych barw na ciele zależy od podgatunku. Niektóre z piór mają białe zakończenia. W szacie spoczynkowej szpaki na całym ciele pokryte są białymi lub płowymi kropkami, a dziób jest ciemny, niezależnie od płci. Osobniki młodociane są jednolicie brązowe.
W okresie lęgowym szpaki zamieszkują różne obszary z drzewami, gniazdują bowiem w dziuplach; mogą to być lasy, zadrzewienia, ogrody czy parki miejskie. Poza sezonem lęgowym zamieszkują różnorodne środowiska. Ogółem nie występują w górach. Są wszystkożerne. Zjadają zarówno materię roślinną – różne owoce i nasiona, także z pól – jak i bezkręgowce, przy czym te drugie pełnią ważniejszą rolę w okresie lęgowym. Na półkuli północnej okres składania jaj przypada na okres od końca marca do początku czerwca, zależnie od szerokości geograficznej. Dawniej szpaki uważano za monogamiczne, obecnie wiadomo, że występują także: poligynia, częste zmiany partnerów czy kopulacje pozamałżeńskie. W zniesieniu znajduje się od 3 do 8 jaj. Inkubacja trwa około dwóch tygodni. Młode są w pełni opierzone po około 3 tygodniach, po kolejnych 4–10 dniach stają się samodzielne.
Szpak uznawany jest przez IUCN za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2004 światową populację oszacowano na ponad 310 mln osobników. W 2015 liczebność szpaka w Europie wynosiła 28,8–52,4 mln par. W Europie w latach 1980–2013 odnotowano nieznaczny spadek liczebności. W Ameryce Północnej czyni szkody w uprawach oraz konkuruje z rodzimymi gatunkami ptaków o dziuple. Ponadto jest szkodnikiem sadów, wyjada również ziarno z pól czy żłobów, również w Europie. W południowej części tego kontynentu (we Włoszech i Francji) czyni szkody w winnicach.
Szpak zwyczajny [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-06 10:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:22Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szpak_zwyczajny&oldid=60304960
Szczygieł (Carduelis carduelis) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Najbardziej charakterystyczną cechą dorosłego szczygła jest karminowoczerwona „twarz” (maska), kontrastująca z czarnym wierzchem głowy i pręgą za uszami (zausznicami) oraz z białymi policzkami. Upierzenie na grzbiecie kasztanowobrązowe. Boki głowy (policzki), podgardle, pierś biała z niewyraźną brązową przepaską, brzuch i kuper białe. Rozwidlony ogon czarny z białymi kropkami na sterówkach, skrzydła czarne z żółtymi dużymi pokrywami drugiego rzędu oraz częściowo zewnętrznymi chorągiewkami lotek, dzięki czemu na rozłożonym skrzydle tworzy się żółta przepaska. Zakończenia lotek białe. Dziób i nogi cieliste, dziób stożkowaty, ostro zakończony. Tęczówki oczu brązowe. Młode ptaki brązowoszare z ciemniejszymi, nieregularnymi podłużnymi prążkami, bez charakterystycznego rysunku na głowie, ale z ubarwieniem skrzydła podobnym jak u ptaków dorosłych.
Pierzenie ma miejsce po lęgach. Dorosłe osobniki pierzą się od połowy lipca do połowy października, młode między sierpniem i wrześniem[10].
W czasie lotu szczygły od innych gatunków ptaków można odróżnić po ubarwieniu skrzydeł, głowy i ogona.
Nie jest to ptak bardzo płochliwy. Często można go zobaczyć jak przelatuje z miejsca na miejsce, zatrzymując się na różnych drzewach, krzewach i roślinach zielnych. Szczygieł lata szybko i falistym torem.
Szczygieł [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-10-07 13:32Z [dostęp: 2020-11-24 12:21Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=SzczygieÅ&oldid=61028361
Szpak zwyczajny (Sturnus vulgaris) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny szpakowatych. Częściowo wędrowny. Pierwotnie zamieszkiwał wyłącznie Eurazję. Nie jest zagrożony wyginięciem. Dzięki introdukcji gatunek kosmopolityczny, w 13 podgatunkach występuje na każdym kontynencie poza Antarktydą; poza rodzimym zasięgiem także w Ameryce Północnej (od Jukatanu po Alaskę), Argentynie, Południowej Afryce, wschodniej Australii, Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Jest to gatunek inwazyjny.
Szpaki mierzą 19–22 cm długości, masa ciała wynosi 55–100 g; samce i samice nie różnią się od siebie masą ciała. Występuje podział na szatę godową i spoczynkową. W szacie godowej dymorfizm płciowy zaznacza się w kolorze nasady dzioba (niebieski u samców, różowy u samic) i tęczówki (brązowa u samców, jasna u samic). Ciało szpaków jest wówczas czarne i opalizujące. Poszczególnie partie upierzenia mogą opalizować na zielono, fioletowo, brązowawo, niebiesko lub w wymieszanych barwach; rozmieszczenie tych metalicznych barw na ciele zależy od podgatunku. Niektóre z piór mają białe zakończenia. W szacie spoczynkowej szpaki na całym ciele pokryte są białymi lub płowymi kropkami, a dziób jest ciemny, niezależnie od płci. Osobniki młodociane są jednolicie brązowe.
W okresie lęgowym szpaki zamieszkują różne obszary z drzewami, gniazdują bowiem w dziuplach; mogą to być lasy, zadrzewienia, ogrody czy parki miejskie. Poza sezonem lęgowym zamieszkują różnorodne środowiska. Ogółem nie występują w górach. Są wszystkożerne. Zjadają zarówno materię roślinną – różne owoce i nasiona, także z pól – jak i bezkręgowce, przy czym te drugie pełnią ważniejszą rolę w okresie lęgowym. Na półkuli północnej okres składania jaj przypada na okres od końca marca do początku czerwca, zależnie od szerokości geograficznej. Dawniej szpaki uważano za monogamiczne, obecnie wiadomo, że występują także: poligynia, częste zmiany partnerów czy kopulacje pozamałżeńskie. W zniesieniu znajduje się od 3 do 8 jaj. Inkubacja trwa około dwóch tygodni. Młode są w pełni opierzone po około 3 tygodniach, po kolejnych 4–10 dniach stają się samodzielne.
Szpak uznawany jest przez IUCN za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2004 światową populację oszacowano na ponad 310 mln osobników. W 2015 liczebność szpaka w Europie wynosiła 28,8–52,4 mln par. W Europie w latach 1980–2013 odnotowano nieznaczny spadek liczebności. W Ameryce Północnej czyni szkody w uprawach oraz konkuruje z rodzimymi gatunkami ptaków o dziuple. Ponadto jest szkodnikiem sadów, wyjada również ziarno z pól czy żłobów, również w Europie. W południowej części tego kontynentu (we Włoszech i Francji) czyni szkody w winnicach.
Szpak zwyczajny [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-06 10:53Z [dostęp: 2020-11-24 12:22Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szpak_zwyczajny&oldid=60304960
Dzięcioł zielony (Picus viridis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny dzięciołowatych (Picidae). Zamieszkuje nieomal całą Europę oraz zachodnią Azję – od południowej Skandynawii i Wielkiej Brytanii po okolice Morza Śródziemnego i od północnego Iranu i Turkmenistanu do Kaukazu. Poza tym gnieździ się od Uralu po Atlantyk. To ptak osiadły. Nie jest zagrożony wyginięciem. W Polsce rozpowszechniony, ale nieliczny ptak lęgowy; lokalnie bywa średnio liczny[6]. Spotkać go można w całym kraju prócz wysokich gór (stanowiska lęgowe odnajdowano na 700−900 m n.p.m.[7]). Po ostrych zimach liczebność populacji może spaść dość znacznie. Według szacunków Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych, w latach 2008–2012 populacja dzięcioła zielonego w Polsce liczyła 15–26 tysięcy par lęgowych[8]. W latach 2000–2016 ptak ten bardzo silnie zwiększył liczebność i rozpowszechnienie – po około 8% rocznie[7].
Dzięcioł zielony [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-06 11:16Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=DziÄcioÅ_zielony&oldid=61278004
Sójka zwyczajna, sójka, sójka żołędziówka (Garrulus glandarius) – gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Najbarwniejszy spośród ptaków krukowatych Europy. Dobrze rozpoznawalny nawet z daleka po niecodziennym połączeniu ciemnej i jasnoczerwonobrązowej barwy z niebiesko-czarnym prążkowanym skrzydełkiem. Obie płcie ubarwione jednakowo i podobnej wielkości. Większość upierzenia brązowa o pastelowym, różowym odcieniu. Kuper i dolne pokrywy ogona białe. Na zaokrąglonych skrzydłach charakterystyczne lusterka: białe oraz niebieskie z czarnym prążkowaniem. Czoło białe z czarnym kreskowaniem, od dzioba gruby czarny wąs, boki głowy są czerwonobrązowe. Sterówki i końce skrzydeł czarne. Ma brązowe tęczówki.
Pióra sójek można czasem znaleźć wśród opadających z drzew liści. Jesienią bowiem stare ptaki się pierzą i łatwo zauważyć ich barwne pióra na ziemi. Na podstawie poprzecznych czarnych prążków doświadczony ornitolog na zgubionym piórze potrafi określić wiek jego właściciela. Ptaki powyżej pierwszego roku życia mają większą liczbę prążków niż tegoroczne młode ptaki.
Dziób mocny, stalowoszary lub czarny. Nogi jasnobrązowe. Młode podobne do dorosłych, ale mają bardziej czerwonawy odcień upierzenia i mniej kreskowany wierzch głowy. Poszczególne podgatunki różnią się głównie kolorem i kształtem czapeczki oraz ogólnym odcieniem upierzenia. Rozmiarami ciała porównywalna z kawką lub gołębiem.
Pióra lusterek na skrzydłach sójki nie zawierają błękitnego barwnika; w rzeczywistości kolor bierze się stąd, że wiązka światła rozszczepia się w specjalnej strukturze pióra i odbite zostaje światło niebieskie
Sójka zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-08-22 15:20Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sójka_zwyczajna&oldid=60677752
Wilga zwyczajna, wilga (Oriolus oriolus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny wilgowatych (Oriolidae), pochodzenia tropikalnego, jedyny z rodziny wilg rozmnażający się w północnej strefie umiarkowanej. Wilga jest nieco większa od szpaka. Obie płci są podobnej wielkości, choć różnią się barwą. Tęczówki oczu są czerwone, dziób różowy, nogi niebieskoszare[7]. Upierzenie samca jaskrawożółte, skrzydła czarne z żółtą plamą u nasady lotek dłoniowych, ogon czarny z żółtymi rogami[7]. Przez oko przechodzi czarny pasek. Samica szarozielono-żółtawa na wierzchu, o ciemniejszych od grzbietu oliwkowozielonych skrzydłach i ogonie, który podobnie jak u samca ma żółte brzegi, od spodu białoszara z podłużnym kreskowaniem[7]. Starsze samice bywają tak żółte jak samce i pozbawione kreskowania na spodzie ciała, od samców różnią się oliwkowym (nie czarnym) paskiem przez oko, lotkami drugorzędowymi i środkowymi sterówkami[8]. Młode podobne do samicy, ale z ciemniejszym dziobem i ciemnobrązowymi oczami.
Wilgi latają szybko i falistym torem. To ptak płochliwy, rzadko schodzący na ziemię.
Wilga zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-17 02:38Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilga_zwyczajna&oldid=60421232
Dzięcioł zielony (Picus viridis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny dzięciołowatych (Picidae). Zamieszkuje nieomal całą Europę oraz zachodnią Azję – od południowej Skandynawii i Wielkiej Brytanii po okolice Morza Śródziemnego i od północnego Iranu i Turkmenistanu do Kaukazu. Poza tym gnieździ się od Uralu po Atlantyk. To ptak osiadły. Nie jest zagrożony wyginięciem. W Polsce rozpowszechniony, ale nieliczny ptak lęgowy; lokalnie bywa średnio liczny[6]. Spotkać go można w całym kraju prócz wysokich gór (stanowiska lęgowe odnajdowano na 700−900 m n.p.m.[7]). Po ostrych zimach liczebność populacji może spaść dość znacznie. Według szacunków Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych, w latach 2008–2012 populacja dzięcioła zielonego w Polsce liczyła 15–26 tysięcy par lęgowych[8]. W latach 2000–2016 ptak ten bardzo silnie zwiększył liczebność i rozpowszechnienie – po około 8% rocznie[7].
Dzięcioł zielony [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-11-06 11:16Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=DziÄcioÅ_zielony&oldid=61278004
Sójka zwyczajna, sójka, sójka żołędziówka[4] (Garrulus glandarius) – gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Najbarwniejszy spośród ptaków krukowatych Europy. Dobrze rozpoznawalny nawet z daleka po niecodziennym połączeniu ciemnej i jasnoczerwonobrązowej barwy z niebiesko-czarnym prążkowanym skrzydełkiem. Obie płcie ubarwione jednakowo i podobnej wielkości. Większość upierzenia brązowa o pastelowym, różowym odcieniu. Kuper i dolne pokrywy ogona białe. Na zaokrąglonych skrzydłach charakterystyczne lusterka: białe oraz niebieskie z czarnym prążkowaniem. Czoło białe z czarnym kreskowaniem, od dzioba gruby czarny wąs, boki głowy są czerwonobrązowe. Sterówki i końce skrzydeł czarne. Ma brązowe tęczówki.
Pióra sójek można czasem znaleźć wśród opadających z drzew liści. Jesienią bowiem stare ptaki się pierzą i łatwo zauważyć ich barwne pióra na ziemi. Na podstawie poprzecznych czarnych prążków doświadczony ornitolog na zgubionym piórze potrafi określić wiek jego właściciela. Ptaki powyżej pierwszego roku życia mają większą liczbę prążków niż tegoroczne młode ptaki.
Dziób mocny, stalowoszary lub czarny. Nogi jasnobrązowe. Młode podobne do dorosłych, ale mają bardziej czerwonawy odcień upierzenia i mniej kreskowany wierzch głowy. Poszczególne podgatunki różnią się głównie kolorem i kształtem czapeczki oraz ogólnym odcieniem upierzenia. Rozmiarami ciała porównywalna z kawką lub gołębiem.
Pióra lusterek na skrzydłach sójki nie zawierają błękitnego barwnika; w rzeczywistości kolor bierze się stąd, że wiązka światła rozszczepia się w specjalnej strukturze pióra i odbite zostaje światło niebieskie
Sójka zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-08-22 15:20Z [dostęp: 2020-11-24 12:23Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sójka_zwyczajna&oldid=60677752
Rysunek "Kolegiata Średzka" - Wiktor Gosieniecki – 1925 r. Poznań – bristol, ołówek
Widok kolegiaty od strony północno-wschodniej, z apsydą, nawą główną i wieżą wyłaniającą się zza korpusu kościoła. Na pierwszym planie schody cmentarne z niedokończoną rysunkowo małą architekturą - obudową schodów.
Obraz "Śmierć księcia Józefa Poniatowskiego nad brzegiem Elstery" - Jerzy Kossak – pocz. XX wieku – olej na tekturze
Zakomponowany wertykalnie obraz przedstawia księcia Józefa Poniatowskiego na galopującym koniu, rzucającego się do rzeki. Postać księcia ukazana w dosiadzie, lewa ręka wyciągnięta do przodu, prawa zaś zgięta w łokciu. Na drugim planie jeździec w szaroniebieskim mundurze. W tle, z lewej strony kompozycji, na drugim brzegu rzeki, za drzewami, kryty czerwoną dachówką dom i wyłaniające się sylwetki żołnierzy. Obraz sygnowany w lewym, dolnym rogu: „Jerzy Kossak”.
Tablo członków Centralnego Towarzystwa Gospodarczego w Wielkim Księstwie Poznańskiem – autor nieznany – 1905 r. Poznań
Dużych rozmiarów pamiątkowe zdjęcie grupowe (tableau) członków Centralnego Towarzystwa Gospodarczego w Wielkim Księstwie Poznańskiem, poświęcone długoletniemu prezesowi hr. Stanisławowi Żółtowskiemu, o czym informuje napis na wstędze u góry. Na wstęgę nałożony owalny medalion ze zdjęciem prezesa, a poniżej ułożone szeregowo według hierarchii i w porządku alfabetycznym medaliony z fotografiami pozostałych członków towarzystwa. Całość zakomponowana w ozdobnym kartuszu, ujętym po bokach kolumnami dekorowanymi ornamentem kandelabrowym, z nałożonymi na nie skrzyżowanymi narzędziami rolniczymi (grabie, kosa). Na kolumnach ustawione wazony z kwiatami i kłosami zbóż. U dołu przedstawienie, na którym widnieje gospodarz na polu idący za pługiem konnym oraz narzędzia i wiązanki zbóż (w wieńcu).
Siewnik – maszyna rolnicza służąca do wysiewu materiału siewnego, np. zbóż, traw, kukurydzy, buraka, słonecznika, rzepaku lub czosnku.
Wynalazcą siewnika do zboża był Jethro Tull.
Siewnik [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2019-07-15 12:33Z [dostęp: 2020-11-24 14:37Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Siewnik&oldid=57076268
Zdjęcie Kazimierza Rekowskiego – autor nieznany - I pocz. XX wieku – fotografia czarno - biała
Zdjęcie przedstawia Kazimierza Rekowskiego( ostatniego właściciela dworu w Koszutach) siedzącego za stołem we wnętrzu dworu w Koszutach. Pierwszy plan wypełnia biurko, na którym ustawione są m. in. dokumenty, lampa, pieczątki. Rekowski jedną rękę opartą ma na blacie stołu i trzyma w niej papierosa. W tle widoczne łóżko.
Stół drewniany intarsjowany, inkrustowany – autor nieznany – XIX wiek, Niemcy - drewno, masa perłowa, intarsja, inkrustacja
Mebel składający się z prostokątnej płyty wierzchniej i podstawy w formie czterech solidnych, słupowych, rzeźbionych nóg, zakończonych kulami. Blat bogato intarsjowany fragmentami różnorodnych gatunków drewna, które wydzielają na jego powierzchni centralne przedstawienie oraz otaczającą je bordiurę. W samym centrum owalna kompozycja złożona z inkrustowanych masą perłową motywów roślinnych (arabeska), otoczona hebanową ramą z trójkątnymi kompozycjami w czterech narożnikach. Szeroka bordiura dekorowana w rogach hebanowymi, kwadratowymi wstawkami z inkrustowanymi kwiatkami utworzonymi z czterech listków oraz inkrustowanymi motywami roślinnymi w połowie długości każdej z czterech stron bordiury. Nogi stołu również ozdobione z każdej strony arabeską z masy perłowej.
Skrzynia intarsjowana – autor nieznany – XVIII wiek, Polska - jesion z intarsjami, polerowany; tarcze antabowe mosiężne, uchwyty żelazne
Skrzyniowe pudło wykonane z grubych (27 mm) desek - po dwie w każdej ścianie - spoczywa na 4 toczonych, okrągłych nóżkach. Naroża oszalowane cienkimi, profilowanymi, pionowymi deseczkami, kryjącymi złącza czopowe. Wieko płaskie z końcami desek wpuszczonych w listwy brzeżne. Pod spodem wieka przymocowane żelazne zawiasy taśmowe z ornamentem częściowo trybowanym, częściowo nacinanym. Ściana przednia ozdobiona dwoma polami z intarsji o motywach roślinnych, obrzeżonych ciemnobeżowym ornamentem intarsjowanym, linearnym. Boki ze skromną intarsją jednopolową, brzeżną z antabami, na środku z trybowanej blachy mosiężnej, z żelaznymi uchwytami.
Sekretarzyk z oszkloną nadstawką – autor nieznany – XVIII wiek, Anglia - drewno politurowane w kolorze mahoniowym
Sekretarzyk na niskich, prostokątnych nóżkach, ma trzy szuflady z zamkami, profilowane, mosiężne wykładki i mosiężne, barokowe antaby. W górnej partii schowek skrzyniowy z przesuwalną deską poziomą. Nad nim po obu stronach po trzy szufladki w układzie schodkowym z mosiężnymi, wisiorkowatymi uchwytami na rozetkowych tarczach. W środkowej, cofniętej partii po dwie szufladki, nad nimi łukowato zakończone przegródki, w środku - między nimi - większa przegródka bez szufladki, łukowato zakończona, z pilastrami po bokach. Blat, zasłaniający ukośnie szufladki, przegródki i schowek, opiera się po opuszczeniu na wysuwanych beleczkach z mosiężnymi, okrągłymi uchwytami. Brak zamku, choć pozostał po nim ślad. Naroża nadstawki fazowane, wewnątrz trzy półki, drzwi dwuskrzydłowe, oszklone, skrzydła 8-kwaterowe (6 kwater prostokątnych, 2 górne dostosowane do linii gzymsu koronującego, tworzącego konstrukcyjną całość z bokami). Zamek ozdobny, oryginalny. Politura mahoniowa.
Stół drewniany intarsjowany, inkrustowany – autor nieznany – XIX wiek, Niemcy - drewno, masa perłowa, intarsja, inkrustacja
Mebel składający się z prostokątnej płyty wierzchniej i podstawy w formie czterech solidnych, słupowych, rzeźbionych nóg, zakończonych kulami. Blat bogato intarsjowany fragmentami różnorodnych gatunków drewna, które wydzielają na jego powierzchni centralne przedstawienie oraz otaczającą je bordiurę. W samym centrum owalna kompozycja złożona z inkrustowanych masą perłową motywów roślinnych (arabeska), otoczona hebanową ramą z trójkątnymi kompozycjami w czterech narożnikach. Szeroka bordiura dekorowana w rogach hebanowymi, kwadratowymi wstawkami z inkrustowanymi kwiatkami utworzonymi z czterech listków oraz inkrustowanymi motywami roślinnymi w połowie długości każdej z czterech stron bordiury. Nogi stołu również ozdobione z każdej strony arabeską z masy perłowej.
Obraz "Ułan na koniu" - Wojciech Kossak – 1929 r., Polska – olej na tekturze
Zakomponowany wertykalnie obraz przedstawia ułana na koniu kasztance. Ułan w pełnym umundurowaniu, w lewej uniesionej ręce trzyma uzdę, podczas gdy prawa ręka swobodnie opuszczona, dotyka siodła. W tle wysokie, zielone drzewa i fragment błękitnego nieba. Dzieło sygnowane i datowane w lewym dolnym rogu „Wojciech Kossak 1929”.
Rysunek "Kolegiata Średzka" - Wiktor Gosieniecki – 1925 r. Poznań – bristol, ołówek
Widok kolegiaty od strony północno-wschodniej, z apsydą, nawą główną i wieżą wyłaniającą się zza korpusu kościoła. Na pierwszym planie schody cmentarne z niedokończoną rysunkowo małą architekturą - obudową schodów.
Obraz "Śmierć księcia Józefa Poniatowskiego nad brzegiem Elstery" - Jerzy Kossak – pocz. XX wieku – olej na tekturze
Zakomponowany wertykalnie obraz przedstawia księcia Józefa Poniatowskiego na galopującym koniu, rzucającego się do rzeki. Postać księcia ukazana w dosiadzie, lewa ręka wyciągnięta do przodu, prawa zaś zgięta w łokciu. Na drugim planie jeździec w szaroniebieskim mundurze. W tle, z lewej strony kompozycji, na drugim brzegu rzeki, za drzewami, kryty czerwoną dachówką dom i wyłaniające się sylwetki żołnierzy. Obraz sygnowany w lewym, dolnym rogu: „Jerzy Kossak”.
Wilga zwyczajna, wilga (Oriolus oriolus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny wilgowatych (Oriolidae), pochodzenia tropikalnego, jedyny z rodziny wilg rozmnażający się w północnej strefie umiarkowanej. Wilga jest nieco większa od szpaka. Obie płci są podobnej wielkości, choć różnią się barwą. Tęczówki oczu są czerwone, dziób różowy, nogi niebieskoszare[7]. Upierzenie samca jaskrawożółte, skrzydła czarne z żółtą plamą u nasady lotek dłoniowych, ogon czarny z żółtymi rogami[7]. Przez oko przechodzi czarny pasek. Samica szarozielono-żółtawa na wierzchu, o ciemniejszych od grzbietu oliwkowozielonych skrzydłach i ogonie, który podobnie jak u samca ma żółte brzegi, od spodu białoszara z podłużnym kreskowaniem[7]. Starsze samice bywają tak żółte jak samce i pozbawione kreskowania na spodzie ciała, od samców różnią się oliwkowym (nie czarnym) paskiem przez oko, lotkami drugorzędowymi i środkowymi sterówkami[8]. Młode podobne do samicy, ale z ciemniejszym dziobem i ciemnobrązowymi oczami.
Wilgi latają szybko i falistym torem. To ptak płochliwy, rzadko schodzący na ziemię.
Wilga zwyczajna [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2020-07-17 02:38Z [dostęp: 2020-11-24 12:24Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilga_zwyczajna&oldid=60421232
Obraz "Ułan na koniu" - Wojciech Kossak – 1929 r., Polska – olej na tekturze
Zakomponowany wertykalnie obraz przedstawia ułana na koniu kasztance. Ułan w pełnym umundurowaniu, w lewej uniesionej ręce trzyma uzdę, podczas gdy prawa ręka swobodnie opuszczona, dotyka siodła. W tle wysokie, zielone drzewa i fragment błękitnego nieba. Dzieło sygnowane i datowane w lewym dolnym rogu „Wojciech Kossak 1929”.
Tablo członków Centralnego Towarzystwa Gospodarczego w Wielkim Księstwie Poznańskiem – autor nieznany – 1905 r. Poznań
Dużych rozmiarów pamiątkowe zdjęcie grupowe (tableau) członków Centralnego Towarzystwa Gospodarczego w Wielkim Księstwie Poznańskiem, poświęcone długoletniemu prezesowi hr. Stanisławowi Żółtowskiemu, o czym informuje napis na wstędze u góry. Na wstęgę nałożony owalny medalion ze zdjęciem prezesa, a poniżej ułożone szeregowo według hierarchii i w porządku alfabetycznym medaliony z fotografiami pozostałych członków towarzystwa. Całość zakomponowana w ozdobnym kartuszu, ujętym po bokach kolumnami dekorowanymi ornamentem kandelabrowym, z nałożonymi na nie skrzyżowanymi narzędziami rolniczymi (grabie, kosa). Na kolumnach ustawione wazony z kwiatami i kłosami zbóż. U dołu przedstawienie, na którym widnieje gospodarz na polu idący za pługiem konnym oraz narzędzia i wiązanki zbóż (w wieńcu).
Żołnierze z cyny – autor nieznany – początek XX wieku – cyna malowana
Zbiór żołnierzyków do zabawy, dwustronnie malowanych. W zestawie znajdują się wojska polskie - husaria, osmańskie oraz francuskie. Wśród postaci można wyróżnić: Napoleona Bonaparte, dobosza pruskiego i trębacza szwoleżerów francuskich.